Вера Палякова-Макей расказала, колькі ў ТЮГу спектакляў на беларускай мове

Вера Палякова хоча, каб у афішы ТЮГа было па 50 працэнтаў спектакляў на беларускай і рускай мовах.

«Я яшчэ юны дырэктар Тэатра юнага гледача, год і два месяцы як займаю гэтую пасаду, — распавяла Вера Палякова на прэс-канферэнцыі ў Пецярбургу.

— Мы сябе пазіцыянуем як тэатр для ўсіх. У нас ёсць спектаклі для самых маленькіх 0+, ёсць спектаклі 16+, і 18+ мы плануем паставіць спектакль.

Паводле яе, у афішы тэатра каля 20 дзіцячых спектакляў, з іх 15 — на беларускай мове, 5 — на рускай, і 10 вячэрніх спектакляў, з іх 5 — на беларускай і 5 — на рускай мове.

«Але ўвогуле мая ідэя вывесці Тэатр юнага гледача горада Мінска на такую ​​моўную гісторыю, каб было 50 працэнтаў спектакляў на беларускай мове і 50 працэнтаў спектакляў на рускай мове, бо ў нас у краіне дзве дзяржаўныя мовы», — сказала яна.

І мне хацелася б, каб у наш тэатр маглі прыходзіць не толькі тыя, хто ведае беларускую мову, але і госці нашага горада, якім, магчыма, больш прыемна або больш цікава глядзець спектаклі на рускай мове».

Вера Палякова распавяла, што ў Беларусі ёй прапанавалі на выбар тры тэатры — любы з іх яна магла ўзначаліць. Але яна выбрала менавіта ТЮГ:

«Я выбрала самы няпросты тэатр, які быў у нейкай стагнацыі пасля пандэміі. Для мяне гэта таксама выклік. Мне хацелася ўзяць тэатр, якому складаней за ўсё ўстаць на ногі. 

Мне прыемна, што ў нас пра ТЮГ гавораць усюды, удвая прыемна, што гавораць не толькі на тэрыторыі Беларусі, але і за яе межамі. І ўсе, хто да нас прыязджаў і да каго мы прыязджалі, жадаюць працягваць з намі супрацоўніцтва. Я вельмі люблю гасцей, я вельмі гасцінная гаспадыня…»

У найбліжэйшы час у ТЮГу з'явіцца спектакль па Шэкспіру — пастаноўка будзе зроблена ў супрацоўніцтве з Арменіяй.

Раней у афішы была пастаноўка «Рамэа і Джульета», але, як распавяла Палякова, «спачатку зацяжарыла Джульета, а потым пакінуў тэатр Рамэа».

«Так бывае, гэта жыццё», — кажа Палякова-Макей.

Вера Палякова зазначае, што падзеі 2020 года змянілі тэатральнае жыццё: 

«Мы не можам гэтага адмаўляць, гэта ёсць. Мы зараз аднаўляемся пасля таго, што адбылося ў нашай краіне».

«Я лічу, што ТЮГ — адзін з самых модных тэатраў сёння ў Беларусі, — кажа Палякова. — Да нас прыходзіць сталі не толькі дзеці.

За год і два месяцы мы выпусцілі восем прэм'ер, і яшчэ чатыры наперадзе да канца года. Мы працуем у вар'яцкім рэжыме. Як толькі я зразумею, што тэатр моцна стаіць на нагах, я магу расслабіцца ў плане прыцягнення гледача…

Была праблема ў тым, што агульная запаўняльнасць залы да майго прыходу была 26,7 працэнта, і адны з самых нізкіх заробкаў у рэспубліцы! Мая галоўная задача за гэты час была сабраць каманду і даць ёй магчымасць зарабіць, каб яны маглі больш-менш годна жыць кожны месяц. І абнавіць рэпертуар…»

Палякова кажа, што ёй не хацелася б нешта разбураць, яна «хацела б адрадзіць тое, што было». 

«ТЮГ быў першым тэатрам, куды я размеркавалася пасля Акадэміі мастацтваў, — распавядае Вера Палякова. — Так здарылася, што я была адной з лепшых студэнтак на курсе, ужо іграла некалькі галоўных роляў у нацыянальным Рускім драматычным тэатры імя Горкага, і ўсе былі ўпэўненыя, што па размеркаванні патраплю менавіта туды.

Але я дала маху, бо зацяжарыла і праз два месяцы пасля заканчэння Акадэміі мастацтваў нарадзіла дзіця. І галоўны рэжысёр таго тэатра, дзе я ўжо працавала, не даслаў на мяне размеркаванне менавіта з гэтай прычыны. 

А мой паважаны педагог Андрэй Андросік даслаў, і я патрапіла на 90 дзён у ТЮГ. Я там адпрацавала ўсяго 90 дзён, потым паступіла ў аспірантуру, стала выкладаць і вярнулася ў Рускі тэатр.

Прайшло шмат гадоў з таго часу і я вярнулася ў ТЮГ, але ўжо як дырэктар.

Я лічу, што трэба абавязкова захоўваць традыцыі, якія ёсць у тэатры. Але ёсць рэчы, якія трэба паляпшаць. І трэба ісці ў нагу з часам… Адна з маіх глабальных ідэй на пачатак наступнага года — да 3 лютага, да дня памяці Андрэя Андросіка і аднаго з лепшых драматургаў сучаснасці Аляксея Дударава аднавіць спектакль «Палачанка», які з вялізным поспехам ішоў у ТЮГу 20 гадоў таму. Мне хацелася б аддаць даніну памяці гэтым людзям, таму што пры Андросіку ТЮГ грымеў не толькі ў нашай краіне, але і ў замежжы…

Я той дырэктар, які адмаўляецца ад мастацкага кіраўніка. Наўмысна. Я 20 год адпрацавала ў тэатры пад кіраўніцтвам мастацкага кіраўніка.

Мастак праводзіць сваю рэпертуарную палітыку, а дырэктару бывае потым вельмі складана прадаваць тое, што здаецца мастацкаму кіраўніку патрэбным для тэатра і рэпертуару. Я за тое, каб быў эфектыўны менеджар, які будзе запрашаць тых рэжысёраў і ствараць тыя праекты, якія дапамогуць тэатру выйсці на пэўны фінансавы ўзровень.

Можа, праз нейкі час я зразумею, што мне патрэбны галоўны рэжысёр. Але пакуль спраўляюся сама», — сказала яна. 

• 5
• 7
• 22
• 1
• 3
• 35