Usie zdymki Julii Čarniaŭskaj z Žuljetaj nabirajuć u fejsbuku sotni łajkaŭ.
«Brali maleńkaha, bo nam ciapier zručny nievialiki sabaka. U nas byli vialikija, ciapier vyrašyli ŭziać maleńkaha «cucyka», jak kaža moj muž, — padzialiłasia z «NN» Julija Čarniaŭskaja. — Žulka dobra abžyvajecca, asabliva, kali ŭličyć, što jana dabirałasia siudy z Maskvy.
Ja zrazumieła, što takoje sabaka-kampańjon — sabaka, jaki ź ciabie nie złazić. Dobry sabačka, cikavy, usio razumieje… Pryčym u jaho natura nie plušavaj lalki, a surjoznaha sabaki, mnie heta padabajecca. Samaje strašnaje — nastupić na jaho, bo jon ža krocha, a chodzić pobač naha ŭ nahu».
Imia dla ščaniaci prydumlać nie daviałosia, jaho dała sabačnica. «Ekzotyk Paradyz» — nazva hadavalnika. Kožnamu novamu prypłodu prysvojvajecca svaja litara. Ščania Julii Čarniaŭskaj z prypłodu «Ž». Razam z Žuljetaj naradzilisia Žaśmin, Žaklin, Žyvanšy i inšyja.
«Mnie najbolš spadabałasia Žuljeta. Tym bolš heta faktyčna maja ciozka: Žuljeta, Žulija, Julija. Kali b my sami vydumlali imia, moža, jano było b i bolš cikavaje. Ale niejak adrazu stała zrazumieła, što Žulka i Žulka, — dzielicca spadarynia Julija. —
U maich babuli i dziaduli, Vasila Vitki, byŭ sabaka Žulik. Paśla vajny jany žyli na Staražoŭcy ŭ kvatery Krapivy, heta byŭ ich sabaka. Kali Krapiva źjechaŭ, Žulik zastaŭsia tam žyć, u svajoj budcy na dvare. Krapivicha čas ad času telefanavała majoj babuli i prasiła: «Volha Ryhoraŭna, dajcie mnie parazmaŭlać z Žulikam». Babula padnosiła Žuliku trubku, i jon słuchaŭ, što Krapivicha jamu kaža. Tamu heta imia, možna skazać, dynastyčnaje — Žulka. Ale toj byŭ vialiki sabaka».
