Грамадства22

«Гэта як другое дзіця». Былая мадэль пераехала ў Іран, а пасля вярнулася ў Беларусь з шакаладным бізнэсам

Неверагодна, але для таго, каб запусціць невялікі шакаладны бізнэс, дастаткова $30. Аднак нюансаў — мноства. Марыне Абедзін удалося збудаваць такі бізнэс з нуля. Спачатку яна запусціла яго ў Іране, а затым перавезла дадому. Аказалася, што і тут гатовыя да незвычайных смакаў і цукерак па 65 рублёў, піша «Анлайнер».

Паехала ў Іран, вывучыла фарсі

«Многія дзяўчынкі ў дэкрэце пачынаюць займацца сваёй справай», — гэта Марына гаворыць пра тую частку сваёй гісторыі, якая перасякаецца з сотнямі іншых бізнэсаў. Прыдумляй і прадавай — так спрабуюць многія. Але рынак і купец прымае не ўсіх.

А што рабіць, каб усё атрымалася?

Цікавасць да гэтай тэмы ў Марыны была яшчэ ў 16 гадоў, калі пра прыгожыя прысмакі ў інстаграме наогул ніхто не думаў.

«Я нарадзілася ў Пінску ў канцы васьмідзясятых і заспела той час, калі на паліцах рэальна нічога не было. Прысмакі майго дзяцінства — скарыначку белага хлеба абмаквалі ў ваду і пасыпалі цукрам. Або рабілі «таўчонку» з клубніц і мяты.

Мая мама не была кандытаркай, але старалася радаваць нас з сястрой, і я таксама палюбіла ўсё гэта. Пачала гатаваць у 16 гадоў — можна лічыць, што цяга пачалася яшчэ з тых часоў, калі я была ў мадэльным бізнэсе, а там ты абмежаваны ў ежы, асабліва ў салодкім».

Але з мадэлек Марына потым пайшла ў эканамісткі, а ўжо адтуль — у кандытарскую справу. Апошняе здарылася, пакуль яна жыла ў Іране, адкуль родам яе муж.

«Мы пазнаёміліся тут, у Беларусі, у 2012 годзе я паехала за мужам у Іран: нарадзілася дзіця, жыць асобна было б няправільна».

Там пачалася звычайная (але не ў Іране) пасля пераезду руціна: вывучэнне мовы, пошук новых знаёмых і сяброў.

«Вывучыла фарсі неяк вельмі хутка. Вельмі цікавая мова, для мяне яна лягчэйшая за англійскую. Я вучылася ва ўніверсітэце па спецыяльнасці, звязанай з мастацтвам і літаратурай. Калі знаходзішся ў моўным асяроддзі, усё нашмат лягчэй».

Марына жыла ў Іране, але перыядычна прыязджала ў Беларусь, і ёй на вочы трапіліся кандытарскія курсы ў Мінску. Так пачалася сур'ёзная вучоба.

«Было шмат практыкі, вывучалі многае — ад хлеба да шакаладу. У канцы нам выдалі дыпломы, і я зразумела: мая стыхія — шакалад».

Марына стала рабіць прысмакі на продаж. Потым былі іншыя курсы, майстар-класы ў шэфаў з розных краін: калі яны прыязджалі ў Іран, яна магла перакладаць і асіставаць ім — так навучылася шматлікім кандытарскім тонкасцям.

— Чым густы іранцаў адрозніваюцца ад нашых?

— Беларусы і іранцы — гэта зусім розныя спажыўцы. У нас людзі вельмі раздураныя, дзесьці стужачку не давязаў або канфіцюрам не пасыпаў — гэта ўжо не вельмі, — усміхаецца Марына. — Там кандытарскі свет не такі: усходнія прысмакі цукровыя, тоўстыя, рэзкія, амаль усюды вялікая колькасць спецый. Для мяне гэта быў такі прадукт, які вельмі хутка надакучвае, праз тыдзень ужо хочацца іншага».

Як чалавек, які вучыўся ўсё ж такі ў Беларусі і больш прывык да нашых прысмакаў, Марына думала, што заваюе іранцаў мусавымі тартамі, шакаладкамі і цукеркамі ручной работы. Мусавыя тарты адышлі вельмі хутка: банальна не было прадуктаў.

