Abłom ON. Debiut maładoj režysiorki na scenie Nacyjanalnaha teatra imia Maksima Horkaha
Debiuty maładych režysioraŭ na vialikaj scenie Nacyjanalnaha teatra vialikaja redkaść. Tamu abyści ŭvahaj premjeru «Abłom OFF» było b niapravilna. Mastackim kiraŭnikom pastanoŭki paznačany Barys Łucenka, tym nie mienš my ŭ pravie zychodzić z taho, što heta debiut maładoj režysiorki Maryi Matoch.
Chaciełasia b na pačatku ŭchvalić vybar materyjału. Pjesa Michaiła Uharava zrabiłasia kultavaj pierš za ŭsio dziakujučy jaho ŭłasnaj pastanoŭcy ŭ maskoŭskim Centry dramaturhii i režysury. Śpiektakl hety, darečy, pakazvali ŭ Minsku ŭ ramkach fiestyvalu «Adkryty farmat». Heta pjesa mocna źnitavana z maładym i revalucyjnym mastactvam.
Na dziva, u pjesie adsutničajuć zvykłyja prykmiety novaj dramy: čarnuchi, macieršyny (chacia matnaje słova tam jość, u śpiektakl jano nie ŭvajšło), chvaravitaj sacyjalnaj skiravanaści. Tamu što nasamreč prykmiety hetyja źjaŭlajucca ŭsiaho tolki stereatypami, jakija advodziać uvahu ad hałoŭnaha ŭ novaj dramie, a mienavita pošuku novaha hieroja.
Abłomaŭ na pačatku 2000-ch mieŭ jakraz zrabicca takim hierojem, bo admaŭlaŭ kaštoŭnaści praktyčnaj dziełavitaści, i supraćpastaŭlaŭ joj svaju chłapiečuju cikaŭnaść i niepasrednaść. Mienavita takim Abłomava, zusim nie padobnaha da ilustracyi sa školnaj chrestamatyi, syhraŭ artyst Uładzimir Skvarcoŭ — i raptam toje zrabiłasia sapraŭdnym adkryćciom. Infantylnaść, jakaja zrabiłasia sapraŭdnaj temaj dla mastactva 2000-ch, tut traktavałasia jak niešta, što supraćstaić złačynnaj surjoznaści, tam nie viedaju, novych ruskich biznesoŭcaŭ.
Siarhiej Savienkoŭ na scenie Nacyjanalnaha teatra imia M.Horkaha hraje Abłomava jakraz tradycyjna, paznavalna. Asabliva napačatku jon viały, rachmany, sutuły, zachutany ŭ niejkuju koŭdru, jakuju nazyvajuć chałatam i šłafrokam. Na fonie dekaracyi Vienijamina Maršaka hety Abłomaŭ vyhladaje asabliva maleńkim, chacia heta ŭsiaho tolki dźvie vysokija vyharodki. Kanflikt takoha Abłomava z sučasnaściu nie adčuvajecca, šmatlikija fakty imklivaj industryjalnaj epochi 19 stahodździa (da Jeŭropy možna dajechać za 4 dni! da Amieryki za 3 tydni!), jakija dramaturh luboŭna padbiraŭ, kab razvarušyć svajho Abłomava, raptam zahučali pavolnymi histaryzmami. Na hetaha Abłomava ciśnie navakolle, raptam tema dušeŭnaj chvaroby (doktara syhraŭ Aleh Koc) pačała hučać jašče bolš vostra. Usia zamknionaja prastora, skroź ścieny jakoj, jak pryvidy, traplajuć inšyja piersanažy, vyjaŭlajecca takoj pałataj dušeŭnaj kliniki. U strymana pafasnym finale Abłomaŭ nibyta pakidaje svaje zmročnyja ścieny…
I tut uźnikajuć pytańni dramaturhičnaha materyjału, jaki pryjšłosia adaptavać pad aŭtarskuju zadumu, skaračać. Bolš pasavała b padrychtavać ułasnuju paŭnavartasnuju insceniroŭku ramana Hančarova.
I heta, pa adčuvańni, asnoŭny chib śpiektakla, jaki maje važkija plusy.
Najbolš pierakanaŭčymi pa-akciorsku scenami śpiektakla akazalisia dyjałohi Abłomava i Volhi Illinskaj (u vykanańni Anastasii Špakoŭskaj). Mocnaja, pačućciovaja hierainia z hodnaściu niasie idei dziejsnaj pryhažości, ale heta kantrastuje z prostaj chareahrafičnaj partyturaj Vitaliny Bidziuk, jakaja vymušaje Špakoŭskuju ruchacca vuhłami. Scena z vykanańniem Illinskaj aryi Casta Diva (adnoj z samych składanych u suśvietnym opiernym repiertuary) vyrašana jakraz płastyčnym eciudam. Ale mienavita ŭ kantaktach z Abłomavym Špakoŭskaja znachodzić dla svajoj hieraini dakładnyja i kranalnyja intanacyi. Mienavita na ich Abłomaŭ Siarhieja Savienkova adhukajecca, i atrymlivajucca sapraŭdy cikavyja i kranalnyja sceny. Prablema śpiektakla ŭ tym, što ich niašmat.
U asnoŭnym piersanažy pierahavorvajucca nie naŭprost pamiž saboj, a praz publiku, tak by mović apart. Heta jašče bolš padkreślivaje samotnaść hierojaŭ i niemahčymaść damovicca pamiž saboj, ale pry hetym jany šmat robiać niematyvavanych ruchaŭ, pierachodaŭ, šmat pracy z abjektami. U scenie raźvitalnaha lista Abłomava da Illinskaj artysty biehajuć pa scenie i chapajuć arkušy papier. Heta pavinna vyjaŭlać emacyjnuju napružanaść epizodu, ale dumka, što artysty mahli b spravicca i biez takich chaatyčnych mizanscen, zastaniecca tolki hipotezaj.
Heta typova dla režysioraŭ-debiutantaŭ, jakija vykarystoŭvajuć na scenie ŭsie pryjomy, jakimi vałodajuć, chutka i adrazu. I pa ščyraści, zvyšvysoki temp (a śpiektakl idzie čystyja dźvie hadziny z antraktam) źmieny pryhožych karcin nie idzie śpiektaklu na karyść. Časam jość adčuvańnie mituśni. Sa sceny kažuć pra celnaść Abłomava, ale śpiektakl takoha adčuvańnia nie pakidaje.
-
U Homielskim dramatyčnym teatry — kadravyja čystki. Znoŭ praz «palityku»
-
«Budzie śmiešna i baluča»: «Kupałaŭcy» prezientujuć zaŭtra novy śpiektakl. U hałoŭnych rolach — Manajeŭ, Biełachvościk, Harcujeva
-
«Rašeńnie pryjšło zvonku». Što adbyvajecca ŭ viciebskim teatry, dzie ŭ śpiektakli prahučała «Žyvie Fłandryja!» i pačałasia čarada zvalnieńniaŭ?
Kamientary