Нелады з законам у Аляксея Міхалені пачаліся яшчэ ў школе-інтэрнаце. Там ён запомніўся невыносным характарам, сталымі ўцёкамі і «магнітнымі рукамі», якія прыцягвалі ўсё, што дрэнна ляжала. За крадзеж і хуліганства пабываў на лаве падсудных. Але нават гэта было дробнымі паскудствамі. Калі ж дайшло да буйных спраў, райцэнтр здрыгануўся…
Яшчэ ў 17-гадовым узросце Міхаленя тэрарызаваў пенсіянераў, якія жылі па суседстве. Вымагаў грошы на выпіўку, затым, пракраўшыся ноччу ў дом, абакраў і збіў гаспадара. Ну а ў выніку завяршыўся канфлікт падвойным забойствам. Разам з такім жа нягоднікам юнак прыйшоў да старых і ўчыніў расправу. Няшчасных мужа і жонкі забівалі заменчанай спіцай, дабівалі нагамі. Трупы выцягнулі з дому і ўтапілі ў Прыпяці. Пакуль міліцыя шукала зніклых без вестак, забойцы працягвалі п'янстваваць і вяршыць чорныя справы. У сваім доме абрабавалі паралізаваную старую. І ўслых абмяркоўвалі: «зачысціць» яе як непатрэбнага сведку ці пакінуць у жывых. Пашкадавалі…
Праз суткі, прыехаўшы ў Мазырскі раён, напалі на выпадкова сустрэтага грыбніка 67 гадоў. Яго збілі і абрабавалі, пасля чаго Міхаленя ўсадзіў нож у шыю. Яшчэ жывога вяскоўца закідалі галінкамі і пакінулі на дне яра. А адразу ж пасля гэтага … нацэліліся рабаваць сельскую краму. Збіўшы прадаўшчыцу, выграблі з касы наяўнасць і збеглі.
Хто ведае, колькі б яшчэ доўжыліся прыгоды адмарозкаў, калі б не адвага сваяка пацярпелай. Даведаўшыся пра тое, што здарылася, ён схапіў стрэльбу, завёў матацыкл і кінуўся ў пагоню. Нагнаў разбойнікаў, пальнуў у паветра і пад канвоем даставіў абодвух да міліцыянтаў.
Грыбнік праз некалькі дзён памёр у бальніцы. У ходзе следства стала вядома і пра забойства пажылой пары, і пра іншыя злачынствы, учыненыя хеўрай адмарозкаў. На лаве падсудных апынулася цэлая кампанія.
Аляксей Міхаленя атрымаў тады 12 гадоў пазбаўлення волі. Па законе, гэта максімальнае пакаранне, прадугледжанае для непаўналетняга злачынцы.
Турэмныя ўніверсітэты прынялі Міхаленю як свайго. Бо ні экзаменаў, ні конкурсу на месца там няма. Зрэшты, нават у калоніі для непаўналетніх Аляксей прымудраўся праяўляць бурны нораў. Злёгку прыціх толькі ў турме дарослай. У крымінальным свеце хапае выхавальнікаў, здольных паставіць на месца любога.
Дзякуючы амністыі вызваліўся Лёха крыху раней за тэрмін. Праўда, на волі прабыў нядоўга. Адседзеўшы яшчэ паўтара года за крадзеж, у Нароўлю вярнуўся 28 лютага 2016 года. І з несуцішным энтузіязмам узяўся адзначаць вызваленне. Кампанію склала сяброўка, з якой Аляксей завёў адносіны яшчэ да таго, як адправіўся на казённы хлеб.
Танны алкаголь ліўся ракой — зацяжнай п'янцы не было канца і краю. Да вечара пятага дня бацька вінаватага ў сумніўнай ўрачыстасці звярнуўся з просьбай:
— Схадзі, Леха, да суседзяў — вазьмі нажніцы. Падстрыгчыся трэба, а то зарос, як лясун.
Сын спрачацца не стаў: цяжка ўстаў і хісткай хадой паплёўся за парог. Адсутнічаў доўга, а калі вярнуўся, меў жудасны выгляд. З парога буркнуў сяброўцы:
— Ну-ка, палі вады…
І стаў адмываць перапэцканыя крывёю рукі. А затым распавёў дзікую гісторыю, якая, на жаль, не была яго п'янай фантазіяй…
Адправіўшыся выконваць даручэнне бацькі, Аляксей спачатку зайшоў да адной суседкі. У той, аднак, нажніц не аказалася. Міхаленя развярнуўся і пайшоў. Крыху пазней суседка даведалася, як моцна ёй пашанцавала. Бо яна папросту магла стаць ахвярай. Аднак злы рок напаткаў двух іншых людзей.
