«Treba ž było siabru dapamahčy!» 13-hadovy školnik vyratavaŭ tavaryša, jaki pravaliŭsia pad lod
Uładzisłavu Rozumu 13 hadoŭ, jon vučycca ŭ SŠ № 189 Minska. U aŭtorak, źbirajučysia ź siabrami na prahułku, chłopčyk navat nie padazravaŭ, što zusim chutka jamu daviadziecca ratavać tavaryša, jaki pravaliŭsia pad lod. Školnik nie chavaje: bajaŭsia. «Ale ž treba ž było siabru dapamahčy», — dadaje Uład.
— Ja, Roma i Arciom — lepšyja siabry. My vučymsia ŭ 7 kłasie. U toj dzień my stajali na bierazie račnoha kanała, — uspaminaje Uład. — My krychu pasvarylisia, Arciom vyrašyŭ skaracić darohu dadomu, pajšoŭ pa lodzie i niedzie praz chvilinu pravaliŭsia. Jon byŭ prykładna pa pojas u vadzie. Roma staŭ kryčać, jak jamu vybracca. Ale lod krochki, i ŭ Arcioma ničoha nie atrymlivałasia.
Uład raspaviadaje, što da ich tut ža źbiehlisia darosłyja. Spytali: chto ź siabroŭ mienš važyć, i prapanavali Uładu padpaŭźci da tavaryša.
— Ja źniaŭ kurtku i papoŭz, — praciahvaje školnik. — A, kali Arciom za jaje ŭchapiŭsia, staŭ ciahnuć na siabie, i vyciahnuŭ jaho.
— Bajaŭsia?
- Nu … tak, było strašna.
Kab choć trochi sahreć pramokłaha Arcioma, Roma tut ža daŭ jamu svaju suchuju kurtku. Potym pryjechała chutkaja, milicyja, MNS.
- Arcioma advieźli ŭ balnicu, u jaho było pieraachaładžeńnie, - raspaviadaje Uład. - Učora (u čaćvier) jon užo viarnuŭsia dadomu, i my z Romam chadzili jaho naviedać. Kaža, što pačuvajecca narmalna.
Mamie z tatam Uład pra svoj učynak raspavioŭ nie adrazu, bajaŭsia, što nasvaracca.
— Jon patelefanavaŭ mnie na pracu, kaža: byli na kanale, adzin pravaliŭsia, ja staŭ jaho ratavać, — słuchaŭku mama školnika Natalla. — Ja adrazu nie zrazumieła. Dumała, jany hulali pa lodzie, choć my jamu zabaraniajem, i stała svarycca. A jon mnie: «Ty supakojsia, ja tabie potym pieratelefanuju».
Čakać druhoha zvanka ad syna mamie pryjšłosia nie doŭha. Ich z Uładam zaprasili ŭ milicyju dać pakazańni. Tut mama i daviedałasia, što jaje syn — hieroj.
- Jon prasiŭ, tolki tatu nie kažy, — uśmichajecca Natalla. — Ale ja ŭsio raskazała, muž adrazu jaho pachvaliŭ: «Małajčyna, advažny ŭčynak».
Uviečary ździŭlenyja baćki pacikavilisia ŭ Ułada: «Jak ža ty nie razhubiŭsia?». «Darosłyja padkazali», - adkazaŭ jon. Da taho ž, skazaŭ, bačyŭ šmat videarolikaŭ na hetuju temu. I kłasny kiraŭnik nie raz paŭtarała, jak pastupać u takich situacyjach.
— A čamu mienavita ty papoŭz? — uspaminaje mama hutarku z synam. - A jon: «Mama, heta moj siabar! Ja nie moh hladzieć, što jon nie moža vybracca».
Kamientary