Ničoha sa mnoj nie parobiš,
nie vybješ nijak —
ni hetaje prostaje movy,
ni z horła kamiak
i z chaty apošniaj
na ŭźlesku,
z pustoha vakna,
z dvara,
dzie krasujuć praleski,
kali viasna,
hladžu
na zarosłaje pole,
što dzied araŭ,
na papłavy biez koniej,
na miortvy staŭ,
na łavy, dzie zasiadali
až da vidna,
dzie potym stajała samotna
haspadara truna,
na vieśnicy, što prasieli,
uščent uraśli ŭ doł,
na projmu chałodnych siencaŭ,
na doŭhi stoł,
dzie šklanka ŭ šasnaccać hraniaŭ,
što nie nalić
za ŭsich tych, kaho nie stała
i nie balić…
Ciapier čytajuć
Pra Miełkaziorava ŭ jaho apošni dzień: «Było adčuvańnie, što jon stomleny, brakuje enierhii, rysy tvaru byli zapałyja»1
Kamientary