Беларускія мастакі з'ехалі ў Берлін пасля выбараў. Спадзяваліся пажыць бясплатна — рэзідэнцыя сказала адпрацоўваць
Двое беларускіх мастакоў пасля выбараў з’ехалі ў Германію. У творчай рэзідэнцыі ў Берліне, дзе іх пагадзіліся бясплатна прыняць, яны спадзяваліся адпачыць. Але аказалася, што прапанову трэба адпрацоўваць.
Пра гэта расказаў мастак Аляксей Кузьміч. Ён цяпер таксама жыве ў Берліне.
«Я знаходжуся ў іншай рэзідэнцыі, дзе адрозніваюцца ўмовы. Мне плацяць грошы, каб я проста развіваўся як мастак і нічога не патрабуюць, проста дакументуюць працэс. Мне далі кватэру, плацяць стыпендыю, часам мы сустракаемся з прымаючым бокам, разам ходзім на вечарыны».
Яго знаёмыя мастакі (свае імёны яны не хочуць разгалашаць — «НН») прыехалі ў іншую рэзідэнцыю — пад крылом паспяховай арт-групы. Хлопцы думалі, што ім дапамогуць у гэты складаны час пабыць у бяспецы, прывесці думкі ў парадак. А па факце яны прыехалі на працу.
«Іх эксплуатуюць пяць дзён у тыдзень, з ранку да вечара. Я, напрыклад, займаюся сваімі справамі, пішу кнігу пра акцыянізм. А гэтыя хлопцы працуюць не пад свае патрэбы, а пад чужы праект», — кажа Аляксей.
Мастакам аплацілі пераезд і пражыванне ў Берліне, выдаюць 1000 еўра на месяц. Па словах Кузьміча, грошы на гэта выдзяляюцца з адмысловых фондаў. Але хлопцы па наіўнасці падпісалі кантракт і цяпер мусяць працаваць па поўнай. Прытым што берлінскія расцэнкі зусім іншыя — дызайнер-мастак з адукацыяй звычайна атрымлівае 2500-3000 еўра.
Сама такая практыка — калі арт-групы наймаюць працоўныя рукі — звычайная з’ява.
«Сусветна вядомыя мастакі, як Эндзі Уорхал ці Джэф Кунс, напрыклад, маюць такія фабрыкі. Па 200-400 чалавек часам на іх працуюць — малююць, робяць дызайн на камп’ютары, клеяць. А потым славутыя мастакі ставяць свой подпіс на гэтым творы і прадаюць калекцыянерам на аўкцыёнах, — тлумачыць Кузьміч. —
Тое, што робіцца пад маркай салідарнасці з беларусамі, — насамрэч эксплуатацыя працоўнай сілы.
Але больш здзіўляе гіпербалізаваны канфармізм, згода, страх беларусаў. Яны думаюць: а можа, так і трэба? Мастакі не паспрабавалі неяк звязацца з прымаючай арганізацыяй. Не задаюць пытанняў, проста пагадзіліся са сваёй эксплуатацыяй».
«Адмываў гаўно з унітазаў, мы там як самыя кончаныя». Блогер Вадзім Vadimati Ермашук — пра тое, як жыў у калоніі ў «нізкім статусе»33
Каментары