У Львове ёсць вуліца Руская. За польскімі каралямі там было гета для русінаў. Толькі на Рускай вуліцы ім было дазволена валодаць нерухомай маёмасцю.
Што ж спрычынілася да таго, што амаль у кожным беларускім горадзе ёсць вуліца Беларуская? Можа, там былі гета? Можа, беларусы паасядалі там, як габрэі на берлінскай Юдэнштрасэ?
Даўней у Віцебску была вулка Гразкая. Савецкая ўлада прыдумала для Гразкай новую назву — Беларуская, у гонар тытульнай нацыі. А ў Гомелі Беларуская — былая Пясочная. Залетась гразь на ёй накрылі асфальтам, каб разгрузіць суседнюю магістраль, але на захадзе машыны збочваюць з яе, і вуліца вядзе на калдобінах на задворкі шматпавярховых дамоў да трансфарматарнай будкі і кантэйнераў са смеццем. Каля плоту канчаецца Беларуская вуліца ў Лідзе.
Пашаны беларусам ад гэтага не больш, чым эскімосам ад эскімо, іракезам ад фрызуры панкаў, а шатландцам ад амерыканскай клейкай стужкі, якую дзеля анекдота назвалі скотч — шатландская.
А чаму ж у Вілейцы няма Беларускай вуліцы? Рэч у тым, што не толькі бальшавікі, але і фашысты дзеля вока нібыта апекавалася беларусамі. У Вілейцы у свой час гітлераўцы назвалі Беларускай былую вуліцу Пілсудскага. Праз тры гады камуністы перайменавалі яе ў Савецкую, а пераносіць назву з найстаражытнай вуліцы горада ў глухі закутак не сталі — крывадушнасць кідалася б у вочы.
Па ўсім свеце — ад Марселя да Сінгапура — ёсць Армянскія вуліцы. У Арменіі — няма. Бо выдумаць Армянскую вуліцу там усё роўна, што назваць вінаградным армянскае віно. А наш этнонім у назвах нашых вуліц прылічылі да адной катэгорыі з імёнамі меншавіка Пляханава і Сценькі Разіна, быццам беларусы не тытульная нацыя, а нейкая экзотыка, пра якую трэба нагадваць, каб не забыцца на яе, накшталт вышываных ручнікоў на вяселлі, дзе з дынамікаў раве Газманаў праз «Россію і свободу до конца».
