Chroniki 17-hadovaha spajs-narkamana Loni: vypisaŭsia i adrazu ŭziaŭsia za staroje

Nie paśpieli žurnalisty paviedamić, što 17-hadovaha spajs-narkamana baćki ŭsio ž zabrali z kliniki, jak voś novy i, na žal, sumny pavarot.

Nahadajem, u listapadzie 17-hadovaha spajs-narkamana Loniu baćki razam ź milicyjaj dastavili ŭ Minskuju balnicu chutkaj miedycynskaj dapamohi i naadrez admovilisia zabirać. Hramadskaść, ŚMI, a taksama śpiecyjalisty roznaha profilu horača abmiarkoŭvali, što rabić, spračalisia, pravilna ci nie zrabili baćki ŭ rospačy. Lonia tym časam, užo ŭ RNPC psichičnaha zdaroŭja, čakaŭ rašeńnia svajho losu. Ci ŭśviadomić jon svajo stanovišča, ci pastaleje, ci vyrašyć pazbavicca ad zhubnaj zvyčki? Adkazy na ŭsie pytańni źjavilisia napiaredadni minułych vychodnych. Lonia usio ž taki apynuŭsia doma. A praź niekalki hadzin baćki znoŭ znajšli jaho… pad spajsam.

U redakcyi «SB» i siońnia zachoŭvajecca jaho list, dzie jon publična zapeŭnivaje, što zrazumieŭ: «U žyćci hałoŭnaje nie kajf, a davier i luboŭ blizkich». Prosić nie pazbaŭlać šancu, zabrać dadomu, abiacaje, što soramna za jaho bolš nie budzie. Padčas dvuchhadzinnaj razmovy tet-a-tet Lonia ślozna zapeŭnivaŭ karespandenta «SB», što zaležnaści ŭ jaho niama zusim, što da «hetaj brydoty» nie dakraniecca bolš nikoli… Siońnia i list, i dyktafonny zapis — śviedčańni chłuśni. Vidavočny dokaz absalutnaj niazdolnaści sapsavanaj narkotykam asoby adkazvać za svaje słovy i ŭčynki.

Pavialičyć

— Nam patelefanavali z RNPC psichičnaha zdaroŭja ŭ Navinkach i skazali, što siońnia Lonia budzie vypisany, — chvalujučysia, uspaminaje mama Loni Volha. — Nie padumajcie, što zmušali zabirać, nie. My z mužam, u pryncypie, mahli i nie jechać. Ciapier nie pierastaju paprakać siabie za hetuju słabaść. Ale tady padumali, što ž navat rečaŭ Leni nijakich nie pryvozili, usie kazionnaje… I pajechali. Tam byŭ ceły kansilium daktaroŭ. Doktar, jaki niepasredna pracavaŭ z synam i viedaŭ jaho jašče pa papiarednich vypadkach, kali my pryvozili Loniu ŭ Navinki, vykazvaŭsia ščyra: mozh užo paškodžany narkotykam, nastupstvy spažyvańnia imkliva nabyvajuć złaviesny charaktar… Skazaŭ, što patrebien vielmi strohi režym, štodzionnaja i vielmi pilnaja ŭvaha śpiecyjalista-psichołaha. Z prorvy, u jakuju Lonia imkliva padaŭ dva hady, za 10 dzion nie padniacca. Uvohule, razmova išła ab reabilitacyjnym centry, kudy my i mieli namier adpravicca adrazu ž.

Baćki vyrašyli vieźci syna ŭ adzin z centraŭ reabilitacyi RHA «Maci suprać narkotykaŭ». Ale kali sieli ŭ mašynu, Lonia, raspaviadaje jaho mama, skazaŭ, što stamiŭsia i choča jeści:

— I tut muž prapanavaŭ zajechać na niekalki chvilin dadomu, pierakusić i, moža, uziać jašče niejkija rečy. Pajechali. Heta była jašče bolš surjoznaja pamyłka.

Ledź pierastupiŭšy paroh chaty, Lonia zajaviŭ, što siońnia nikudy nie pajedzie, tamu što jamu treba jak śled adpačyć i padumać ab žyćci. I, zrešty, nie varta jechać i zaŭtra, i paślazaŭtra, bo daktary, maŭlaŭ, usio vydumlajuć. U baćkoŭ — novaja chvala rospačy… Ale Lonia ŭžo začyniŭsia ŭ svaim pakoi sa słovami: «Nie zaminajcie. Mnie treba skłaści tvorčyja i žyćciovyja płany». Baćki vyrašyli sastupić synu ŭsiaho na niekalki hadzin — chaj adpačnie, a potym na śviežuju hałavu rušym u darohu… Sami sieli abzvońvać inšyja centry.

— Pryznacca, ja ŭžo vielmi stamiłasia ad usiaho hetaha kašmaru — asabliva ad žurnalisckaj abłohi. My z Anatolem vyrašyli ničoha nie chavać tolki tamu, kab ludzi zrazumieli, nakolki heta ciažka, kali ŭ siamji dzicia-narkaman. U hetym vypadku ŭsie čakajuć ad baćkoŭ rašučych dziejańniaŭ, bo pa zakonie my — hałoŭnyja apiekuny. Ale ž, kali my prychodzili da čarhovaha lekara — a kudy tolki my Leniu nie vazili za apošni hod! — dyk kožny raz čuli pra biessensoŭnaść lačeńnia, pakul syn nie prymie rašeńnie ačuniać sam. A ci ŭsie zdolnyja ŭ 15—16 hadoŭ prymać razumnyja rašeńni? Tym bolš kali narkotyk užo atakavaŭ i mozh, i volu, paprostu pieratvaryŭšy dzicia ŭ raba, — słuchała ja horkija słovy maci.

Lonia znachodziŭsia ŭ pakoi adzin kala piaci hadzin. Za hety čas baćki adkarektavali płany na viečar: kala 19.30 čakali supracoŭnika inšaha reabilitacyjnaha centra, jaki abiacaŭ sam advieźci Leniu.

— A tut ubačyli, — raspaviadaje mama, — što pa televizary pakazvajuć siužet jakraz pra syna! Ja da dźviarej: «Lonia, idzi pahladzi, pra ciabie pieradača!» A tam hłucha. Hrukajem. Biezvynikova. Sprabujem adčynić — nie atrymlivajecca. Potym zrazumieli, što dźviery padpiortyja kanapaj. Kali razam z supracoŭnikam centra patrapili ŭ pakoj, akazałasia, što Lonia znajšoŭ zanačku. Abkurany tak, što byŭ sam da siabie nie padobny…

Ź vialikaj ciažkaściu jaho ŭsio ž udałosia adpravić u centr. Kurs lačeńnia ŭ im raźličany na paŭhoda i abydziecca baćkam u 4.500 dalaraŭ. Ale luby śpiecyjalist skaža: baraćba z narkazaležnaściu — sprava, dzie nichto ničoha zahadzia nie harantuje. Tamu baćki šukajuć i inšyja varyjanty. U ich vielmi mała času — u žniŭni Loni spoŭnicca 18. Značyć, potym pa zakonie jany i zusim nie zmohuć paŭpłyvać na situacyju. Volha i Anatol buduć udziačnyja ŭsim, chto hatovy akazać dapamohu ŭ lačeńni ich syna. Nie razvahami pra toje, chto maje racyju abo vinavaty, a kankretnym adrasam, telefonam taho centra, dzie takich voś, chto padaje ŭ prorvu, staviać na nohi.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0