Віталь Рыжкоў: крытычна стаўлюся да тых, хто называе сябе паэтам

Віталь Рыжкоў распавядае аб сваім дэбютным зборніку «Дзверы, замкнёныя на ключы».

«НН»: Тваю першую кніжку планавалі выдаць яшчэ года паўтара таму. Чаму так зацягнуў з выданнем?

ВР: Непрыгожа і не варта шукаць прычыны затрымкі выхаду кнігі ў кім-небудзь, апроч сябе: нейкі час быў згублены, бо трэба было фактычна перарабіць некаторыя пераклады нанава, нейкі час — бо трэба было заахвоціць працаваць крышачку хутчэй цэх тэхнічнай падрыхтоўкі кнігі да выдання, на што не заўжды хапае энергіі і нахабства… Тым не менш, усё гэтае кнігавыданне магло зацягнуцца яшчэ б на большы тэрмін, калі б не дапамога і падтрымка сяброў — я ўсім ім бязмежна ўдзячны за гэта.

Віталь Рыжкоў нарадзіўся ў 1986 годзе ў Магілёве. Выпускнік аўтамеханічнага факультэта Беларуска-расійскага ўніверсітэта (Магілёў). Лаўрэат прэміі часопіса «Дзеяслоў» «Залаты апостраф» (2008), фіналіст конкурсаў Беларускага ПЭН цэнтра да стагоддзя газеты «Наша Ніва» (2006), конкурсу імя К. Шэрмана (2009), пераможца слэм-фестывалю «Березневі Коти-4» (г. Ужгарад, Украіна). Жыве ў Мінску.

«НН»: Палову зборніка складаюць пераклады. Не шкада столькі старонак аддаваць пад чужыя вершы?

ВР: Напраўду, колькасна — пераклады складаюць толькі траціну кнігі, проста перакладзеныя тэксты часам даволі аб’ёмныя. Дзве траціны кнігі займаюць уласныя тэксты — і такая колькасць мне падаецца абсалютна прымальнай. Пагатоў, некаторыя пераклады маюць сваю функцыю ў кнізе, дапамагаюць ёй зрабіцца завершанай. А літаратура на тое і літаратура, што пададзеную праз яе інфармацыю немагчыма вылічыць старонкамі, тысячамі знакаў ці колькасцю кілабайтаў на жосткім дыску.

«НН»: Кніга выйшла пасля таго, як ты стаў пераможцам шэрагу літконкурсаў, слэм-фестываляў. Лічыш сябе яшчэ дэбютантам альбо гатовы даваць майстар-класы маладым, хто мае толькі першыя публікацыі?

ВР: Конкурсы і слэмы — гэта ўсё вельмі прыемна, але сумнеўна, што яны сведчаць аб літаратурным прафесіяналізме, калі такі існуе ўвогуле. Хутчэй, наадварот, — удзелы ў іх сведчаць ледзь пра зваротнае, пра жаданне на пэўным этапе спраўдзіць цікаўнасць альбо падцвердзіць сумневы. Заўжды, вядома, можна падказаць штосьці больш маладзейшым за сябе, але ці будуць яны слухаць. Я б сам не слухаў: ва ўсіх выпадках весьці палеміку — гэта правільна, галоўнае, каб не толькі з фігай у кішэні, як гэта часта бывае.

«НН»: У цябе тэхнічная вышэйшая адукацыя. А што зрабіла з Віталя Рыжкова паэта?

ВР: Не магу пакуль што да канца сур’ёзна ставіцца да таго, што маё імя і паняцце «паэт», якое я, відаць, зашмат ідэалізую, ставяць побач —

не менш крытычна стаўлюся і да тых, хто сам сябе раптам пачынае называць паэтам.

Я згодны з тым, што, каб зрабіцца паэтам, трэба прайсці свае дванаццаць подзвігаў, і яны не заўжды тычацца адно працы са словам. Менавіта так я сам успрымаю сваю тэхнічную адукацыю — гэта была спроба выпрабаваць сябе, паставіць пад сумнеў тое, што падабалася.

Аўтограф-сесія Віталя Рыжкова пройдзе 15 сакавіка ў кнігарня «ЛогвінаЎ» (Мінск, пр-т Незалежнасці, 37А). Пачатак а 18.00.

Дзверы, замкнёныя на ключы + аўдыёкніга / Віталь Рыжкоў / Мінск: І.П. Логвінаў, 2010 – 108 с.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0