Меркаванні1515

«Пажылі добра» — маналог спецкара «Новай газеты» пра мабілізацыю, у якім ён разважае, чаму ў Расіі ўсё так, як ёсць

«Так дзяцей люблю, так украінцаў шкада, але пайду на вайну, бо што я магу», — так разважае аўтар паважанага расійскага незалежнага выдання. Маналог спецкара «Новай газеты» на тэму мабілізацыі дазваляе зразумець, як мысліць «неагрэсіўная частка» расіян. І гэта зусім не так, як актыўная частка ўкраінцаў ці беларусаў, якія не толькі мысляць, але і дзейнічаюць.

Спецкар «Новой газеты» Іван Жылін з сям'ёй 

«На гэты раз галоўнакамандуючы мяне не перайграў, — піша Іван Жылін. — У лютым я не верыў, што баявыя дзеянні ва Украіне пачнуцца. Потым не верыў, што яны працягнуцца доўга. Але калі 13 верасня Дзмітрый Пяскоў заявіў, што гаворка пра мабілізацыю пакуль не ідзе, а 20-га журналісты крамлёўскага пула анансавалі тэрміновы зварот Уладзіміра Пуціна, стала зразумела: частковая мабілізацыя будзе.

У арміі я не служыў, але ў запасе знаходжуся. Папросту кажучы, адпраўлюся ў поле пасля месячнай вучэбкі, без асаблівых навыкаў. Яшчэ прасцей — паваюю нядоўга. Буду прасіцца ў СПА — у чыстую абарону. Або ў інжынерныя войскі, войскі сувязі.

Нікога не хачу забіваць. А адправяць на перадавую: чорт ведае, ці змагу націснуць на курок.

Але касіць не буду. Хоць магчымасць, можа, і ёсць.

Але, па-першае, з краіны цяпер без дазволу ваенкама не выедзеш. Па-другое, мае сябры, мае сваякі — не змогуць адкасіць нават пры вялікім жаданні: ні ў каго няма грошай на жыццё за мяжой, у некаторых і на квіткі грошай няма. Як я змагу глядзець у вочы бацькам, калі яны адправяць малодшага сына, а я, старэйшы, адседжуся?

Я не часта ўкладваю дзяцей спаць. Але ўчора ўвечары вырашыў зрабіць гэта замест жонкі. Цяпер я буду старацца ўкладваць іх часцей — да моманту, пакуль не знайду ў паштовай скрыні позву. Засынаючы, малодшая дачка, якая нарадзілася ў Севастопалі (я быў сабкорам «Новай» у Крыме ў 2015—2018 гадах), сказала, што хацела б пабываць там яшчэ раз: каб пабачыць дом, у якім мы жылі, і поле макаў побач з ім. Ах, крымскія макі! Крымскае мора, Крымскія горы. Крымскае гора.

Як восем гадоў таму я не разумеў, што паўвостраў, створаны, каб людзі сузіралі яго прыгажосць, стане адпраўным пунктам такога расколу, такой бяды! Не верыў і не думаў, што адбудзецца тое, што адбываецца цяпер.

Наіўна было адмахвацца ад кепскіх думак і будаваць уласны ўтульны свет. А ён да лютага быў добрым: я аб'ехаў (у асноўным, камандзіроўкамі) палову Расіі: ад Смаленска да Хабараўска. Паспеў пажыць па некалькі гадоў у чатырох гарадах.

Не так шмат быў за мяжой: адзін раз у Францыі, адзін раз — у Кыргызстане, пару разоў — у Беларусі, адзін — ва Украіне.

Кіеў у 2015 годзе быў шчодры і пекны. І мне было няёмка падаваць у гатэлі расійскі пашпарт. Але адміністратара ён анітрохі не збянтэжыў — гэта была вельмі ветлая жанчына. І іншыя людзі: прадаўцы ў крамах, таксісты, людзі на вуліцах — простыя кіеўцы, — таксама былі ветлівыя. Нікога не бянтэжыла мая руская мова, ды і ўсе ўмелі на рускай.

