Toje, što niekatoryja lebiedzi zastajucca na zimoŭku, — narmalna. Dla ptušak nie hetak strašny choład, jak hoład. Lebiadziny puch dobra baronić ad marozu, łapy i dziuby ŭ ptušak nie mierznuć, a ad hoładu dapamahaje jašče i toŭsty słoj tłušču, piša telehram-kanał «Dzikaja pryroda pobač».
Z pačatku XXI stahodździa zimy ŭ Biełarusi hałoŭnym čynam miakkija i małaśniežnyja. Ale ŭ lubuju zimu ptuški lohka mohuć znajści vadajom z adkrytaj vadoj ci pakarmicca ŭ palach. Pry patrebie lebiedzi mohuć pieralatać za dzień navat na sotni kiłamietraŭ!
Padkormlivać lebiedziaŭ i inšych vadapłaŭnych ptušak varta tolki tady, kali niekalki dzion trymajecca maroz —15 hradusaŭ i nižej. Možna pačastavać ich aŭsianymi šmatkami, nasypać uzdoŭž bieraha kala vady (abo lepš na miełkavodździ) jačmieniu ci pšanicy, dać im drobna parezanaj śviežaj harodniny (morkva, buraki, kapusta). Ale nie treba davać ptuškam chleb i baton.
Kali mocnych marazoŭ niama, nijakaj padkormki nie patrebna. Jany sami znojduć padvodnuju raślinnaść ci palaciać karmicca ŭ pali.
Dla ekanomii enierhii lebiedzi ŭ marazy mała ruchajucca. Takija pavodziny narmalnyja i nie aznačajuć, što ptuška chvoraja ci mierźnie. Nie treba sprabavać prahnać ptušku ci prymusić jaje ruchacca: tak jana budzie marnavać kaštoŭnuju enierhiju i atrymaje lišni stres. Tym bolš nie sprabuj złavić ptušku: udaram kryła lebiedź moža złamać čałavieku ruku.
Dapamoha patrebna tolki tym asłabłym ptuškam, jakija sprabujuć, ale nie mohuć zrušycca ź miesca, a taksama ptuškam, u jakich vidać paškodžańni: naprykład, ptuška kulhaje, vałače kryło ci prahłynuła kručok, i ŭ jaje ź dziuby visić loska.
Kab vyratavać takuju ptušku, treba paviedamić pra jaje ŭ terytaryjalnyja orhany Minpryrody, Ministerstva pa nadzvyčajnych situacyjach.
Čytajcie taksama:
Pad Minskam zaŭvažyli čajku-burhamistra. Heta druhaja rehistracyja vidu ŭ Biełarusi
«Najlepšy adpačynak — kubak kavy ź vidam na babroŭ». Vučony-bijołah adkryŭ ahrasiadzibu ŭ lesie z ručnymi vaŭkami i vydraj
U Tałačynskim rajonie zaŭvažyli vielmi redkuju savu-biarozaŭku
U Radaškovičach uratavali lebiedzia, jaki ŭrezaŭsia ŭ liniju elektrapieradač
Ciapier čytajuć
Pra Miełkaziorava ŭ jaho apošni dzień: «Było adčuvańnie, što jon stomleny, brakuje enierhii, rysy tvaru byli zapałyja»1
Kamientary
oho