Rymskaje vareńnie z Krejdavych hor
Rajski kutok na Niomanie z majho raniejšaha žyćcia, zastalisia adno ŭspaminy, piša na svaim haradzienskim błohu Siarhiej Astraviec.
Rajski kutok na Niomanie z majho raniejšaha žyćcia, zastalisia adno ŭspaminy, piša na svaim haradzienskim błohu Siarhiej Astraviec.
Rymskaje vareńnie. Jaho smak pačaŭ zabyvacca. Tak-tak, znoŭku my nie zrabili rymskaha vareńnia, a ŭzhadvali. Katory ŭžo raz! Žyćciovyja abstaviny składajucca inakš, ty nia možaš chacia b prosta nabyć jahady, prynieści z kramy cukru, stać da plity. Nia kažučy ŭžo ab tym, kab pajechać u vašyja pryzabytyja Krejdavyja hory i narvać daśpiełaj žoŭtaj abo čyrvanavataj ałyčy, jak kaliści. Čakaj da nastupnaha hodu, da budučaha ŭradžaju.
Ty moh chadzić na Nioman choć kožny dzień. Adzin čas hetyja prachodki adbyvalisia z Bazylom, kapučynavym katom, jaki ŭpeŭniena bieh napieradzie, niby jaki Reks. Z taho času zastalisia radki z majoj “Pahoni”, pieradrukavanyja ŭ knižcy “Listy da choma savietykusa”: “Paletki na ŭzhorkach, błakit, les, raka. Usie z sabakami. Vyhulvajecie kata, pryčym na pavadku, adnyja vy. Vyhlad u jaho nadzvyčaj hodny, a vočy — razumnyja, jak nia ŭ kožnaha čałavieka. Vy jaho nazyvajecie “kot-sapiens”.
Nadvorje vielmi niapeŭnaje: abłoki, sonca, paryvisty viecier, “ciažarnyja” vilhaćciu chmary, imžaka, doždž. Kali ŭzychodziš na pahorak, bačyš adno ŭzaranuju ciomnuju ziamlu dy brudnaje nieba, uzhadvajecca karcina Ferdynanda Ruščyca, jakoj nichto z vas nia bačyŭ u aryhinale.
Časam vašaha kata, niby taho sabaku, jak paniasie pa žoŭtaj kołkaj požni! Ažno piaty milhaciać. Ledźvie paśpiavaješ śledam šyrokim krokam biehma…” Mnie padabałasia pisać spačatku ŭ adnoŭlenaj “Našaj Nivie”, zatym u “Pahoni”, jakuju tady sam redahavaŭ, ułasnyja zaciemki — karotkija nazirańni za žyćciom, jakoje imkliva źmianiałasia, chaciełasia zafiksavać niby fotakameraj schoplenyja z navakolnych dziejaŭ ci z ułasnych — kadry.
Kali hulaješ sa svaim katom u lesie, dzie raście mnostva nikomu nie patrebnaj ałyčy, čamu b nie narvać? U horadzie na vulicach i ŭ dvarach uradžaj marnujecca, nichto nia budzie dbać ab im. Usia roznakalarovaja pryhažość apynajecca pad nahami, navat čorny vinahrad zusim nie ŭ paŭdniovym miescy hinie pad abcasami. Adčuvaješ estetyčny žal.
A jak było fajna viarnucca z nadniomanskaha lesu sa svaim chvastatym siabram i z košykam toj ałyčy, dy ŭziać knižku Žukroŭskaha i pačytać nadzvyčaj utulnyja staronki pra dom u sadzie, pra varku rymskaha vareńnia. Tak-tak, my vyčytali pra jaho ŭ knizie, i nam heta spadabałasia, ale my nie prytrymlivalisia knižnaha receptu: kłali, što trapicca — jabłyki, razynki, dulki. Fantastyčna smačna z harbataj ci kavaj… Smak minułych hadoŭ z pryniomanskaha ŭročyšča Krejdavyja hory.
Kamientary