У Брысбэне
Дыспазыцыя
Паводле дадзеных за 2015 год, амаль двое з трох дарослых (каля 63% насельніцтва) мелі залішнюю вагу або атлусьценьне. Паводле дадзеных за 2007 год, каля 25% дзяцей ва ўзросьце ад 2 да 16 гадоў пакутавалі ад залішняй вагі або атлусьценьня.
Што я ўбачыла
Тое, што я ўбачыла ў Аўстраліі, у гэтую карціну вельмі ўпісваецца. У харчовым сэнсе, звычкі аўстралійцаў (калі казаць агулам) не найлепшыя.
Ежа ў вялікіх гарадах
Я ўбачыла ня ўсю Аўстралію — яна такая вялізная, што гэта аказалася немагчымым. Я была на ўсходнім узьбярэжжы і ў цэнтральнай частцы, у пустыні. Зь вялікіх гарадоў я наведала Сыднэй, Мэльбурн і Брысбэн. Асабліва ў Сыднэі і троху менш у Мэльбурне істотную частку насельніцтва складаюць выхадцы з азіяцкага рэгіёну (мне здалося, што ў Сыднэі прыкладна 80% насельніцтва адтуль).
Індыйская вэгетарыянская страва
Таксама ў краіне шмат індыйскіх і грэцкіх рэстаранаў.
Двары адкрыты ў працоўны час, і пік наведваньня, натуральна, прыпадае на гадзіны абедзеннага перапынку. У гэты час усюды чарга (мала хто, відаць, бярэ ежу з хаты).
Харчовы двор складаецца з шматлікіх стэндаў розных рэстаранных сетак. Паверце мне, выбраць ёсьць з чаго нават самаму прыдзірліваму кліенту. Сушы, шаўрма, фалафэль, вэганскія далікатэсы, бюргеры, марскія далікатэсы, ёга-наборы, фітнэс-наборы — карацей, чаго там толькі няма! Можна паесьці зь вялікай карысьцю, а можна паесьці і вельмі шкодна — ежа без перабольшаньня на любы густ і на любое здароўе.
Ежа ў пустыні
У пустыні я правяла тыдзень. Палову гэтага часу — у месцы пад назвай Grand Canyon, куды мы дабіраліся на машыне 5 гадзін (амаль 600 км) ад іншага населенага пункту. Падчас гэтага пяцігадзіннага рэйсу насустрач нам праехала ўсяго некалькі транспартных сродкаў, і амаль усе зь іх — гэта так званыя дарожныя цягнікі.
У Grand Canyon ўсяго адзін гатэль, дзе можна разьмясьціцца ў рознага ўзроўню камфорту нумарах. Адна бар-піцэрыя (адкрыта да 17:00) і адзін рэстаран з адной вэгэтарыянскай стравай у мэню — рызота. Ёсьць маленькая крама, дзе можна купіць ваду (6 даляраў за 1.5 літра). Пры тэмпэратуры 40 градусаў — як у нашым выпадку — вады патрабуецца 1 літар у гадзіну на чалавека). Але ў той краме нельга купіць ежу. То бок выбару няма. Але, як той казаў, любіш катацца — любі і саначкі вазіць.
Затое ў большасьці «населеных» пунктаў пустыні можна зусім нечакана натрапіць на цудоўны ланч-рум з цудоўным вэганскімі опцыямі. Так што, як і ва ўсім, у ежы Аўстралія — краіна кантрастаў.
Ежа на ўзьбярэжжы
Вельмі распаўсюджаная ў Аўстраліі рыба з прыгожай назвай — барамундзі. Гэта вялікая рыба атраду акунёвых, але што тычыцца смаку, дык яна больш нагадвае не акуня, а карпа. Другая паводле папулярнасьці рыба ў мясцовых рэстаранах — ласось.
Салат з тофу і папаі
Запечаны гарбуз
Яшчэ адзін трэнд з той жа опэры — ежа без глютэну, і многія ўстановы харчаваньня робяць акцэнт на тым, што яны маюць безглютэнавыя опцыі. У мяне да гэтага скептычнае стаўленьне. «Без глютэну» не раўняецца «карысна». Але пра гэта — іншым разам.
Каментары