«Kab voŭk pryjšoŭ u viosku i napaŭ na sabaku — heta nonsens». Słonimskaja čupakabra moža akazacca ździčełym sabakam
Kaniec leta i pačatak vosieni biełaruskija miedyja napieraboj trubili ab tym, što ŭ vioscy Dzieraŭnaja Słonimskaha rajona zavioŭsia niaŭłoŭny drapiežnik, jaki teraryzuje padvorki miascovych žycharoŭ. Ludzi ź vielmi bahatym ujaŭleńniem adrazu nazvali jaho čupakabraj — prydumanaj istotaj, jakaja siłkujecca kryvioj, a žurnalisty niekatorych miedyja biezapielacyjna zajavili, što ŭ napadzie na chatnich žyvioł vinavaty voŭk.
Niadaŭna drapiežnika padstrelili. Žurnalist «Zialonaha partała» źjeździŭ u Słonim, kab razabracca, što ŭ hetaj historyi praŭda, a što — mif.
Ci to voŭk, ci to nie voŭk
Usia historyja z napadam pačałasia ŭ pačatku žniŭnia ŭ Słonimskim rajonie. Tam było zafiksavana adrazu vosiem vypadkaŭ napadu na sabak i katoŭ. Telekanału ANT viaskoŭka Ała Michnaviec raskazała, što jaje sabaka na łancuhu atrymaŭ traŭmu hałavy i šyi.
Druhi miascovy žychar Valeryj Hulnik zajaviŭ, što ad jaho sabaki Puški zastalisia tolki łapy i hałava. Źjavilisia źviestki, što byli razarvanyja cialaty ź miascovaj fiermy, adnak ci ŭzajemaźviazany hetyja vypadki, vyśvietlić nie ŭdałosia.
Zatoje leśniki adrazu vysunuli teoryju, što va ŭsim vinavataja vaŭčyca.«Voŭk letam haduje svaich ščaniukoŭ, kali ŭ lesie niedachop charčavańnia, jon prychodzić u viosku, moža łavić kurej, sabak i lubuju sielskuju žyŭnaść», — prakamientavaŭ situacyju staršynia Dzieraŭnoŭskaha palaŭničaha kalektyvu Mikałaj Bałtruška. Užo ŭ vieraśni hazieta «SB. Biełaruś siońnia» pisała, što kolkaść achviar vyrasła da 20, i siarod ich byli vyklučna sabaki i katy. Skacina sa śpisu źnikła. Prastora palavańnia na źviera taksama pašyryłasia: da Dzieraŭnoj dadalisia vioski Zahryćkava, Charaševičy, Dubroŭščyna, Lvoŭščyna i Savičy. I ŭ tekście źjaviłasia poŭnaja ŭpeŭnienaść, što va ŭsim vinavaty šery drapiežnik.
«Ciapier užo stapracentna viadoma, što na Słonimščynie aruduje voŭk, a nie tajamničaja čupakabra», — paviedamiła vydańnie Administracyi prezidenta.
Staršynia Słonimskaha rajsavieta Aleh Tarhonski vyrašyŭ paskoryć złoŭ źviera, abviaściŭšy za jaho hałavu ŭznaharodu ŭ 500 rubloŭ. I voś u noč z 26 na 27 vieraśnia jehier Stanisłaŭ Kojpyš zabiŭ čaćvieranoha drapiežnika. Ale pytańnie: jakoha?
«Heta, napeŭna, miašaniec sabaki i vaŭka»
Kali my pryjechali ŭ Słonim, tuška źviera nas čakała ŭ chlavie na terytoryi haradskoj vieterynarnaj stancyi. Tam ža prachodziŭ zbor analizaŭ i materyjałaŭ dla praviadzieńnia hienietyčnaj ekśpiertyzy, zdolnaj vyznačyć, kim ža byŭ padstreleny źvier.
Vizualna raśpijaranaja čupakabra nahadvała bujnoha ździčełaha sabaku, prykładna paŭmietrovaha rostu, z dvuchkolernaj afarboŭkaj poŭści — čornaja śpina i baki, śvietłyja žyvot i łapy.
Pra toje, što heta byŭ voŭk, namiakali vialikija vierchnija ikły i bujnyja łapy. U drapiežnika akazalisia ściortyja nižnija zuby, a jaho ŭzrost śpiecyjalisty acanili ŭ 7—8 hadoŭ. Miascovyja syšlisia ŭ mierkavańni, što heta miašaniec aŭčarki i vaŭka.
