«Za dva tydni čosu — zarobak midła». Prahramist 20 hadoŭ pracuje Dziedam Marozam
Siarhiej — raspracoŭščyk i kiraŭnik prajekta, u IT biez małoha 30 hadoŭ, a jašče bolš za 20 hadoŭ jon — Dzied Maroz. Štohod u śniežni Siarhiej dastaje z šafy rasšytaje śniažynkami futra i adpraŭlajecca daryć ludziam śviata. Što praŭda, ciapier užo nie kab padzarabić, a prosta «z lubovi da mastactva», piša Devby.io.
«Nadakučyła śviata ŭ farmacie: vypili-zakusili-pasłuchali pramovu»
— Z čaho ŭsio pačałosia, — raskazvaje Siarhiej, — z taho, što nadakučyła śviata ŭ farmacie: vypili-zakusili-pasłuchali vinšavalnuju pramovu pa teliku — znoŭ vypili. Sumna!
Adzin moj Novy hod pačaŭsia za śviatočnym stałom — a skončyŭsia ŭ padjeździe. My ź siabrami pajšli na jalinku, tam padchapili troch niejkich pjanych dziaŭčat, adnaja ź jakich užo paśpieła raskvasić sabie nos — tarmaziła tak niaŭdała. A potym asieli dzieści ŭ padjeździe, a žychary ź pieršaha paviercha vynosili nam aliŭje zakusić.
Zvyčajnaja pjanka — jak było pryniata hadoŭ 25-30 tamu (a chtości i ciapier tak śviatkuje). Ale 1 studzienia, viartajučysia ranicaj dadomu, ja pryniaŭ rašeńnie: «Hodzie!» Napeŭna, žyćcio zavaročvaje nie tudy, raz ja da takoha dakaciŭsia.
Skažu ščyra: heta było najlepšaje majo rašeńnie. Za hetyja 20 hadoŭ ja šmat čaho pabačyŭ: jak žyvuć inšyja ludzi, jak jany adznačajuć Novy hod i Kalady. Tak, ja bačyŭ vielmi pryhožyja kvatery i vielmi pryhožych dziaciej. Ich baćki staranna rychtavalisia da śviata, prybiralisia — jak-nijak Dzied Maroz pryjdzie. Viedajecie, u tych, chto zakazvaje takuju pasłuhu, usio zusim pa-inšamu.
«U pieršy hod zarabili niašmat — tolki kaściumy akupili»
Ja ŭziaŭsia za spravu vosieńniu — znajšoŭ praz znajomych švačku, jakaja šyła kaściumy dla roznych kalektyvaŭ. Dva miesiacy my ź dziaŭčynkaj, jakaja zachacieła być Śniahurkaj, jeździli na prymierki. Suma za pašyŭ dvuch futraŭ vyjšła na tyja časy prystojnaja — ale i kaściumy atrymalisia jak maje być.
Tak, u kramie možna było kupić niejkija čyrvonyja i błakitnyja chałaty. Ale jany b za siezon pryjšli ŭ nieprydatnaść. Dyj soramna ŭ takich iści vinšavać — chaciełasia, kab heta byŭ atłas z vyšyŭkaj abo rośpisam.
Potym my raźviesili abjavy pa padjezdach damoŭ. Heta ciapier zavodziać akaŭnt na Instagram abo hrupu ŭ telehramie, dajuć kantekstnuju rekłamu — a tady ŭsio było prosta: razdrukoŭvaješ, biareš ciubik z klejem — i napierad. U pryncypie, heta dobra pracavała.
U majoj Śniahurki byŭ chłopiec — jon vyrašyŭ pytańnie z transpartam (u mianie tady mašyny jašče nie było). Skazaŭ: «Ja pavažu vas na svaim aŭto, a vy mnie daście hrošaj na paliva». Potym usie zaroblenyja hrošy my padzialili na traich.
U pieršy hod my zarabili niašmat — tolki kaściumy akupili. Pamiataju, u nas było kala 20 zakazaŭ 31 śniežnia, nu da hetaha my katalisia viečarami.
