Ноч жывых мерцьвякоў 3D
Лепей не псаваць вочы.
Брат і сястра едуць на хаўтуры нялюбай цёткі. На могілках іх чакае выстаўленая дамавіна і зграя галодных зомбі. Брат уцякае. Сястрычка ў шоку. Пасьля прыгодаў у суседзкім пахавальным бюро, гераіня з дапамогаю (белага) матацыкліста Бэна трапляе на фэрму гіпушнага (!) Купэра, які разам зь сям’ёй вырошчвае траўку – і любіць глядзець па тэліку “Ноч жывых мерцьвякоў” Джорджа Рамэра. Але гэта не дапаможа Купэру ўцяміць, што ён і ягоны дом у сьмяротнае небясьпецы…
Вольны стэрэа-паўтор клясычнае стужкі Джорджа Рамэра 1968 году. У адрозьненьні ад зомбі-клясыкі, і ад рэмэйку Тома Савіні 1990 году ў карціне Джэфа Бродстрыта цалкам адсутнічаюць сацыяльныя, расавыя й чалавечыя канфлікты. Фільм, увогуле, ня можа пахваліцца хоць нейкім сюжэтам, а фразы, якія прамаўляюць аслупянелыя героі, панатасканыя адкуль ні прыйдзецца.
Новаўведзены дырэктар пахавальнага бюро (Сід Хэйг) пазычаны з “Дому 1000 трупаў” Роба Зомбі, але ў гэнай карціне актор нагадвае блазна, якога месяц трымалі ў лядоўні (астатнія яшчэ горш).
Адмысловыя эфэкты надзіва халтурныя, і натоўп “страшных” зомбі выклікае рогат. У традыцыях найгнюсьнейшага трэшу голая дзявуля носіцца сярод замбакоў і вішчыць дурным голасам. Зомбі-братуля шле СМС-ку, пахавальны агент вярзе лухту пра вогнебоязь, а ўдары кулаком (якія не далятаюць да твару) выглядаюць наўмыснай імітацыяй.
Але фільму далёка да бадзёрасьці “Тромы” і чорнага гумару хорар-камэдый.
Самае прыкрае, што за выняткам некалькіх (штампаваных) кадраў, рэжысэр ніяк не абыгрывае стэрэаэфэкты.
Прагляд карціны – марнаваньне грошай і стома для вачэй.
Каментары