«Łu, my ciabie reabilitujem!» Adkrylisia novyja padrabiaznaści kanfliktu nutryi i łabradora ŭ maładziečanskaj sažałcy
Niadaŭna vydańnie Kraj.by pisała pra pryhožuju historyju ŭ Maładziečnie, jakaja skončyłasia trahiedyjaj. Tam u pryvatnaj sažałcy pasialiłasia nutryja, ź jakoj usie pasiabravali, ale paśla žyviolinu nibyta zadušyŭ i źjeŭ susiedski łabrador. Adnak ža, jak vyśvietliŭ toj samy Kraj.by, usio nie tak prosta. Nutryja moža być žyvoj, a łabrador kali i vinavaty, to nie ŭ zabojstvie.
Nutryja pasialiłasia ŭ pryvatnaj sažałcy siamiejnaj pary Jana i Volhi pobač ź ich domam na vulicy Uładzisłava Syrakomli kala dvuch tydniaŭ tamu. Nazvali jaje Kapibaraj. U niadzielu, 21 lipienia, Kapibara źnikła, pakul haspadaroŭ nie było doma. Svajaki Jana i Volhi ŭviečary hetaha dnia bačyli, jak z nutryjaj zmahajecca susiedski sabaka parody łabrador.
Uličvajučy toje, što paśla incydentu nijakich śladoŭ nutryi nie znajšli, była zroblena vysnova: sabaka jaje źjeŭ, a pareštki dzieści schavaŭ.
U piatnicu, 26 lipienia, Kraj.by pajechaŭ znajomicca z sabakam i ź jaho haspadarami. Haspadaroŭ zavuć Uładzimir i Lesia. Jany — muž i žonka, hadujuć syna Vaniu, jaki sioleta pojdzie ŭ čaćviorty kłas.
Padrastaje ŭ siamji i dačka Safija. Dziaŭčynka ŭ vieraśni stanie pieršakłaśnicaj.
Pry bližejšym znajomstvie z sabakam vyśvietliłasia, što sučku zavuć nie Łułu, jak jaje pieršapačatkova žurnalistam nazyvali, a prosta Łu.
«Błytanina adbyvajecca tamu, što my svajho sabaku časta hučna kličam: «Łu! Łu!» Voś heta i hučyć jak Łułu», — rastłumačyli haspadary dziaŭčynki-łabradora.
I dadali:
«Łu, my ciabie reabilitujem».
Uładzimir raskazaŭ, jak Łu źjaviłasia ŭ ich siamji.
«U vakolicach našych vulic hety sabaka źjaviŭsia try hady tamu, u pačatku 2021-ha, — uspaminaje Uładzimir. — Jana prosta biehała pa vulicach. Było vidać, što zusim niadaŭna ŭ jaje źjavilisia ščaniuki, była kormiačaj mamaj. Sabaku stała škada, i ŭ sakaviku my jaje prytulili. Ciaham miesiaca šukali haspadaroŭ. Davali abjavy ŭ sacyjalnyja sietki, sami prahladali ŭ internecie infarmacyju pra źnikłych u Maładziečnie sabak.
Pry hetym zaŭvažyli, što jana nie sa ščaniačaha ŭzrostu biehaje pa vulicach. Jeła sabačy suchi korm, značyć, była pryvučanaja da jaho. Razumieła, što takoje mašyna i jak u jaje załazić.
U vyniku my zdalisia. Pakinuli jaje ŭ siabie. Nazvali Łu. Advieźli da vieterynara, zrabili nieabchodnyja pryščepki i sterylizavali».
Pa słovach Uładzimira, Łu sapraŭdy lubić uciakać i biehać, dzie joj uzdumajecca, ale ŭvieś čas viartajecca dadomu.
U toj dzień, u niadzielu, 21 lipienia, Uładzimir kasiŭ travu na svaim prydamavym učastku i adpuściŭ sabaku hulać, kab nie pieraškadžała pracavać. Susiedskaja sažałka pry hetym — usiaho za paru dziasiatkaŭ mietraŭ.
