Піша Стась Карпаў.
У сто першы раз узнік халіварчык на прадмет беларускай ідэнтычнасці і ВКЛаўскай спадчыннасці.
Сентыментальная метафара: дрэва можа расці. Яно можа расці кепска. Хварэць. Яно можа амаль засыхаць пры кепскіх умовах, а пасля пускаць новыя парасткі. Яно можа нават зламацца, але з таго жа кораня пусціць новы парастак праз пэўны час і працягваць жыць. Яго могуць назваць дрэвам, а могуць назваць яблыняй. Могуць назваць Apfelbaum, калі яго захоча назваць немец, ці apple-tree, калі ангелец. Яго можна назваць хоць «березкой», але яно не зменіць сваёй структуры і не збялее і не скіне пладоў.
Наша дрэва раскідвала насенне, якое не прарастала. Ці прарастала і яго ламалі да таго, як новыя парасткі набіралі моц. Так бывае з усімі дрэвамі. Глядзіце: да яго можна прышчапіць нават нейкую іншую галінку, як татараў у Беларусі, якія пісалі свае кітабы, ці габрэяў, якія прынеслі з сабой свой непаўторны смак.
Ад яго можна адарваць галінку і перасадзіць на іншае дрэва, і мы убачым беларускія дыяспары па ўсім свеце. Але сутнасна дрэва не мяняецца. Яно расце, і ў яго ёсць карані, колцы на зрэзе і гісторыя жыцця.
Яго гісторыя — не велічная і не мізэрная. Яна проста гісторыя гэтага дрэва.
Каментары