Aleh Vołčak źjechaŭ u Amieryku. Viadomy pravaabaronca staŭ pałomnikam u pustyni Nievada
Svaimi dumkami pra žyćcio jon padzialiŭsia z «Narodnaj Volaj».
— Ciapierašni śviet stanovicca niespakojnym i tryvožnym, — kaža Aleh Vołčak. — Tolki pieražyli trochhadovy karancin z nahody karanavirusa, jak vajna va Ukrainie pryniesła novyja strachi i rospačy.
«Ja padzialusia niekatorymi svaimi dumkami i potym rastłumaču, jak staŭ pałomnikam i jakim vietram mianie zaniesła ŭ Amieryku», — kaža jon.
Pryvodzim niekatoryja z tezisaŭ Aleha Vołčaka.
«Pahladzicie, jakija kamientary pišuć ludzi ŭ sacyjalnych sietkach: prychodziš u žach, kali dla mnohich stanovicca zvykłym abrazić čałavieka, vypluchnuć svoj hnieŭ, pažadać inšym chvarob i śmierci. Niekatoryja naohuł adkryta kažuć pra zabojstvy tych, z kim nie sychodziacca ŭ pohladach. Takoha hraničnaha ŭsplosku emocyj i zapału daŭno nie było. My hublajem čałaviečnaść i luboŭ da bližniaha. Choć ličym siabie viernikami, chryścijanami, pavodzim siabie nie pa-čałaviečy», — miarkuje były pravaabaronca.
«Ja zaklikaju ŭsich znajści parazumieńnie, adsiekčy ad siabie hnieŭ i varožaść, nie być sudździami. Nie nam vyrašać los tych, chto škodzić, pakolki pra ich pakłapocicca čas. I chto byŭ pieršym, stanie apošnim, a chto byŭ apošnim — stanie pieršym»,
— kaža jon i dadaje, što ŭpeŭnieny, što śviet moža źmianicca prosta z zaŭtrašniaha dnia, kali kožny budzie pastupać sumlenna i pa sumleńni kožny dzień.
«Śviatyja ajcy kažuć, kali ty ŭ čymści sumniavaješsia, nie viedaješ, jak pastupić u toj ci inšaj situacyi, pamalisia Bohu i źviarnisia ŭ svaju małuju carkvu: da siamji, da rodnych i blizkich ludziej. Jakraz mierkavańnie blizkich pavinna być apošniaj instancyjaj u tych vypadkach, kali treba pryniać pravilnaje rašeńnie. Strata siamji hublaje ŭvieś sens u karjery i bahaćci. Dla čaho ŭsie hetyja starańni? Na moj pohlad, treba zachoŭvać siamju va ŭsie časy, i tady staraść sustreniecie ŭ dastatku i lubovi blizkich».
«U 2020 hodzie maja siamja pastaviła mnie ŭmovu, kab ja nie ŭdzielničaŭ u prezidenckaj kampanii. Jakraz tady Viktar Babaryka prapanavaŭ mnie stać kiraŭnikom jurydyčnaj słužby.
Ale maja siamja nie mahła zabyć moj udzieł u prezidenckich kampanijach 2006 hoda, kali ja pracavaŭ u štabie ŭ Alaksandra Kazulina, i 2010 hoda, kali ja ŭvachodziŭ u inicyjatyŭnuju hrupu Andreja Sańnikava.
Za hetyja hady maja siamja naciarpiełasia napoŭnicu. Ja zrabiŭ vysnovu: lepš nadavać bolš uvahi svajoj siamji i mienš siadzieć u sacyjalnych sietkach, dzie čałaviek hublaje razvažlivaść i zdarovy rozum».
«Maja parada dla tych, chto pracuje na dziaržaŭnych pasadach takaja: luboje rašeńnie pavinna nieści spraviadlivaść, zakonnaść i nie supiarečyć Božamu zakonu. Duchoŭnyja zakony nieparušnyja, ad ich nikudy nie ŭciačeš, i jany bolš niebiaśpiečnyja, čym jurydyčnyja akty, pakolki hrachi asobnaha čałavieka majuć fatalnyja nastupstvy dla ŭsiaho čałaviectva».
«Nie pryviazvajciesia da rečaŭ. Nie atrymlivajcie asałodu ad pasadaŭ, zvańniaŭ, bahaćcia — usio heta časovaje».
«Nie žyćcio pavinna stać dla pracy, a praca dla žyćcia, kab jana prynosiła radaść, roskvit vam i karyść inšym».
«Dla mianie žyćcio — heta raman z pryhodami. U hetym ramanie jość i dobraje, i drennaje, ale heta ŭsio dla mianie vielmi doraha».
«Voś i maje miežy zanieśli ŭ pustyniu štata Nievady (ZŠA), dzie jość čas dla pakory, maŭčańnia. Jość vydatnaja mahčymaść pahladzieć uhłyb siabie, ačyścicca ad drennaha i pakajacca ŭ asabistych hrachach».
«Ciapier mnie bolš zrazumieła, čamu Chrystos i inšyja śviatyja išli ŭ pustyniu — tolki ŭ cišyni i ŭdalečyni ad śvieckaj mituśni možaš ubačyć siabie takim, jaki ty sapraŭdy jość. Tut sam-nasam z pryrodaj, z cudoŭnymi źviarkami, ptuškami i Boham prymaješ siabie z usimi svaimi niedachopami i sprabuješ źmianić toje, što pieraškadžaje nieści ŭ sabie Božaha čałavieka.
Tut ja šmat pračuŭ i pasprabavaŭ vykłaści svaje dumki ŭ svaich zapiskach pałomnika».
«My adny ŭ Suśviecie, što nam dzialić? Navošta adno adnaho źniščać? Bo ŭsim chapaje miesca ŭ hetym rajskim kutku pad nazvaj Ziamla: Haspodź daravaŭ jaje ludziam dla mirnaha žyćcia i lubovi. Zyču ŭsim zdaroŭja, ščaścia i poŭnaha jarkaha žyćcia», — padsumoŭvaje Aleh Vołčak.
«Admyvaŭ haŭno z unitazaŭ, my tam jak samyja končanyja». Błohier Vadzim Vadimati Jermašuk — pra toje, jak žyŭ u kałonii ŭ «nizkim statusie»36
Kamientary