«Гэта цяпер у Іране вельмі шмат усяго, а тады было не знайсці, напрыклад, нейкай добрай мукі.

Я вывучала паліцы і зразумела, што тады ў Іране не было сапраўды добрага шакаладу і прысмакаў з яго. Я іх рабіла і, на маё шчасце, трапіла ў асяроддзе дыпламатаў, жонак паслоў — людзей, якія маглі траціць грошы на такі прадукт, ведалі, што такое хэндмэйд, і не шкадавалі грошай, каб радаваць сябе і блізкіх.

Іранцы не разумелі кошту $10 за ўпакоўку. Для іх гэта была вар'яцкая цана: «Мы за такую суму тыдзень можам жыць, а ты каробку цукерак прадаеш».

І хоць звычайныя іранцы лічылі цэны высокімі, пастаянныя пакупнікі былі. Іх рабілася ўсё больш, і ў нейкі момант заказаў стала вельмі шмат.

«Але да таго, каб пайсці ў цэх, я не дарасла, — кажа Марына. — Ёсць адрозненні ў культуры, Усход — тонкая справа, каб ведаць і разумець іранцаў, трэба быць майстэрскім чалавекам.

Але, нягледзячы на пэўную культуру, ёсць правілы, якія трэба выконваць. Гэта краіна, дзе можна зарабляць грошы, а потым падарожнічаць па ўсім свеце. Калі ў цябе іранскі пашпарт, гэта не значыць, што цябе не пусцяць ва ўмоўную Амерыку».

Цэхам па-ранейшаму была хатняя кухня. Разам з мужам прыдумалі для прысмакаў брэнд Toranj — у перакладзе з фарсі гэта «бергамот».

«Я вельмі вялікі аматар чаю з бергамотам, таму ў мяне з'явілася такая асацыяцыя. Бергамот добра спалучаецца з чаем, чай — з цукеркамі, а цытрусавыя з шакаладам — гэта таксама выдатна».

«Зразумела, што не магу застацца»

Часы ў Іране мяняліся, як і палітычная ды эканамічная сітуацыя. Марына прызнае, што многае яе не задавальняла: сітуацыя ў краіне, мясцовыя парадкі, заторы, смог і іншыя рэчы.

«Я разумела, што шмат у чым прыдумала сабе працу, каб гэтым адцягваць сябе ад таго, што адбывалася вакол. Кожную раніцу я прачынаюся і вязу дзіця ў дзіцячы садок — патрэбна хустка, а для мяне гэта сурова.

У Тэгеране ноччу 15 млн насельніцтва, а днём, калі людзі прыязджаюць на працу з прыгарада, яшчэ больш. На дарогах 5 млн машын, і яны не самыя новыя. Краіна пад санкцыямі, і там не могуць купіць фільтры для НПЗ, каб вырабляць добры бензін. Смог цяпер ёсць практычна круглы год, хоць раней у асноўным быў зімой і трохі позняй восенню.

Жыць там дастаткова цяжка. Можа, калі нарадзіўся ў краіне, тады акей. Але калі ты прыехаў з іншага асяроддзя, то будзе складана. Вядома, не ўсё было дрэнна: гэта крутая краіна, але хутчэй для турыстаў.

Вялікая яркая пляма для мяне — пажыўшы ў Іране, я змагла рэалізаваць сябе як кандытара. Не ведаю, ці атрымалася б гэта тут».

У выніку чатыры гады таму Марына вярнулася ў Беларусь, дзіця пайшло тут у першы клас. Так склалася, што цяпер сям'я жыве на дзве краіны.

«Муж прыязджае і жыве з намі, потым з'язджае, бо там праца».

Спрабавалі шакалад рубі?

Як і ў Іране, усё гатаванне цяпер адбываецца дома. Амартызацыя хатняй кухні — асобны боль усіх хатніх кандытараў, таму што ўвесь заробак лёгка можна выдаткаваць на клінінг.

Марына ўсміхаецца: гэта яна цяпер у белым кіцелі, а ў звычайным жыцці гатаваць з шакаладу ў белай вопратцы ніхто не будзе.

