Vykarani ŭ sabie čynoŭnicu. Šeść pamyłak u styli, jakija psujuć vobraz
U narodzie słova «čynoŭnica» maje stałuju kanatacyju i tyčycca nie stolki prafiesii, kolki stylu žyćcia. Pačuŭšy jaho, uspłyvaje vobraz žančyny z zalitym łakam načosam i niaźmienna niezadavolenym vyrazam tvaru. Ad takich žančyn vieje biazdonnym sumam pa niaździejśnienych marach i fantomnym bolem — pa minułaj maładości.
«Čynoŭnicy» nie biarucca ź niadkul — u ich pieratvarajucca cikavyja maładyja žančyny, aktyvistki i vydatnicy. U svaim žyćci jany ŭsio zrabili pravilna: skončyli VNU, zaviali siamju, na pracy byli zručnymi pracoŭnymi konikami i dabilisia niejkich karjernych vyšyń. Jany zaŭsiody na pieradavoj: hatovyja suciešyć, prykryć, pierapracavać, zapluščyć vočy i zmaŭčać, dzie treba.
Čytajučy heta i złosna chichikajučy, nie dumajcie, što «pieratvareńnie ŭ čynoŭnicu» vam nie pahražaje — asablivaści vychavańnia dziaŭčat u našaj krainie staviać u hrupu ryzyki praktyčna kožnuju. Jarłyki ŭ duchu «ty ž dziaŭčynka/žančyna», «ty ž maci» praciahvajuć visieć kamieniem na šyi žančyn na praciahu ŭsiaho žyćcia, i pazbavicca ad ich biez udumlivaj pracy nad saboj byvaje vielmi ciažka.
Asoba bolš važnaja za funkcyju
Što niebiaśpiečnaha ŭ takich jarłykach? Mnohim žančynam, vychavanym u našaj kultury, ułaścivaja hipieradkaznaść — u adnosinach da partniora, baćkoŭ, dziaciej i pracy. Ale našy resursy abmiežavanyja i, zapaŭniajučy žyćcio čužymi intaresami, my niaźmienna vyšturchoŭvajem ź jaho svaje. Dehradacyja asabistaha prykryvajecca funkcyjaj — i my ŭžo bačym nie čałavieka, a «člena Savieta Respubliki» z patuchłym pozirkam i stomlenym tvaram.
Što rabić? Pierastać dumać, što śviet trymajecca na vašych plačach. Dzieci źjaduć na viačeru buterbrody, partnior sam pamyje adzieńnie, a bos pierastanie vykarystoŭvać vašu hipieradkaznaść, kali vy pabudujecie miežy. Vyzvaliŭšy čas, jaho možna vydatkavać na adpačynak ci daśledavańnie taho, chto vy jość pa-za sacyjalnymi rolami. Razumieńnie, što robić vas bolš ščaślivaj i napaŭniaje resursam, dapamoža, kali vy, dahadžajučy inšym, užo paśpieli razradzić svaju batarejku.
Zakansiervavany vobraz
«Čynoŭnica» žyvie ŭspaminami pra lepšyja hady. Tady, u 80-ch, jana była kamsarham, za joj uvivalisia pieršyja chłopcy na kursie, jana była lohkaj na ŭzdym i zaraźliva rahatała z žartaŭ siabrovak. Tuha pa «minułaj sabie» kansiervuje vobraz i nie daje raźvivacca novamu. Tak u harderobie źjaŭlajucca adnolkavyja harnitury časoŭ pierabudovy, układki pačatku stahodździa i afarboŭka «piarynkami», jakaja była modnaj u nulavych.
Afarboŭki Taćciany Łuhinoj, staršyni kancerna «Biellehpram», — vydatnaja ilustracyja. Čynoŭnica niaredka mianiaje koler vałasoŭ, ale na stylevym tajmłajnie skača ad 90-ch da 2000-ch. Viadoma, nazvać taki vobraz sučasnym my nie možam.
Što rabić? Na praciahu žyćcia my mianiajemsia: atrymlivajem novyja viedy, pašyrajem skarbonku rolaŭ, lepš razumiejem siabie, źmianiajemsia fizična. Adpaviedna, naš vobraz pavinien adlustroŭvać hetyja źmieny. Pahladzicie fatahrafii n-hadovaj daŭniny i zadumajciesia: ci dazvalajecie vy sabie mianiacca?
Darečy, 10 adnolkavych par džynsaŭ abo biaskoncyja chudzi — taksama nahoda zadumacca ab «kansiervacyi» vobraza. Ryzyknicie vyjści za zvykłyja ramki — hety dośvied moža akazacca cikavym.
Starejučyja dziaŭčaty
«Dziaŭčynka pavinna być miłaj», — kazali nam u dziacinstvie. I navat kali «čynoŭnica» daŭno ŭžo nie dziaŭčynka ci joj prosta nie pasujuć mimišnyja vobrazy, jana ŭsio adno sprabuje maskiravać svoj dośvied abo pramaliniejnaść charaktaru rušami i kvietačkami. Vyhladaje heta drenna: dysanans pamiž asobaj i infantylnym adzieńniem nastolki vialiki, što stvarajecca ŭražańnie, byccam žančyna, jakaja abrała taki vobraz, u razładzie sa svaim unutranym śvietam.
Jak vyhladaje infantylnaść u imidžy možna prasačyć na prykładzie člena Savieta Respubliki Elviry Saroki. Akramia rušaŭ, žančyna lubić dziŭny manikiur i adzieńnie ŭ bujnyja kvietki.
