Niervovaja reakcyja aficyjnaha pravadyra akurat i vydaje, što jon adčuvaje niebiaśpieku brusielskaha płana ŭziać svajo cichaj sapaj. U jahonuju sistemu chočuć zapuścić niejkaha žučka, kuzurku, virus! Piša ŭ svaim błohu Alaksandr Kłaskoŭski.
Niečakany kaskad vypadaŭ Łukašenki suprać apazicyi ("Viciebski manifiest") daŭ analitykam novy kałarytny materyjał dla kamientaroŭ. Što heta było? Emacyjny zryŭ? Pradumany pijar-chod? Miesydž kamu?
Pry ŭsioj słavutaj impulsiŭnaści aficyjny kiraŭnik dobra trymaje siabie ŭ rukach u patrebnyja momanty ci navat pieryjady. Kali ŭ Kramli ci Sočy — choć da rany prykładaj. I paśla oba-na-devalvacyi vytrymaŭ paŭzu: chaj Drazdoŭ z Nacbanka vykručvajecca! :)
Viciebskija filipiki ad 17 sakavika jość prykładam śviadomaha ŭžyvańnia staroha jak śviet pryjomu — vystavić voraha śmiešnym i nikčemnym. Namalavać karykaturu (“pjań”, “durnota”, “palezła cieraz usie dzirki”). Fiška — refren pra vašyvaść. Lideram tytulnaj apazicyi pierad pajezdkami ŭ Strasburh treba, musić, zapasacca daviedkami, što nie pakutujuć na piedykuloz.
Ale razam z tym u hety pradumany pijaraŭski śpiektakl, niesumnienna, była ŭkładziena duša. Badaj, na 90% hnieŭ spravakavała kankretnaja fihura (“Niekatoryja vialikija dziejačy, jakich my z turmaŭ pavypuskali, vyzvalili, ažno vieraščać u adkrytuju…”).
Usio ž u pytańni palitviaźniaŭ Zachad Łukašenku letaś dacisnuŭ, i heta prynižeńnie smylić dasiul.
Chiba ž nie kryŭdna, što nienavisny eks-kandydat u prezidenty (dy jašče namienkłaturny pierabiežčyk z hledzišča pravadyra!), daterminova pakinuŭšy “Vićbu-3”, kamfortna vajažuje pa Jeŭropach i zaklikaje nie lehitymavać dyktatara!
A hałoŭnaje, Brusiel prysłuchoŭvajecca. Chaj sabie i kułuarna, ale ščemić u pytańniach demakratyi, hramadzianskich svabod.
I na hety kont prahavaryŭsia sam Łukašenka: “Ad mianie patrabujuć: vy heta skasujcie, toje zrabicie. U nas ža jość zakony. Što ad prezidenta patrabujecie? Prezident taksama musić vykonvać hetyja zakony”.
Karaciej, “my nie chacieli b, kab jeŭrapiejcy tuzali nas pa drobiaziach”.
Takim čynam, Jeŭropa, nasupierak zakidam haračych apazicyjnych dziejačaŭ, nie zusim užo i zdradziła demakratyi. Zakulisna damahajecca, napeŭna, i źmienaŭ u Vybarčym kodeksie, i skasavańnia adyjoznaha kryminalnaha artykułu 193-1), i jašče čaho-kolviečy.
Heta, badaj, i mieŭ na ŭvazie spadar Sałana, kali zajaviŭ: maŭlaŭ, tet-a-tet ja skazaŭ Łukašenku ŭsio, što naležała skazać. Dyk ci varta dypłamatyi ES tak užo hulać u hetyja sakrety polišyniela? U vyniku, jak bačym,
biełaruski aficyjny bok pačynaje śpiekulavać na nieprazrystaści dyjałohu. Maŭlaŭ, toj Sałana ad nas ničoha nie patrabuje, my ź im damovilisia pa paniaćciach, a tut niejkija drabniejšyja soški pačynajuć panty kidać!
Karaciej, znoŭ ustaje sakramientalnaje pytańnie ab kryterach dyjałohu, niejkim varyjancie darožnaj karty. Bo dyjałoh ni pra što i nie pryviadzie ni da čoha. Jeŭropa tak i budzie atrymlivać anučaj pa tvary.
Inšaja reč, što, kaniečnie ž, śpis umoŭ na kožnym etapie musić być realistyčnym. Maksimalizm častki apazicyjanieraŭ: chaj Łukašenka spačatku chucieńka zrobić tut demakratyčny raj, zładzić sumlennyja vybary i h.d., a potym — choć u Prahu, choć da čorta na rohi — vyhladaje tolki pryhožaj pozaj. (Darečy, treba jašče razabracca, ci rviecca sam jon u tuju Prahu. Tam ža stanuć hruzić, i nie pa drobiaziach.)
Nu ŭjavim sabie, što hieraičnymi vysiłkami ŭdałosia reanimavać i navat pašyryć čorny śpis, tarpiedavać dyjałoh Minsk — Brusiel. I što dalej? Zaŭtra vy zrobicie tut revalucyju? Ci, naadvarot, raśpierazany režym datopča ŭsio, što jašče varušycca?
Prapanuju ŭzvažyć imaviernaść kožnaha sa scenaroŭ.
Va ŭsiakim razie, toje, što Jeŭropa navažyłasia ŭłučyć našu krainu va “Uschodniaje partniorstva” nie čakajučy, pakul tut zabujaie demakratyja, — całkam słušny padychod. Nie stamlusia paŭtarać: lepiej milimietry ŭ Jeŭropu, čym u impieryju!
Niervovaja reakcyja Łukašenki akurat i vydaje, što jon adčuvaje niebiaśpieku brusielskaha płana ŭziać svajo cichaj sapaj. U jahonuju sistemu chočuć zapuścić niejkaha žučka, kuzurku, virus!
A sistema, kali razabracca, takaja ž hniłaja, jak i savieckaja. Mo' i hnilejšaja. Nijakaj addanaści pravadyru niama. Dasiul paspality lud addavaŭ “Ryhoraviču” naležnaje za narmalnuju pajku. Ciapier pajku davodzicca ŭrezvać.
Va ŭmovach ekanamičnaha prasiadańnia navat hamieapatyčnyja dozy palityčnaj kankurencyi mohuć razhojdać sistemu za ličanyja hady: tak pierabudova skryšyła Saviecki Sajuz. Tamu sama dumka ab dopusku “vašyvych” unutranych praciŭnikaŭ u sistemnuju palityku vyklikaje taki vybuch emocyj.
Kamientary