Heta było viesieła! Potym my navat chadzili ŭ kaściumach na jalinku ŭ centry — i razdavali dzieciam cukierki. Tyja radavalisia. Mnie heta vielmi padabałasia.
«U domie źbirałasia niekalki siemjaŭ — ja tolki padarunki im uručaŭ chvilin 40»
Rychtujučysia da svajho pieršaha siezona, my znajšli znajomych, jakija taksama hetym zajmalisia. Źjeździli da ich — pahutaryli, jany padzialilisia vopytam.
Hałoŭnaja parada — «padrychtuj prahramy: adnu dla dziaciej i jašče adnu dla darosłych». Heta ciapier ja mahu zajści ŭ luboje miesca i adrazu štości pačać kazać, a tady vielmi vyručali narychtoŭki. My raśpisali na papiery scenary vinšavańnia, sabrali rekvizit dla konkursaŭ — i z usim hetym jeździli.
Oj, viadoma, nie z hałavy scenar uziali! Pryjšłosia trochu pasiadzieć u internecie (jon tady byŭ pa Dial Up). Pačynaješ standartna — zachodziš, pramaŭlaješ pryvitalnuju pramovu: «Vinšuju z Novym hodam, zyču ščaścia, radaści, śvietłaha žyćcia sto hadoŭ i zdaroŭja sto pudoŭ». A paśla kažaš, naprykład: «Oj, jakaja ŭ vas pryhožaja jalinka!» Viadoma, usio zaležyć ad uzrostu dziaciej — robiš papravački na heta. A dla darosłych — svoj scenar.
Siezon u Dzieda Maroza pačynajecca za miesiac — sa startu karparatyvaŭ i dziciačych ranišnikaŭ i zakančvajecca pravasłaŭnym Rastvom. Hrafik moža być jakim zaŭhodna — hod na hod nie prychodzicca. Naprykład, u adzin hod ja pačaŭ vinšavać 31 śniežnia, a 8:00 ranicy i skončyŭ, a 3:00 nočy — bieź pierapynkaŭ.
Mnie davodziłasia i na ranišnikach u dziciačych sadkach i ŭ škołach vystupać, i na vialikich karparatyvach. Adzin raz mužčyna paprasiŭ mianie pavinšavać jaho dzicia ŭ balnicy — a tam jak vysypała ŭsio adździaleńnie małych. A jašče adzin raz ja jeździŭ z bajkierami (jany i spansavali śviata) u dziciačy dom u Marjinaj Horcy.
U dziciačy sad u Zialonym Łuzie kala indyjskaha pasolstva ja jeździŭ, napeŭna, hadoŭ piać zapar. A jašče adnyja zakazčyki byli ŭ mianie: jany zaŭsiody klikali Dzieda Maroza mienavita 31 śniežnia, u domie źbirałasia niekalki siemjaŭ — i ja tolki padarunki im uručaŭ chvilin 40.
«Jość ludzi, jakich ja ad pieršaha hoda vinšuju — užo 20+ hadoŭ»
Kaścium usio toj ža — dvaccacihadovaj daŭniny? Nie, viadoma! Boža barani! (śmiajecca) Zrazumieła, što ja ich mianiaju. Dzieda Maroz maje vyhladać ź ihołački. Moj kaścium hadoŭ piać dzieści słužyć, a potym ja puskaju jaho na anučki abo addaju kamuści, chto chacieŭ by doma rodnych pavinšavać. Nie zachoŭvaju ničoha, nie składaju — dla hetaha ž asobnuju šafu trymać treba.
Nadzvyčajnaje śviata? Oj, nie. Ničoha takoha nie było ŭ majoj praktycy — naadvarot, ja ź ciepłynioj uspaminaju kožnuju siamju. I ciapier ja ŭžo nie pracuju Dziedam Marozam — ale pry kancy śniežnia biaru futra i jedu da niekatorych znajomych. Jość ludzi, jakich ja ad pieršaha hoda vinšuju — užo 20+ hadoŭ. Kažu im: «U vas užo i starejšaja dačka vyrasła, i małodšy syn, jakoha ja pamiataju jašče hrudničkom». A jany adkazvajuć: «Nie, pryjazdžaj! Bieź ciabie niama śviata».
