«Za čatyry siekundy ŭ hałavie praniesłasia ŭsio majo žyćcio». Aficer — pra toje, jak ratavaŭ sałdata, jaki vypuściŭ z ruk bajavuju hranatu
13 kastryčnika Alaksiej Charłamaŭ zapomnić na ŭsio žyćcio. U hety dzień u vajskovaj častcy pad Słonimam na palihonie prachodzili zaniatki pa ahniavoj padrychtoŭcy. Vykonvajučy praktykavańnie pa kidańni ručnoj hranaty, vajskoviec terminovaj słužby vypuściŭ jaje z ruk. U ličanyja siekundy staršy lejtenant Charłamaŭ adšturchnuŭ chłopca ŭ biaśpiečnaje miesca, a paśla nakryŭ jaho svaim ciełam. «Minsk-naviny» pahutaryli z aficeram.
U vyniku incydentu aficer, namieśnik kamandzira 2-j motastrałkovaj roty pa ideałahičnaj pracy 11-j bryhady, atrymaŭ niaznačnyja traŭmy, a sałdat nie paciarpieŭ. Zaraz Alaksiej prachodzić lačeńnie ŭ Hałoŭnym vajskovym kliničnym miedycynskim centry ŭ Minsku. Pa słovach daktaroŭ, u ekstrannym apieratyŭnym umiašańni aficer nie mieŭ patrebu, usie jaho ranieńni ślapyja, askiepkavyja i nie niasuć pahrozy dla žyćcia.
Alaksieju 23 hady, rodam z Porazava, što ŭ Hrodzienskaj vobłaści. Paśla zakančeńnia Suvoraŭskaha vučylišča pastupiŭ u 2015 h. na ahulnavajskovy fakultet Vajskovaj akademii. U 2019 h. raźmierkavaŭsia słužyć u 11-ju miechanizavanuju bryhadu.
«13 chtości ličyć dla siabie nieščaślivym. Ja ž zapomniu hety dzień na ŭsio žyćcio, — kaža Alaksiej. — Liču, hety dzień staŭ dla mianie i jafrejtara Eduarda Taranoviča druhim dniom naradžeńnia. Raniej u takija krytyčnyja situacyi nie traplaŭ. Zaŭsiody, kali pravodžu zaniatki pa ahniavoj padrychtoŭcy, prakručvaju ŭ hałavie mahčymyja niaštatnyja situacyi i šlachi vychadu ź ich. Tak mianie ŭ svoj čas navučyli kamandziry. Heta i dapamahło vyratavać sałdata i nie zahinuć samomu. Jak, zrešty, i zachavańnie mier biaśpieki padčas kidańnia bajavych hranat. Srodki abarony — šlemy, broniekamizelki — abaviazkovy atrybut na palihonie. Patrabavańniami biaśpieki ni ŭ jakim razie nielha hrebavać».
Pa słovach surazmoŭcy, Eduard Taranovič — vajskoviec vykanaŭčy, dyscyplinavany, u listapadzie zvalniajecca z terminovaj słužby. Razam ź inšymi sałdatami jon spačatku vykonvaŭ trenirovačnyja kidki pa čarzie navučalnych hranat. A kali dajšła sprava da bajavoj, mabyć, pierachvalavaŭsia, nie ŭtrymaŭ u ruce i vypuściŭ z ruk.
— U jaho vačach ja ŭbačyŭ strach i razhublenaść, — uspaminaje aficer. — Ja ž vyrazna ŭjaŭlaŭ, što ŭ takoj situacyi treba rabić. Usio heta prapisana ŭ instrukcyi. Dyk voś, pa instrukcyi hranatu ni ŭ jakim razie nielha padymać, a pasprabavać adkinuć nahoj u bok. Ja tak i pastupiŭ.
Ale hranata nie skaciłasia ŭ tranšeju, tamu nam daviałosia tudy skakać. Na ŭsio pra ŭsio dajecca kala čatyroch siekundaŭ. Za hety mizerny čas u hałavie praniesłasia ledź ci nie ŭsio majo žyćcio. Adkinuŭšy sałdata ŭ akop, ja paśpiašaŭsia za im, zakryŭšy ciełam. U momant padzieńnia adbyŭsia vybuch. Askiepkami paškodziła nohi i trochi začapiła pravuju ruku. Liču, mnie vielmi pašancavała. Dy i jafrejtar nie paciarpieŭ. Chłopiec vielmi mocna spałochaŭsia za mianie.
A. Charłamaŭ papiarednie prabudzie na lačeńni ŭ miedycynskim centry kala dvuch tydniaŭ. Jon samastojna chodzić, praŭda, trochi kulhaje. U 11-j asobnaj hvardziejskaj miechanizavanaj bryhadzie za aficera, jaki prajaviŭ najvyšejšuju mužnaść i vytrymku na palihonie, pieražyvajuć i čakajuć kalehi.
«Ja padniaŭ adnaho sa słabavikoŭ — i vypuściŭ jaho na asfalt». Desantnik Rusłan Akostka raskazaŭ, jak adsiedzieŭ 4 hady16
Kamientary