Ništo z vyšejpieraličanaha nie robić palityka bolš miakkaj ci lohkaj. Sproba zdavacca lohkim vobłačkam abo puchnatym kacianiom, kali takoj nie źjaŭlaješsia, tolki padkreślivaje supraćlehłaść.
Schavać hruznaść infantylnym dziavočym naradam nie atrymajecca — dysanans pamiž hierojem i abranym vobrazam zanadta vialiki.
Što rabić? Zrazumieć, kamu my sprabujem chłusić i navošta my heta robim, jaki adsutny elemient žyćcia sprabujem kampiensavać rušami i kvietkami. Niaredka vynik razvažańniaŭ zvodzicca da strachu być advierhnutaj ci da niepryniaćcia svajho ŭzrostu. I toje, i druhoje lohka karektujecca psichaterapijaj, a paźniej — novym harderobam.
Tatalny seksapił
Čaściej za ŭsio «čynoŭnicy» žyvuć u vydumanym śviecie, dzie jany — centr pryciahnieńnia suśvietu. Takija žančyny zaŭsiody ŭpeŭnienyja, što majuć racyju, i nie ciarpiać inšych mierkavańniaŭ. Vynik takich pavodzin — adryŭ ad realnaści i poŭnaja dezaryjentacyja ŭ socyumie.
U imidžy heta vyjaŭlajecca ŭ adsutnaści pačućcia miery i darečnaści.
Kali miera i darečnaść znachodziacca ŭ bałansie, jany pakazvajuć, što čałavieku ŭłaścivy ŭnutranaja raŭnavaha, jasny rozum, pavaha da inšych i dobraja sacyjalnaja intehracyja. Kali hetyja dva kampanienty «pravalvajucca», my bačym advarotnaje: emacyjny hoład, stres, razhublenaść.
Adryŭ ad sacyjalnych normaŭ dobra bačny na prykładzie byłoj namieśnicy staršyni Hrodzienskaha abłvykankama Aleny Bubienčyk — na źmienu darečnamu adzieńniu tut pryjšoŭ tatalny seksapił. Dla pracoŭnych łukaŭ dama vybiraje sukienki z hłybokim dekalte i prazrystyja sietkavatyja koftački.
Sproba sumiaścić dziaržaŭnuju pasadu i rolu dzivy zakančvajecca sumna: navat hetaja całkam udałaja čornaja sukienka pierahružana viačernim makijažam i pryčoskaj. Taki vobraz padydzie, chutčej, dla viačerniaha vychadu, čym dla pracoŭnaha vystupu.
Što rabić? Tatalny seksapił na pracy — sproba kampiensavać adsutnuju ramantyku ci śviatočny nastroj. Stvarycie nahodu dla viačernich vychadaŭ, i vy pierastaniecie błytać ofisny dyvanalin i čyrvonuju dyvanovuju darožku.
Kapijavańnie čužoha vobraza
Kali ŭnutranyja resursy źniasilenyja, a prystojna vyhladać treba, «čynoŭnica» sprabuje ablehčyć sabie žyćcio i zamiest prapracoŭki ŭłasnaha imidžu kapijuje čužy. Naprykład, Alena Alehaŭna Ziablikava, člen Savieta Respubliki, kapiruje styl znakamitaj francuzskaj śpiavački Mirej Maćjo.
Ci to słuha naroda pakazvaje, što ciahnie lamku svaich abaviazkaŭ, pieramahajučy siabie, bo ŭ dušy jana śpiavačka, ci to namiakaje, što nie suprać źmianić biełaruskuju stalicu na pryhožy Paryž.
Što rabić? Šukać resurs na znajomstva z saboj. Pra heta my padrabiazna havaryli ŭ pieršym punkcie.
Niedahledžanaść
U pieryjad składanaściaŭ, emacyjnych uzrušeńniaŭ abo pry najaŭnaści zachvorvańniaŭ mnohija ludzi pierastajuć nadavać uvahu svajmu vonkavamu vyhladu, što jašče bolš vybivaje ich z kalainy. Čałaviek u mituśni časta vyhladaje niadbajna — astatnimi heta moža sčytvacca jak niepavaha i hrebavańnie słužbovymi abaviazkami, asabliva, kali havorka idzie pra kansiervatyŭnyja pasady.
Namieśnica ministra enierhietyki Volha Prudnikava źjaŭlajecca ŭładalnicaj niepasłuchmianych, porystych vałasoŭ, jakija patrabujuć asablivaha dohladu. Ihnarujučy heta, Volha buryć uvieś vobraz — łuk zdajecca nieachajnym.
Što rabić? Vyhlad — svojeasablivy datčyk, jaki pakazvaje emacyjny stan čałavieka. Pry pačatku depresii važna nadavać uvahu imidžu i kłapacicca ab svajoj źniešnaści — achajnaść daść vam nievialikuju dadatkovuju aporu. Biezumoŭna, jana nie vykaranić prablem i nie admienić nieabchodnaść ź imi zmahacca, ale dapamoža sabrać siły ŭ kułak, kali heta nieabchodna.
Kali, čytajučy hety artykuł, vy zaŭvažyli ŭ sabie «čynoŭnicu», nie śpiašajciesia adrazu ź joj zmahacca. Lepš zaviadzicie jaje ŭ SPA, paškadujcie ci dajcie adpačyć — i nieŭzabavie jana źniknie sama saboj.
Svajak Viktara Łukašenki zajmaje vysokija pasady ŭ KDB. Heta vyśvietliłasia, kali zabrali budynak dziciačaj palikliniki6
Kamientary
vy jašče siłavičkoŭ, ideołahaŭ i prapahandystaŭ paškadujcie. aha
vielmi redka možna ŭbačyć hustoŭna prybranuju dziaŭčynu