A jašče adnuju siamju ja hadoŭ 15 vinšuju — zaŭsiody 25 śniežnia. I sioleta pajedu — nie dziela hrošaj, a «ź lubovi da mastactva», što nazyvajecca — heta pytańnie majho asabistaha navahodniaha nastroju. Mnie heta prosta padabajecca! Mnie pryjemna ich bačyć kožny hod, a im — mianie. Našyja losy ŭžo pieraplalisia.
«Adnaja naparnica — Śniahurka była topavym inžynieram»
Kali heta pierastała być dla mianie padpracoŭkaj — napeŭna, užo hadoŭ 10, kali nie bolš. U mianie vielmi prystojny ajcišny dachod. Ale kaścium u šafie visić — i kožny Novy hod ja jaho apranaju.
Kali ŭ mianie źjaviłasia svaja siamja, ja, viadoma, staŭ bolš času bavić za śviatočnym navahodnim stałom. Ale paru hadoŭ my z žonkaj jeździli vinšavać ludziej — u tym liku i na sam Novy hod. I vydatna siabie adčuvali: lišniaha nie źjeli, nie vypili (heta tolki ŭ savieckija časy Dzieda Maroza naravili za stoł pasadzić dy napaić — ciapier nie), a tolki zaradzilisia stanoŭčymi emocyjami.
Viedajecie, kožny novy dom — heta łatareja, ale ja zaŭvažyŭ: tyja, chto zakazvaje Dzieda Maroza na 0:00 31 śniežnia, — zaŭsiody vielmi dobryja ludzi. Ani razu nie adčuvaŭ rasčaravańnia ad taho, što ŭziaŭ taki zakaz.
U kamandzie ŭ mianie viedajuć, što jany pracujuć razam ź Dziedam Marozam — ja ž i ŭ nas u kampanii na karparatyvach vystupaŭ. A jašče ŭ mianie jość kamanda, ź jakoj my katajemsia na kańkach — i ja čaplaju baradu i apranaju kaścium Dzieda Maroza. Siońnia taksama budu katacca na F-1 (katok kala Pałaca sportu na praśpiekcie Pieramožcaŭ).
Śniahurak za 20 hadoŭ u mianie niamała źmianiłasia. Heta ž Dzied Maroz nie stareje — a jany vyrastajuć.
Dzie novych braŭ — u asnoŭnym praz znajomych znachodziŭ, a niejak raz praz abjavu. Praca hetaja kamandnaja, niaprosta — maje na ŭvazie razumieńnie adno adnaho: advašavać ad ranicy 31 śniežnia i da ranicy 1 studzienia nie kožny zmoža.
Śniahurki-ajcišnicy mnie taksama traplalisia. Adnaja naparnica była QA-inžynieram — i nie, nie kalehaj, a znajomaj znajomych. Ale ździŭlacca tut niama čamu — urešcie ŭ Biełarusi dziasiatki tysiač ajcišnikaŭ.
«Hladzić z-pad iłba: a letaś druhi-i-i Dzied Maroz byŭ!»
Mnie zaŭsiody bolš padabałasia dziaciej vinšavać — jany tak ščyra radujucca prychodu Dzieda Maroza. A jašče jany takija kiemlivyja — usio prykmiačajuć. Ty zachodziš u dom, a mały hladzić z-pad iłba: «A letaś druhi-i-i Dzied Maroz byŭ!» Nu, davodzicca tłumačyć: «Viedaješ, dziaciej u śviecie tak šmat, što ja kliču na dapamohu bratoŭ — ich u mianie taksama niamała: i Santa, i Ziuzia tut u Biełarusi… Voś letaś niechta ź ich da ciabie prychodziŭ, a ŭžo sioleta ja źjaviŭsia — Dziadula Maroz».
Jość taki aniekdot. Adzin Dzied Maroz inšamu kaža:
— Słuchaj, a pavinšuj majho malca z Novym hodam!
— A što, ty sam nie možaš?
— Nie, nie mahu: ja vielmi doraha biaru.
