Vyratavanaje ŭ Ščučynskim rajonie buślania navučyłasia lotać i adpraviłasia ŭ vyraj
U siaredzinie červienia ŭ vioscy Turejsk Ščučynskaha rajona vyratavali buślania, jakoje vypała z hniazda. Jaho prytuliła na svaim padvorku siamja Taras: dobrasardečnyja viaskoŭcy vykarmili ptušania śviežymi račnymi «midyjami» i rybaj ź Niomana, lačyli, kali jon paškodziŭ kryło i nahu, i ŭsialak pra jaho kłapacilisia, piša «Hrodzienskaja praŭda».
Za dva miesiacy vyratavanaje buślania, jakoje atrymała mianušku Fiedzia, padrasło, stała ŭlubioncam i hałoŭnaj słavutaściu vioski, hierojem publikacyj mnohich ŚMI i navat televizijnaha siužeta ANT. Nadziva kiemnaja ptuška navučyłasia razumieć čałaviečuju havorku, pasiabravała z haspadarskimi katami i sabakam navat paładziła ź dziatvoj.
— My vielmi pieražyvali, ci ŭźlacić naš hadavaniec, dumali-hadali, jak navučyć jaho lotać, — uspaminaje Janina Uładzimiraŭna Taras — vyratavalnica busła i haspadynia padvorka. — Trymali jaho pad kryły, padkidvali ŭhoru. Potym z synam zbudavali «vyšku» z aŭtamabilnych šyn. Stavili na ich ptušania, a ŭnizie pryvadžvali prysmakami. I jano, machajučy kryłami, skakała pa śviežuju rybku abo bliniec, pakul nie ŭźlacieła.
Usia vioska nazirała, jak busieł staleje: adkryŭšy dla siabie radaść palotu i svabody, jon pieramiaściŭsia na dach adryny, pačaŭ sam zdabyvać sabie ježu. Pa ranicach, jak i inšyja viaskovyja busły, lacieŭ u pole, a dniom pa-haspadarsku špacyravaŭ pa harodzie.
— Kali było zanadta horača, padychodziŭ da mianie i klikaŭ da kałodzieža na vodnyja pracedury, — śmiajecca Janina Taras. — Ja ablivała jaho prachałodnaj vadoj z kastruli, a potym jon soch na soniejku na strasie chlava. My razmaŭlali ź im, jon usio razumieŭ. Siemdziesiat hadoŭ pražyła na śviecie, ale nie viedała, što busły —nastolki razumnyja istoty.
…Dniami Chviedar nie viarnuŭsia dadomu. Troje sutak Janina Uładzimiraŭna i jaje syn Barys tryvožna ŭziralisia ŭ nieba. I voś nad domam źjavilisia dva maładyja busły: doŭha kružlali, niby raźvitvajučysia z nasielnikami dvara, a potym rastvarylisia za haryzontam. U hety dzień u poli kala vioski Valančycy viaskoŭcy nazirali čaradu biełych ptušak, što sabralisia razam pierad adlotam u vyraj.
Janina Uładzimiraŭna i Barys ščyra vierać, što, pralacieŭšy vielizarnyja adlehłaści, ich hadavaniec paśpiachova pierazimuje, a pa viaśnie abaviazkova ŭspomnić darohu nazad u svaju rodnuju pryniomanskuju viosačku, dobrasardečnyja žychary jakoj žyvuć «ad busłoŭ da busłoŭ» i staviać novyja «buślanki» dla ptušak, jakija stali simvałam Biełarusi.
Maksim Znak naviedaŭ śpiektakl «Zekamieron», pastaŭleny pa jahonaj knizie, napisanaj u SIZA4
Kamientary