Sašu Joniaku 14 hod, jon vučycca ŭ škole ŭ Oŭšen-Sici. U liście jon pisaŭ, što lubić katacca na viełasipiedzie, rybačyć i jeści krabaŭ. Baćka Uładzimir uśmichajecca, što intaresy syna nie źmianilisia.
«Hultajavać jon lubić, — žartuje mužčyna. — Pakolki my žyviom kala akijana, tut faktyčna jak vostraŭ, to što jašče rabić? Tolki łavić krabaŭ i katacca na łodcy».
Jość u Sašy i spartyŭnaje chobi — chłopčyk zajmajecca chakiejem. Jakraz zaraz jon pajechaŭ na turnir u inšy štat, razam z małodšymi bratam i siastroj. Jany taksama hulajuć u chakiej.
Siamja Joniak
Čamu reparciory napisali pra Sašu jak chłopčyka ź Minska, zahadka. Jon naradziŭsia ŭ Oŭšen-Sici. Ale ŭ Minsk časam pryjezdžaje na kanikuły da babuli ź dziadulem, byŭ letaś, naprykład.
Maci Sašy ź Minska, baćka — sa Lvova. Paznajomilisia jany ŭ Amierycy. Oŭšen-Sici — kurortny haradok. Uładzimir pracuje ŭ restaranie, žonka jaho hladzić za dziećmi. Zvyčajnaja siamja, kaža mužčyna.
«Doma razmaŭlajem pa-rusku, u škole dzieci — pa-anhielsku. I miž saboj jany časta pa-anhielsku razmaŭlajuć taksama».
Čamu try hady tamu chłopčyk vyrašyŭ adpravić list u butelcy?
«U Sašy byŭ siabra, 64-hadovy mister Vejn. Jon byŭ našym susiedam, žyŭ praz dva damy. I jany šmat času pravodzili razam. Siadzieli ŭ haražy, na rybałku jeździli. U nas akijan praz darohu.
Adnojčy Saša i mister Vejn znajšli u havani, dzie stajać karabli, butelku. Tam było dva dalary i list ad dźviuch amierykanskich žančyn. U liście było napisana: «Pieradajcie dalej». I jany tak i zrabili. Saša napisaŭ svaju historyju i nastupny raz, kali jany na łodcy vyjšli ŭ akijan, kinuŭ butelku ŭ vadu, za milu ad bieraha.
Dla nas heta sientymientalnaja historyja, bo mister Vejn pamior letaś. Jany z Sašam byli pryviazanyja adzin da adnaho, u syna vočy hareli, kali jany majstravali štości razam», — dzielicca baćka chłopčyka.
Z taho času Saša ŭžo zabyŭ pra list i byŭ vielmi rady, kali jaho znajšli.
Čytajcie taksama: Boŭi, Bosch, čabor i navat čeles. Biełaruska viaža ŭnikalnyja švedary i pradaje pa ŭsim śviecie