«Łu prybiehła ŭviečary. Usia hałava ŭ jaje była ŭ kryvi, — uspaminaje Uładzimir. — Ja vyciraju hetuju kroŭ, a jana traśnie hałavoj — i znoŭ stanovicca skryvaŭlenaj. Potym hladžu — u jaje vucha paranienaje, i hetaja rana mocna ściakaje kryvioj. Spačatku navat chacieli da vieterynara sabaku vieźci, ale potym abyšłosia».
Mienavita ranieńniem vucha Uładzimir i Lesia tłumačać kroŭ na mordzie Łu paśla incydentu z nutryjaj, ale nijak nie tym, što jana jaje źjeła. Kroŭ na sabaku, pa viersii jaje haspadaroŭ, naležyć samoj Łu, a nie nutryi.
«Łu sapraŭdy nie lubić pacukoŭ i myšej. Dy jana i kratoŭ u nas usich źviała, — raskazvaje Uładzimir. — Łabrador — palaŭničaja paroda. My hetyja zvyčki ŭžo nijak ź jaje nie vybjem, navat kali b zachacieli. Ale tut važna toje, što Łu svaju zdabyču nie jeść. Jana jaje prynosić nam, haspadaram, byccam kaža: «Hladzicie, jak ja słužu». My navat niekalkich vožykaŭ vypuścili, jakich jana pryciahnuła. Vožyk svaimi kalučkami ŭsiu pašču da kryvi joj padrapaje. Sabaku baluča, a jana jaho ŭsio adno nam ciahnie. Vuń, hladzicie, znoŭ, napeŭna, myš učuła».
Haspadary adznačajuć, što Łu hatovaja siabravać z usimi naŭkoł. Voś i z kotkaj Šejli ŭ jaje vydatnyja adnosiny.
Dyk što ž usio ž taki mahło adbycca pamiž Łu i Kapibaraj u toj viečar na sažałcy?
Va Uładzimira i Lesi takaja viersija: było horača, Łu vielmi lubić kupacca, voś i kinułasia ŭ vadu sažałki. Tam — nutryja. Žyvioliny sčapilisia. U sutyčcy Kapibara paraniła Łu vucha. I pakul sabaka straciła ad bolu pilnaść, nutryja paśpieła źbiehčy. I hetym tłumačycca toje, što jaje pareštki tak i nie ŭdałosia vyjavić.
«Paviercie, svajho sabaku my kormim dastatkova dobra. Hałodnaj jana nie byvaje. Joj niama čaho źjadać nutryju. A kali b usio ž jana jaje zabiła, to abaviazkova pryciahnuła b miortvuju žyviolinu nam, jak jana heta robić z pacukami, myšami i kratami», — vykazaŭ svaju viersiju Uładzimir.
Viersija hučyć abhruntavanaj. Jak i lubaja inšaja, jana maje prava na žyćcio. I kali ŭsio adbyłosia na sažałcy mienavita tak, to Mary, dačce Jana i Volhi, nie treba apłakvać Kapibaru. Mahčyma, nutryi ŭdałosia vyrvacca ad Łu, ukusiŭšy jaje za vucha, jana źbiehła i ciapier znajšła sabie jakuju-niebudź inšuju sažałku.
Viadoma, lepš za ŭsich mahła b apisać padrabiaznaści toj niepryjemnaj sustrečy sama Łu. Ale ŭ jaje ž nie spytaješ.
«Dačka Mara płakała ad hora». U Maładziečnie družalubny łabrador niečakana dla ŭsich źjeŭ nutryju Kapibaru — usieahulnuju lubimicu
U Hiermanii pamior karlikavy kot Frensis, jaki staŭ zorkaj sacsietak
Biełarus nakarmiŭ vuža rybaj i źniaŭ praces na VIDEA
U Małarycie kot sam pryjšoŭ u vieterynarnuju kliniku, kab dapamahčy chvoraj siabroŭcy VIDEA
Padličyli, kolki biełarusaŭ žyvie ŭ Polščy i Litvie1
Kamientary