Стрынгі, купоны на спатканне, пральны парашок: беларусы расказалі пра няўдалыя падарункі таемнага Санты

Калі вы не гулялі ў «Таемнага Санту», то сутнасць у наступным. На паперках пішуцца імёны ўсіх удзельнікаў гульні, і пасля людзі цягнуць паперкі — таму чалавеку, чыё імя табе дасталася, трэба будзе зрабіць падарунак. Ананімна. Падарункі ў выніку атрымліваюць усе (калі ваш Санта не забыўся на вас). Пасля ўручэння падарункаў можа раскрывацца, хто ў каго быў Сантам, а можа заставацца таямніцай.

Максім:

— Я неяк атрымаў у падарунак даволі тыповы набор: шампунь, гель для душу, мыла, дэзадарант. Здавалася б, усё нічога — заўжды спатрэбіцца ж. Але крынжовым было тое, што пасярод усяго гэтага ляжала раздрукаваная запіска. У ёй «Санта» пісаў, што ад мяне заўсёды смярдзіць потам і ўвесь калектыў праз гэта пакутуе, раіў часцей хадзіць у душ. Праз пару месяцаў я вырашыў звольніцца, бо працаваць больш у гэтай камандзе не мог.

Яна:

— Некалькі гадоў таму маім «таемным Сантам» на працы стаў хлопец, які даволі доўга спрабаваў запрасіць мяне на спатканне. У мяне былі іншыя адносіны, я яму тактоўна адмаўляла раз за разам…

А тут усе разбіраюць падарункі на працы і я бачу, што мне застаўся нейкі канверт. Яшчэ падумала, што ж там можа быць на 50 рублёў (агавораны кошт падарунка)? Вырашыла, што, можа, сертыфікат. І вось я адкрываю, а там намаляваныя кімсьці купоны: «Магчымасць выпіць са мной кавы», «Магчымасць схадзіць са мной у кіно» і іншыя.

Фактычна той калега патраціўся толькі на канверт — ну, можа, яшчэ і на алоўкі, якімі маляваў. Затое потым падышоў і з гонарам сказаў, што ён падлічыў кошт такіх «магчымасцяў», а там не на 50 рублёў, а прыкладна на 120-150 рублёў! І я павінна разумець, які ён шчодры.

Мікіта:

— Найбольш дурным падарункам я лічу кубачак, які атрымаў у мінулым годзе. Спачатку я падумаў, што ў майго «Санты» проста не ўсё добра з фантазіяй, бо ён выбраў нейкі нецікавы кубак цёмнага колеру. Я пакінуў яго на працы. А потым пры кліенце вырашыў выпіць гарбату, і высветлілася, што гэта той кубак, які, калі наліваеш туды кіпень, паказвае новы малюнак. У мяне там аказаўся вельмі пошлы здымак (быццам з 90-х) нейкай голай жанчыны. Кліент спачатку пачырванеў, потым стаў са мной размаўляць неяк грэбліва. І я яго вельмі разумею! Думаў, мабыць, што я няўдачнік і жанчын толькі на кубачку і бачу.

Мілана:

— Мне было 22 гады, калі мы на маёй першай працы вырашылі згуляць у «Таемнага Санту». Я люблю выбіраць падарункі, запакоўваць іх, таму ад працэсу падрыхтоўкі атрымлівала сапраўдную асалоду.

Падарункі распакоўвалі ў офісе пры ўсіх. І ўявіце мой шок, калі я пры калегах дастала з папяровага пакета фартух і… чырвоныя стрынгі. Мой «таемны Санта» не змог доўга трымаць інтрыгу. Высветлілася, што такое мне падарыла 60-гадовая жанчына. Яна ажно свяцілася ад радасці ад таго, які цудоўны падарунак мне набыла, неяк жартавала. Я думала, што пад зямлю правалюся — так няёмка было. Ёй гэту гісторыю потым ніхто не згадваў, а з мяне яшчэ, мабыць, год жартавалі.

Дар’я:

— Мой самы жудасны падарунак — пачак пральнага парашка. Пакінем за кадрам тое, што звычайна я карыстаюся больш дарагой маркай і аддаю перавагу гелю для прання. Проста як можна прыдумаць набыць такое на Новы год?!

Але я нават не сумнявалася, хто гэта падарыў. Быў у мяне вельмі практычны калега, які любіў усіх вучыць жыццю і эканоміі. У яго карціне свету гэта быў добры падарунак, бо ну ўсім жа трэба!

• 3
• 0
• 4
• 8
• 1
• 0
• 0
• 0