Stanisłaŭ Kojpyš, jaki vysačyŭ i zabiŭ źviera, raspavioŭ, što ŭpalavaŭ jaho z dapamohaj ciepłavizara i palaŭničaj strelby, zasieŭšy nočču ŭ jamu, jakaja znachodziłasia niedaloka ad šlachu, pa jakim chadziŭ drapiežnik ź lesu ŭ viosku.
«Čatyry dni tamu (u pačatku minułaha tydnia — zaŭv. Red.) jon pryjšoŭ za dvuma maleńkimi sabačkami. Pažyłym ludziam ciažka ŭtrymlivać vialikich sabak, jany biaruć drabniejšych. Adnaho zadraŭ, a druhoha nie atrymałasia — jon uciok u chleŭ. Dyk voś ikłami dźviery rvaŭ, hladzicie, jakija treski zastalisia», — kaža jehier, pakazvajučy nam ščepku.
Sam Stanisłaŭ ličyć, što padstreliŭ vaŭka, choć i niezvyčajnaha.
«Dzieści ŭ 1983—1984 hh. ja takuju asobinu ŭžo stralaŭ, tolki źvier byŭ chudy i jašče bolš čorny pa afarboŭcy. Jon byŭ stary, asobna ad zhrai palavaŭ. Heta, napeŭna, sumieś sabaki i vaŭka. Taki hibryd navat horšy, čym zvyčajnyja vaŭki, tamu što jon nie baicca tak ludziej».
Jehier vykazaŭ zdahadku, što z-za staraści drapiežnik paŭnavartasna palavać na dzičynu nie moh i pajšoŭ «pa šlachu najmienšaha supraciŭleńnia»: pačaŭ irvać łancužnych sabak, ale na ludziej nie napadaŭ.
Pradstaŭniki Słonimskaj lesahaspadarki ŭ svaju čarhu raskazali, što ŭ ich lasach vaŭka praktyčna niama, a pryjazdžajuć stralać siudy pieravažna pušnoha źviera, naprykład, zajca, a raniej — dzika, pakul kolkaść kapytnych nie ŭpała z-za epidemii virusa AČS. Kali drapiežnik i prychodzić, to z susiednich rajonaŭ, jakija miažujuć ź Litvoj i Polščaj. Na paŭdniovym zachadzie ad Słonima taksama raźmieščanaja Biełaviežskaja pušča, dzie na dadzieny momant dziejničaje maratoryj na adstreł vaŭka.
«Mnie zdajecca, što heta sabaka»
Paśla ahladu śpiecyjalisty vyskazyvali svaje mierkavańni ab tym, kim ža byŭ zabity źvier.
«Mnie zdajecca, što heta sabaka. Chutčej za ŭsio, dziki. Padabienstva z vaŭkom jość, ale nie takoje radykalnaje, kab možna było śmieła zajavić, maŭlaŭ, tak, heta voŭk. Tady b jon byŭ vyšejšym u karku, z bolš vyciahnutaj pysaj. U padstrelenaj asobiny byŭ padskurny tłušč, a takoj ukormlenaści ŭ vaŭka nie budzie», — kaža vieturač Słonimskaj vieterynarnaj stancyi Vasil Mazol.
Supracoŭnica łabaratoryi malekularnaj zaałohii pry Akademii navuk Alaksandra Marčanka, jakaja pryjechała ź Minska sabrać bijamateryjał, paprasiła dačakacca dakładnych vysnovaŭ, chto ž byŭ zabity — voŭk ci sabaka.
«Pra heta možna budzie kazać pa vynikach hienietyčnaj ekśpiertyzy», — adznačyła ekśpiert, tym nie mienš, vykazałasia skieptyčna nakont zdahadki, što heta byŭ voŭk.«Naŭrad ci dzikaja žyvioła pryjdzie da čałavieka i napadzie na sabaku. Tym bolš uletku, kali možna chadzić na palavańnie ŭ lesie. U mianie vielmi šmat znajomych pracuje ŭ dzikaj pryrodzie, z fotapastkami, u tym liku. I jany kažuć, kali idzieš pa lesie, da prykładu, u toj ža Čarnobylskaj zonie, vaŭki da ciabie nikoli nie padyduć i navat nie daduć vyhladu, što znachodziacca pobač. Kab voŭk pryjšoŭ u viosku ci horad i napaŭ na sabaku — heta nonsens».
Vyniki ekśpiertyzy buduć hatovyja na praciahu nastupnaha miesiaca.
Kamientary