Акрамя цукерак і шакаладу, Марына робіць дражэ. Па-першае, таму што гэта «рэальна круты прадукт, у яго можна закатаць што хочаце». Па-другое, бізнэс-момант з тэрмінамі прыдатнасці: цукеркі без пэўных умоў захоўваюцца не больш за два тыдні, дражэ — шэсць месяцаў.

З гатаваннем дражэ дома стала шмат арэхаў. Што яшчэ з іх рабіць? З'явіліся арэхавыя пасты.

«Для вялікіх аб'ёмаў прыйшлося купіць абсталяванне: міксеры згаралі на трэція суткі, надакучыла іх мяняць».

Плюс зефір, батончыкі, ПП-прысмакі без цукру. Хтосьці спытае: а дзе дубайскі шакалад? Апошні апдэйт: патрэбнае цеста катаіфі знойдзена, таму можна сачыць за анонсамі і звязвацца з Марынай у інстаграме або прыходзіць на рынак «Усё сваё». Батончык вагой 33 грамы каштуе 13 рублёў, 95-грамовае шакаладнае сэрца — 35 рублёў.

Для тых, хто не ведае, што выбраць з усёй разнастайнасці, вось топ-3 ад Марыны: дражэ пекан у карамельным шакаладзе, цукеркі манга-маракуя, паста з гарбузовых семак.

Асартымент пастаянна мяняецца, таму ўвесь час можна спрабаваць нешта новае: напрыклад, з гэтага ружовага шакаладу рубі робіцца дражэ з начыннем з мармеладу манга-маракуя.

Браніраваная ўпакоўка для прысмакаў — асобная любоў Марыны, але рабіць яе даводзіцца за мяжой.

«Калі мне палічылі, колькі гэта будзе каштаваць тут, у мяне акругліліся вочы», — жартуе яна.

Марына паказвае, як робяцца батончыкі. Калі коратка, гэта яшчэ адзін від мастацтва. Калі з падрабязнасцямі, швейцарскі шакалад даводзіцца да пэўнай тэмпературы, потым астуджаецца.

Потым ён зноў награваецца (усё гэта са мноствам нюансаў) і заліваецца ў формы — той яшчэ квэст. Але якая магія ў канцы!

Паралельна жанчына расказвае пра парог уваходу на рынак і пра тое, ці не занадта шмат людзей раптам сталі хатнімі кандытарамі.

«Па факце ў самым пачатку хопіць аднаго-двух кілаграмаў шакаладу, аднаго шпатэля, адной формы, па жаданні — піраметра (каб мераць тэмпературу шакаладу). Для пачатку хопіць і $30: на старце купляць абсалютна ўсё, што ёсць у мяне цяпер, сэнсу няма. Потым укладанні, вядома, вырастуць.

Што, калі ўсе вырашаць заняцца шакаладам? Нічога страшнага, будзем рабіць нешта яшчэ».

Бонус: паглядзіце, як выглядае дражыратар (аказваецца, такое існуе). У пары з ім павінен быць кандыцыянер, каб шакалад правільна застываў і прыліпаў да начынкі.

У барабане круціцца начынка, яе паліваюць шакаладам.

Гучыць проста, але працэс доўгі. Хоць гэта ўсё яшчэ лягчэй, чым рабіць цукеркі ручной работы.

Пакецік дражэ за 17 рублёў — для каго?

Насамрэч, і ў такой нішы канкурэнцыі хапае.

«Ёсць дзяўчынкі ў Мінску, на якіх я нават раўняюся. Яны малайцы, крутыя, і яны так гарбеюць. Як канкураваць? Вылучацца. Я ўзяла тым, што таплю за якасць: калі я пішу, што кошт каробкі цукерак — 65 рублёў, то я разумею, што працэнтаў з 35-40 будзе толькі сабекошт, а павінен быць яшчэ і мой заробак.

Я паказваю, з якіх прадуктаў усё раблю, таму, напэўна, ёсць давер да мяне. Фісташкі я да гэтага часу важу з Ірана, дзесьці раз у тры месяцы лётаю туды і вязу адразу 5-7 кілаграмаў, а добрыя фінікі знайшла і тут».

