Інтэрнаўты ў захапленні ад мімімішнага сабачкі Юліі Чарняўскай ФОТЫ
Шчаня пакуль зусім малое — два з паловай месяцы і ўсяго пару кілаграм. Але вялікім яно ніколі і не будзе, бо дарослы сабака пароды бішон-фрызэ максімум важыць каля пяці кілаграм. І што ў даўжыню, што ў вышыню — ад 15 да 30 сантыметраў.
«Бралі маленькага, бо нам цяпер зручны невялікі сабака. У нас былі вялікія, цяпер вырашылі ўзяць маленькага «цуцыка», як кажа мой муж, — падзялілася з «НН» Юлія Чарняўская. — Жулька добра абжываецца, асабліва, калі ўлічыць, што яна дабіралася сюды з Масквы.
Я зразумела, што такое сабака-кампаньён — сабака, які з цябе не злазіць. Добры сабачка, цікавы, усё разумее… Прычым у яго натура не плюшавай лялькі, а сур’ёзнага сабакі, мне гэта падабаецца. Самае страшнае — наступіць на яго, бо ён жа кроха, а ходзіць побач нага ў нагу».
Імя для шчаняці прыдумляць не давялося, яго дала сабачніца. «Экзотык Парадыз» — назва гадавальніка. Кожнаму новаму прыплоду прысвойваецца свая літара. Шчаня Юліі Чарняўскай з прыплоду «Ж». Разам з Жульетай нарадзіліся Жасмін, Жаклін, Жываншы і іншыя.
«Мне найбольш спадабалася Жульета. Тым больш гэта фактычна мая цёзка: Жульета, Жулія, Юлія. Калі б мы самі выдумлялі імя, можа, яно было б і больш цікавае. Але неяк адразу стала зразумела, што Жулька і Жулька, — дзеліцца спадарыня Юлія. —
У маіх бабулі і дзядулі, Васіля Віткі, быў сабака Жулік. Пасля вайны яны жылі на Старажоўцы ў кватэры Крапівы, гэта быў іх сабака. Калі Крапіва з’ехаў, Жулік застаўся там жыць, у сваёй будцы на дварэ. Крапівіха час ад часу тэлефанавала маёй бабулі і прасіла: «Вольга Рыгораўна, дайце мне паразмаўляць з Жулікам». Бабуля падносіла Жуліку трубку, і ён слухаў, што Крапівіха яму кажа. Таму гэта імя, можна сказаць, дынастычнае — Жулька. Але той быў вялікі сабака».
Каментары