Viadoma, ja svajho syna (jamu ciapier 8 hadoŭ) vinšuju sam. Pieršy raz da jaho pryjšoŭ Dzied Maroz, kali jamu byŭ kala 2,5 hadoŭ. Spačatku jon troški ź niedavieram hladzieŭ: nu jak tak, vočy znajomyja — tatavy, ale byccam nie tata.
Nasamreč heta cełaja navuka — jak vinšavać zusim maleńkich dziaciej. Niejak ja navat vinšavaŭ 8-miesiačnych. Ty cichieńka zachodziš i ni ŭ jakim razie nie machaješ rukami, nie razmaŭlaješ hučna — kab nie nanieści dziciaci traŭmu na ŭsio žyćcio.
Ź dziećmi ŭsiakaje byvaje: chtości čakaŭ-čakaŭ Dzieda Maroza ad samaj ranicy — i pieračakaŭ. Ty pryjšoŭ, a ŭ jaho ŭžo isteryka. U takim vypadku «ahoń» na siabie časta biare Śniahurka — da dziaŭčynki davieru bolš, čym da dzieda baradataha.
Byvaje, usio idzie nie pa scenary. Ale heta i zrazumieła: ty ž nie robat — pryjšoŭ i adtarabaniŭ. Treba adčuvać dzicia. Časam dzieci razhulacca nie mohuć. Z adnym chłopčykam, pamiataju, my prosta hulali ŭ mašynki. A ź dziaŭčynkami — u lalki.
Byvaje, ty jašče ŭvajści nie paśpieŭ, a babuli-dziaduli abo taty-mamy małoha ŭ śpinu šturchajuć: «Davaj, raskazvaj vieršyk!» Abo padarunak jamu ŭručajuć. A heta pamyłka: jak tolki padarunak akazvajecca ŭ rukach u dziciaci — jamu ŭžo ničoha nie treba. Usio, vinšavańnie skončyłasia!
«Tolki na dziciačych vinšavańniach niekatoryja prymudrajucca zrabić $1000 za noč»
Zarabić Dziedam Marozam možna — tolki na dziciačych vinšavańniach niekatoryja prymudrajucca zrabić $1000 za noč. A jašče jość karparatyvy i ranišniki. Tak što za dva tydni navahodniaha «čosu» Dziadula Maroz moža zarabić zarpłatu midła, a to i sieńjora.
Pamiataju, moj rekord u adzin hod — 40 vinšavańniaŭ doma za sutki. Ale bolš takich učynkaŭ ja nie ździajśniaŭ. Heta sapraŭdy było ciažka: apošnija 10 vinšavańniaŭ ja nie pamiataju — usio było, jak u tumanie.
Tady ja zrazumieŭ, što ŭsio ž taki jość limit taho pazityvu, jakim ty možaš padzialicca. I 20 zakazaŭ — heta najlepšy varyjant dla piaredadnia Novaha hoda i śviatočnaj nočy.
Vyhareć, pracujučy Dziedam Marozam, — nie, napeŭna, nielha. Bo jaho praca abmiežavanaja pa časie — usiaho dva tydni, a vyharańnie — praces praciahły. Ale vielmi stamicca, viadoma, možna. Asabliva kali nachapać kuču «prajektaŭ» — i vašavać biez snu i adpačynku.
Pa svaim vopycie skažu: tak, ty stamlaješsia, ale potym emocyi, jakija ty atrymaŭ za dva tydni, padtrymlivajuć ciabie doŭhi čas. A dla mianie najlepšy adpačynak — heta źmiena dziejnaści.
Raniej, kali ja sumiaščaŭ pracu Dziedam Marozam z asnoŭnaj — ja braŭ na čas śviataŭ adpačynak. Nu i ŭ vychodnyja taksama padpracoŭvaŭ. Ciapier ja chadžu ŭ adpačynak u časie školnych vakacyj. A svaich dobrych znajomych vinšuju ŭ vychodnyja.
Piać byłych siłavikoŭ prasili svaich kaleh nie być zališnie žorstkimi. Ciapier im pahražajuć vielizarnyja terminy7
Kamientary