— Хто вашыя пакупнікі?

— З улікам таго, што прадукцыя не самая танная, я разумею, што моладзь не мая мэтавая аўдыторыя. Мае пакупнікі — гэта людзі 30+, якія адбыліся, сямейныя, у асноўным жанчыны. Калі мужчыны, то пытаюцца ў жонак, што купіць.

Руціна шакаладнага майстра нагадвае многія іншыя працы: часта па дзевяць гадзін на нагах, закупкі, дастаўкі, падаражэнне інгрэдыентаў. Але працягваць усё гэта хочацца.

— Я не бачу сябе ў офісе ад слова «зусім», бо гэта не маё. Пасля ўніверсітэта я там працавала, але разумела, што не тая натура, якой маглі б кіраваць. Я па знаку задыяку Рыбы, куды хачу, туды і плыву — гэта дэвіз па жыцці.

— У вас атрымалася ператварыць усё ў сур'ёзны бізнэс?

— Напэўна, гэта яшчэ не зусім бізнэс. Гэта хобі, якое перайшло ў паўнавартасную працу. Так, яна прыносіць даход, але заўсёды ж хочацца больш. А для гэтага трэба маштабавацца. Пакуль я сябе проста маральна настройваю: Марына, трэба дэлегаваць справы.

«Хутка Новы год, і ўжо трэба думаць: купіць пару ўпаковак мінеральнай вады ці энергетыка? Таму што спаць я буду праз суткі.

Для мяне шакалад — гэта як другое дзіця. Ёсць банальны страх: а ці змагу я знайсці чалавека, які будзе гэта любіць гэтак жа сама, як і я? Трэба выводзіць сябе на ўзровень брэнд-шэфа і каб у маёй камандзе — побач са мной, а не пада мной — былі як мінімум два чалавекі. Як аказалася, гэта пакуль яшчэ складана».

Каментары2

  • Цікава
    03.10.2024
    Цікава было б ведаць хто яе муж, не здзівіўся бы каб якісьці тэраруга з хамасу.
    Адкуль грошы на жыццё у гэтым забытым богам крае, толькі ад рабавання свайго народу як і у нас тое сама. Дзякуй за рэкламу))
  • feafani
    04.10.2024
    Цікава, мяркую, што дыплямат. Але зразумела, што не шэраговы іранец

У інтэрнэт злілі канфідэнцыйнае дасье на найбольш верагоднага кіраўніка Дзярждэпа пры Трампе. Чаго чакаць Беларусі?

У інтэрнэт злілі канфідэнцыйнае дасье на найбольш верагоднага кіраўніка Дзярждэпа пры Трампе. Чаго чакаць Беларусі?

Усе навіны →
Усе навіны

Генералаў Хрэніна і Вальфовіча адправілі на дровы4

Патэнцыйны будучы канцлер Германіі прапануе паставіць Расіі ўльтыматум4

Навагрудскі архіепіскап заявіў, што Зяленскі купіў машыну Гітлера. Гэта даўно абвергнуты фейк13

Працуе не для грошай, візіянер і лётае ў эканом-класе, хоць можа дазволіць сабе прыватны самалёт. IT-бізнэсмен расказаў пра Добкіна8

«Лукашэнка першым адчуе катастрофу Пуціна» — Святлана Алексіевіч у вялікай гутарцы ТОК21

Біткойн упершыню перакрочыў за 80 тысяч даляраў1

Стала вядома, чаму расійскія турысты масава едуць у Беларусь9

Сур'ёзная аварыя пад Слуцкам — пяцёра трапілі ў бальніцу, адзін загінуў на месцы

Ілля Шкурын запаліў у чэмпіянаце Польшчы: выйшаў на замену і забіў два галы за 6 хвілін ВІДЭА6

больш чытаных навін
больш лайканых навін

У інтэрнэт злілі канфідэнцыйнае дасье на найбольш верагоднага кіраўніка Дзярждэпа пры Трампе. Чаго чакаць Беларусі?

У інтэрнэт злілі канфідэнцыйнае дасье на найбольш верагоднага кіраўніка Дзярждэпа пры Трампе. Чаго чакаць Беларусі?

Галоўнае
Усе навіны →