Los Biełarusi pavinien vyznačacca vyklučna jaje hramadzianami. Pra heta Łukašenka zajaviŭ siońnia pry naviedvańni 103-j Viciebskaj asobnaj hvardziejskaj pavietrana-desantnaj bryhady, pieradaje BiełTA.
«My — maładaja suvierennaja niezaležnaja dziaržava. Atrymali my hetu niezaležnaść biez kryvi. Mahčyma, i biez potu, — adznačyŭ kiraŭnik dziaržavy. — Tady išła žorstkaja baraćba za ŭładu pamiž Jelcynym i Harbačovym u Kramli. I mnohija z nas, usia kraina faktyčna, nazirali, što ž budzie dalej. Heta značyć, my ŭ toj krainie nibyta i byli adnym z asnoŭnych źvionaŭ hetaj dziaržavy, ale ŭpłyvać na situacyju, tym bolš, na pryniaćcie rašeńniaŭ, u toj čas nie mahli».
«I kali ja havaru ciapier (heta vielmi važna ŭ pieradvybarny pieryjad), ja zaŭsiody prašu ludziej mieć heta na ŭvazie. Naš los u našych rukach. I svaje rašeńni nakont našaha losu pavinny prymać my. Tut — u Biełarusi», — padkreśliŭ Łukašenka.
Źniavoleny raskazaŭ, jak siadzieŭ u kałonii ŭ Hłybokim u susiedniaj kamiery sa Statkievičam3
Kamientary