«Ujaŭlajecie, mnie nobieleŭski łaŭreat nios matrac!» Eks-palitźniavolenaja — pra sustrečy z Rabkovaj i Bialackim

 Pra Alesia Bialackaha

Kali ščyra, da majho soramu, ja nie viedała, jak vyhladaje Aleś Bialacki. Ja viedała, što Bialacki atrymaŭ Nobieleŭskuju premiju, ale nikoli nie zapaminała jaho fota. I voś adnojčy mianie viali da advakata, i treba iści hałavoj uniz i ruki za śpinaj, heta značyć ja zaŭsiody bačyła tolki nohi. 

I ja pa abutku navučyłasia razumieć, chto za što siadzić. Kali prosty abutak abo spartyŭny «adydas», to narkotyki, kali mužčynskija tufli abo makasiny — to ekanomika, a kali pryhožyja krasoŭki — to palityka.

I ŭ toj raz pierada mnoj išoŭ mužčyna ŭ pryhožych krasoŭkach. Nakolki ja pamiataju, šera-čyrvonyja krasoŭki. Heta byŭ Aleś. 

U mianie niašmat ź im kantaktaŭ było. Ale ŭsio vielmi jarkija. 

Kali nas vadzili ŭ duš, my spynialisia kala kamiery Alesia, i adtul zaŭsiody hučna danosilisia «60 minut» sa Skabiejevaj (prapahandysckaje tok-šou na rasijskim telebačańni — Red.). I ja dumała: jak jany mohuć hladzieć hety žach u našych umovach? Ale mnie zdajecca, jon prosta chacieŭ być u kursie taho, što adbyvajecca, i filtravaŭ naviny. 

Adnojčy ŭ kamieru pryjechała žančyna z kałonii na začytku apielacyi ci niešta takoje. I jana radasnaja zajšła da nas i kaža:

«Ujaŭlajecie, mnie tolki što Aleś Bialacki nios matrac! Ja jamu kažu: «Aleś, mnie ŭpieršyniu ŭ žyćci nobieleŭski łaŭreat padnosić rečy!». Ale potym jamu zabaranili dapamahać, i pałovu darohi jana sama niesła svoj matrac.

Pra Marfu Rabkovu

I jašče hetaja žančyna skazała Mašy Rabkovaj: «Marfa, heta vy? Vy takaja maładaja! Vy tam vialikaja znakamitaść, vas vielmi čakajuć!» I Maša tak ździviłasia, što pra jaje viedajuć i pra jaje havorać. 

Praź niekalki dzion hetaja žančyna lepiej daviedałasia Mašu i skazała joj: «Vam tam budzie ciažka, tam lepš nie vysoŭvacca». I Maša skazała: «Ja nie zmahu, kali ja baču niespraviadlivaść — ja nie mahu pramaŭčać». 

Maša, voś nie pamiataju, kožny aŭtorak ci kožny čaćvier čakała, što jaje adpraviać u kałoniju, tamu što prysud užo daŭno ŭstupiŭ u siłu. I jana na ŭsialaki vypadak źbirała rečy.

I ŭ toj dzień, kali joj daviałosia zjechać, jana ŭžo rečy nie źbirała tak staranna, tamu nam daviałosia śpiašacca — i my ŭsioj kamieraj jaje źbirali. Kali jaje vyvieli z kamiery na pradoł, my ź dziaŭčynkami na «try-čatyry» kryknuli: «Maša, my ciabie lubim!» Heta było vielmi ščyra. 

Jaje praŭda ŭsio pavažali i adčuvali ciopłyja pačućci. I jana była rada, što zjazdžaje ŭ kałoniju, jana havaryła sa ślazami na vačach:

«Dziaŭčynki, razumiejecie, mnie nie zdajecca, što ja jedu ŭ kałoniju, ja jedu dadomu, ja ŭbaču mamu!» Tamu što jana z Dobruša. I homielskaja turma tam pobač.

Mianie vielmi kranuła jaje fraza, kali Marfa skazała, što

kali b u jaje byŭ vybar: jaje prysud abo da kanca žyćcia nie vychodzić z domu, to jana b pahadziłasia nikoli nie vychodzić z domu, aby być ź blizkimi pobač.

Jana časta pierahladała fatahrafii mamy, taty, a taksama z mužam, pakazvała ich nam — i ŭsie kazali, jakaja jany miłaja para i što Maša vielmi schudnieła. 

Taksama Maša dzialiłasia svajoj fiłasofijaj, što kali nastupić Biełaruś budučyni, nie treba karać siłavikoŭ, inakš my prypadobnimsia da ich, i hvałt nikoli nie skončycca — my pavinny budziem im daravać i prydumać im novyja miescy realizacyi. 

A jašče jana kazała, što ŭ budučyni budzie pracavać praviarajučaj umoŭ źniavolenych u turmach, budzie jeździć ź inśpiekcyjami pa ŭsich miescach źniavoleńnia. 

Mianie ździviła, što jana była tam dva z pałovaj hady, ale jaje pohlady i kaštoŭnaści nie źmianilisia, jana zusim nie była złamana.

Aleś pieradavaŭ Mašy pryvitańni praz raznosčycu ježy, kazaŭ, kab jana trymałasia i što «Viasna pryjdzie». Jaje tvar u hetyja momanty azaraŭsia ŭśmieškaj. Naohuł jana časta ŭśmichałasia.

• 11
• 0
• 1
• 4
• 1
• 14
• 3
• 0