«Паважаныя дамы і панове, гэта вельмі сумна — рэпрэзэнтаваць такую краіну, як Беларусь», — пачаў 21 лістапада ў Фрайбурскім унівэрсытэце імя Альбэрта Людвігса адзін з папулярных рэпрэзэнтантаў Беларусі на Захадзе пан Міхайлаў свой даклад, названы «Культура і самаідэнтыфікацыя ў Беларусі».
У выступленьні дакладчыкам ня раз падкрэсьліваўся прымітыўны духоўны стан беларускага народу. Аказваецца, у нас няма ні дастойных выкладчыкаў у галіне філязофіі і сацыялёгіі, ні спэцыялістаў, здольных перакласьці на беларускую мову Гэрдэра, Шлегеля і іншых нямецкіх філёзафаў. На думку Міхайлава, беларуская мова — маленькая мова бяз будучыні, а яе прапаганда ў школах і ўнівэрсытэтах ёсьць актам гвалту.
Прагучала і такое выказваньне, што Беларусь немагчыма асацыяваць зь беларускай мовай. Але ці магчыма асацыяваць нашу краіну з такім чалавекам, як спадар Міхайлаў, які за мяжой ачарняе ня толькі палітычную сытуацыю ў Беларусі, што я лічу яшчэ зусім апраўданым, але і духоўнасьць усяго беларускага народу, падаючы нашу мову другараднай у параўнаньні з расейскай, а сябе — прадстаўніком дэмакратыі, які, «баючыся за сваё жыцьцё, пакінуў радзіму» і бачыць сваю задачу ў марнаслоўі на канфэрэнцыях і дакладах за межамі Беларусі, выдаючы гэта за патрыятызм. Ніводным словам не была згадана работа апазыцыйных арганізацый, стваралася ўражаньне бязьдзейнасьці беларускага народу, а пан Міхайлаў выступаў у ролі «пакутніка» за сваю краіну…
Будучы на гэтым дакладзе, я паглыбілася ў непрыемныя развагі пра тое, ці магчыма разьлічваць на павагу з боку Захаду, калі нас рэпрэзэнтуюць такія псэўдапатрыёты, якія дазваляюць сабе ўтоптваць нашу радзіму ў гразь.
Цяпер чытаюць
«Я толькі аднаго хачу: каб вы паверылі мне зноў». Як прайшла першая акцыя Ціханоўскага ў Варшаве пасля вызвалення11
Каментары