Пажылыя брат і сястра жылі на вуліцы Кастрычніцкай. На іх жаль, недалёка ад дома Міхалені. Да іх ён і адправіўся пасля няўдалай спробы ўзяць у доўг нажніцы. Цяжка сказаць, што менавіта адбылося і ў якой паслядоўнасці развіваліся далейшыя падзеі. Дакладна пра гэта ведае толькі сам Міхаленя. Па зразумелых прычынах, шчырасць яго паказанняў шэлега ламанага не вартая…
Наступствы нечаканага візіту апісаны ў сухіх радках прысуду, ад якіх у нармальнага чалавека мароз па скуры. Факт у тым, што ў доме адбыўся канфлікт. З-за чаго, зноў жа невядома. Аднак, ведаючы біяграфію Міхалені, лёгка выказаць здагадку, што паўстаць ён мог на пустым месцы. Прычына для крыўды на ўвесь свет ў яго мелася заўсёды. Пры гэтым да дыскусій не імкнуўся, на слоўныя аргументы быў не багаты і праз фразу-другую пускаў у ход кулакі. А таксама ўсё, што падпадзецца пад руку.
У гэты раз галоўнымі прыладамі забойства сталі нож і палка. Як высветляць пазней эксперты, гаспадару дома злачынец нанёс не менш за 22 удары, а другой ахвяры — больш за тры дзясяткі. Большасць — у галаву. Апафеозам звярынай жорсткасці стаў фінальны штрых: дабіваючы жанчыну, якая была не ў сілах ні збегчы, ні супраціўляцца, Аляксей выкалаў ёй вочы цвікамі…
Пасля лютай расправы скінуў цела ў склеп. А мёртвага брата адцягнуў у агарод. На наступную раніцу трупы знайшоў пляменнік забітых.
Вызначыць забойцу было проста. Кайданкі на яго надзелі, калі ён з рэчамі хацеў пакінуць Нароўлю. Быццам бы збіраўся падацца на заробкі ў Расію. На месцы злачынства былі знойдзены той самы нож і палка. Міхаленя ўпіраўся нядоўга. Спасылаўся на тое, што падрабязнасцяў здарэння не памятае. Але пры гэтым сцвярджаў: старыя самі накінуліся на яго. Ён жа абараняўся як мог. Ну і злёгку перастараўся. Правяралася нават гэтая сумніўная версія. І не знайшла пацверджання.
У адсутнасць сведкаў злачынства значную ролю ў яго расследаванні адыгралі супрацоўнікі ўпраўлення Дзяржаўнага камітэта судовых экспертыз па Гомельскай вобласці. Па справе правялі шэраг экспертыз. Да прыкладу, эксперты старанна даследавалі знойдзены ў доме загінулых недакурак. Усталявалі: цыгарэту палілі два чалавекі — гаспадар і Аляксей. Здавалася б, што гэта дае? Аказалася, многае. Злачынец паўтараў, быццам быў атакаваны, ледзь пераступіўшы парог. Але гэты самы недакурак пацвярджаў: ніякага раптоўнага нападу не было. Нейкі час яны размаўлялі і курылі адну на дваіх цыгарэту. Падобных нестыковак аказалася нямала. Падчас працэсу абвінавачваны выглядаў абыякавым. Пры вырашэнні лёсу рэчавых доказаў толькі папрасіў вярнуць яму туфлі. Праўда, фарсіць у іх яму ўжо не давядзецца… З прысуду судовай калегіі Гомельскага абласнога суда: «Абставіны злачынства ў сукупнасці са звесткамі пра асобу абвінавачанага сведчаць аб тым, што Міхаленя А. А. ўяўляе выключную небяспеку для грамадства. …Судовая калегія прыходзіць да высновы аб тым, што ў дадзеным выпадку нельга меркаваць аб магчымым выпраўленні вінаватага». Прысуд — смяротнае пакаранне. Як ні дзіўна, але нават сам Міхаленя прызнаў такое пакаранне заслужаным. Што, зрэшты, не перашкодзіла яму падаць прашэнне аб памілаванні…
