U Karelickim rajonie pamior Jaŭhien Kraskoŭski. Prosty, ścipły dziaciuk, jaki lubiŭ Biełaruś, pryśviačaŭ joj vieršy. Niekatoryja ź ich vieršy hučali na radyjo «Svaboda», a adzin, padpisany psieŭdanimam Korvin, nadrukavała «Naša Niva». Pachavali Jaŭhiena na mohiłkach u susiednim Zapolli. Ziamla tabie pucham, Jaŭhienie.
Ad Red. «Maje vieršy zachalaŭnyja. Bo ja pastuch — pišu vieršy ŭ łuzie i chavaju arkušyki ź imi za chalavami botaŭ», — raskazvaŭ jon nam, kali pryjechaŭ u Redakcyju «NN» u 2001 hodzie. Śvietłaja pamiać!
***
Jaŭhien Korvin
***
Voś z hoda ŭ hod, ad vieku ŭ viek
Błukaje ŭ ciemry čałaviek.
Daroh jak byccam nie znachodzić,
I voś jon chodzić, chodzić, chodzić…
A nočču — žach, strašenny son,
Idzie biaskoncy bataljon
Baraćbitoŭ, što ź vieku
Spaznali kryŭdu, bol i ździek.
Ja nie kryŭduju — prodkaŭ bol,
Ja maju chleb, ja maju sol,
Ja maju pracu dy siabroŭ,
Słoŭ nie chapaje, tolki słoŭ.
Pra toje, jak my z hodu ŭ hod
Šukajem Volu, nie pryhod.
Šukajem vieru dy spakoj
Z uźniataj horda hałavoj.
Naša Niva, № 50, 10 śniežnia 2001 h.
Ciapier čytajuć
«Ludzi iduć u miačeci, a nie lečać psichičnyja chvaroby». Biełaruski psichijatr raskazaŭ ab pracy va Uźbiekistanie i ŭ Polščy2
Kamientary