Viktar Marcinovič pra novy albom Volskaha: Kali sudzić pačynaje muzyka

Rok sprytniejšy za litaraturu.

Vanhuju, pieršaja mastackaja knižka pra ciapierašnija biełaruskija padziei źjavicca nie raniej jak praz 20 hadoŭ. Usio, što budzie vychodzić da hetaha, pakinie paślasmak publicystyki.

I ja byŭ vielmi ździŭleny, prasłuchaŭšy apošni albom Lavona Volskaha. Adšukaŭ, darečy, nie biez pryhodaŭ, i maja parada zacikaŭlenym: karystajciesia YouTube Music.

Dyk voś, Lavon Arturavič zdoleŭ zrabić toje, čaho dahetul nie zdolny byŭ zrabić nichto. Jon ucisnuŭ u dziesiać trekaŭ usie niuansy taho, što adbyłosia i jašče adbyvajecca tut. Kali vykazacca pra hety albom u stylistycy «Mieduzy», jakaja daje supierkarotkija paradaksalnyja recenzii na składanyja mastackija źjavy, dyk tut majem sumieś kantentu telehram-kanałaŭ «Sovietskaja Biełoruśsija» i «Refleksija i reakcyja», pakładzienuju na dobruju muzyku.

Heta nie himny pratestu. Heta nie «Voiny śviatła» Michałka, nie «Mury» i nie «Praviły» Nizkiz. Heta mienavita hłyboki mastacki vodhuk na traŭmu, jakuju pieražyła kraina.

Byvaje tak, što ŭžo nazva kaža ŭsio pra źmiest tvora, ź jakim ty źbiraješsia paznajomicca. I nazva tut vielmi krasamoŭnaja: «Trybunał».

Časam adnaho słova dastatkova. Ale i trek-list byccam sfatahrafavany sa śviadomaści siaredniestatystyčnaha minaka-haradžanina: «Kraina-kałhas», «SSSSSSR», «Šrubki sistemy», «Varjat», «Hiestapa», «Biažy», «Ciemra» — voś niapoŭny pieralik nazvaŭ.

Dalej naciskaješ na «płej», i pa vušach bje hitarny ryk. Tak, Volski hetym razam paciažeŭ. Pryčym paciažeŭ istotna. U paraŭnańni z tymi pieśniami Lavona Arturaviča, jakija my ŭsie śpiavajem pad hitaru la vohnišča, jaho miescami nie paznać. I heta spačatku sparadžaje šok. Tak było, kali Moby, stamiŭšysia kryčać pra dabro i zaklikać da dabra, vypuściŭ nieŭrasteničny albom These Systems Are Failing, u jakim užo nie śpiavaŭ — viščaŭ. I spačatku heta pužała, a paśla, prasłuchaŭšy teksty, ja razumieŭ: čałavieka ładna ŭjeła. I jon kaža pra nabalełaje mienavita toj intanacyjaj, jakoj naturalna kazać pra nabalełaje.

Tak i tut. Adčuvańnie taho, što Volski chilicca da System of a Down, źnikaje, kali dachodzić sens taho, što jon ravie ŭ mikrafon. I teksty tut takija, što sioj-toj moža zavahacca, ci zakonna ich cytavać. Naprykład: «Tyran-varjat rukoj niahiehłaj viadzie svoj kraj naŭprost u piekła».

Ci:

Hiestapa pravodzić čystki

Siarod pakul što žyvych,

Hiestapa kryčyć «fašysty!».

Fašysty nie my, a vy!

Hety albom — nie liryka. I nie padbadziorvańnie. Heta mienavita prysud u farmacie muzyčnych kampazicyj. I było b dziŭna, kali b prysud byŭ pakładzieny na strunnaje trya — tut jakraz poŭnaje supadzieńnie formy i źmiestu.

I tak, poźniaja tvorčaść Volskaha čaściakom maje zrez hetkaha bałahannaha jornictva ŭ duchu Saŭki dy Hryški. Kamuś heta padabajecca, kamuś — nie. I ja naležu da apošnich.

Ale ŭ «Trybunale» mienavita hety nastroj, sumieś pamfleta i aniekdota, viadzie da cudoŭnych pa trapnaści i navat mieładyčnaści vynikaŭ. Ja nie viedaju, kolki razoŭ prasłuchaŭ «Šrubki sistemy» z adčuvańniem, što niechta ŭziaŭ maje dumki i vielmi ładna ich zryfmavaŭ:

Šrubki sistemy słuchajuć zahad,

Ichni słych naładžany na zahadny ład.

I prypieŭ:

Ad uschodu da zachodu dla niazhody jość nahoda,

Tolki hetaja paroda zhodnaja z usim zaŭsiody.

Hałoŭnaja pieśnia alboma maje zusim inšy nastroj. Uračysty i prarocki. I ja, darečy, tut kažu nie pra «Hieroi našaj ziamli» — tvor, jaki pradziusary alboma paličyli zahałoŭnym i źniali na jaho videa.

Mnie padajecca, što samaja hałoŭnaja pieśnia tut — «Viečny ahoń». Ja ŭpeŭnieny, što kali-niebudź jaje buduć śpiavać tak, jak śpiavajuć ciapier «Pavietrany šar». Mocnyja słovy, darečy — naprykład pra toje, što «nam dadzieny hety strach, kab pieramahčy jaho». Hetaja pieśnia — adkaz na pytańnie, što hučyć u kožnaj hałavie ciapier. Ale słuchać treba nie tolki słovy. I słuchać nie vušami, a sercam.

Ja ščyra vinšuju kalehu ź bliskučym i daskanałym albomam.

Dziakuj ad słuchačoŭ — ciapierašnich i budučych!

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0