Ніякага разумення ад гэтых людзей я цяпер не чакаю. Я і сам сябе не разумею. Якая будучыня ў мяне цяпер? Забіваць ці быць забітым.

1 верасня мы з жонкай адвялі старэйшую дачку ў першы клас. Я тады падумаў: бо толькі дзеля гэтага і варта жыць — каб глядзець, як няўпэўнена стаіць пад таблічкай «1 Г» тваё дзіця, каб давесці яе да парога школы і каб потым на гэтым жа парозе яна кінулася цябе абдымаць — пасля першага навучальнага дня. І каб вы пайшлі потым у кавярню і яна шумела з іншымі жэўжыкамі ў гульнявым пакоі, каб вечарам тлумачыць ёй граматыку, а на ноч — чытаць кнігу.

Ніякага іншага сэнсу ў жыцці няма.

Ніякія выдуманыя вялікія ідэі (а яны заўсёды выдуманыя) і вялікія страхі (не заўсёды маюць пад сабой глебу) не вартыя нават хвіліны страчанага сямейнага шчасця. Мільёны ўкраінцаў ужо страцілі яго. Многія з іх — назаўсёды.

Напэўна, адзінае апраўданне таму, што і мы павінны губляць гэта шчасце, — трэці закон Ньютана: сіла дзеяння роўная сіле процідзеяння. Жыццё такім чынам знаходзіць баланс.

Шкада, што гэты баланс наогул давялося парушаць», — падсумоўвае Іван Жылін.

Каментары15

  • мясцовы2
    22.09.2022
    Такое адчуванне, што прачытаў аповяд нейкай анучкі, а не чалавека з воляй, пачуццём гонару, ды ўрэшце з эмпатыяй.
  • ***
    22.09.2022
    Ну вот жеж! Пусть и поздно, но прозревают и такие иванжилины. Уже и Крымнаша не хочется, когда самому сапоги надеть нужно. А вот когда в заградотряд поставят, стрелять по собственному брату, так глядишь - и вообще в сознание придёт.
    Так что ждём массового исцеления россиян от имперскости. Не было бы счастья...
  • Юзер
    22.09.2022
    Все что нужно знать про российских оппозиционеров в этом заголовке
 
Націсканне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні.

Цяпер чытаюць

Цэны на квіткі ў Вільню ўражваюць. Чаму дабрацца да Літвы нашмат даражэй, чым да Варшавы і Масквы

Цэны на квіткі ў Вільню ўражваюць. Чаму дабрацца да Літвы нашмат даражэй, чым да Варшавы і Масквы

Усе навіны →
Усе навіны

У Італіі 78-гадовы мужчына «ажыў» праз 30 хвілін пасля спынення сэрца4

У Цюменскай вобласці «герой СВА» забіў сваю жонку ў дзень вяселля11

«Хацеў выратаваць хаця б нейкую колькасць людзей». Дачка беларуса, затрыманага па справе «Беларускага Гаюна», расказала пра бацьку6

«Неверагодны спектакль крывадушніцтва». Дзмітрый Гурневіч абурыўся ажыятажам вакол скандалу на канцэрце Coldplay25

Беларуская гандбалістка будзе гуляць за зборную Румыніі

Для беларускага фестывалю вырабілі трохметровы хот-дог ФОТАФАКТ9

Мясаедская дыета — у якіх выпадках яна дапамагае3

У Польшчы знайшлі вялікае радовішча нафты і прыроднага газу17

Германія перадасць Украіне пяць сістэм Patriot

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Цэны на квіткі ў Вільню ўражваюць. Чаму дабрацца да Літвы нашмат даражэй, чым да Варшавы і Масквы

Цэны на квіткі ў Вільню ўражваюць. Чаму дабрацца да Літвы нашмат даражэй, чым да Варшавы і Масквы

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць