Prakopjeŭ raspavioŭ, čamu siłaviki buduć słuchać Kačanavu i chto takija čyrvonyja i biełyja łukašysty

Vadzim Prakopjeŭ zaŭvažaje, što pry siońniašnim dziaržaŭnym ładzie ŭ vypadku śmierci Łukašenki vysokaja imaviernaść taho, što mienavita Kačanava ŭznačalić Radu biaśpieki i siłaviki buduć jaje słuchać.

«Natalla Kačanava była zaŭvažanaja ŭ niekatorych zdolnaściach. Naprykład, kali siłaviki nabrali ŭ rot vady, byli nie ŭ stanie razmaŭlać z pratesnaj aŭdytoryjaj, jana sprabavała z kamsamolskim talentam zachodzić u Linhvistyčny. Treba skazać, što ŭ jaje lepš atrymlivałasia, čym va ŭsich siłavikoŭ. Kubrakoŭ taksama chadziŭ u Linhvistyčny, ale z Kačanavaj nie paraŭnać. U jaje jość niekatoryja administracyjnyja talenty. I taki kamsamolski rytaryčny, manipulatyŭny styl», —

tłumačyć svoj pohlad Prakopjeŭ i adznačaje, što jon by ni ŭ jakim razie nie staviŭ na siłavikoŭ suprać Kačanavaj.

Čamu Łukašenka stavić na Kačanavu

Staŭka Łukašenki na Kačanavu, jak ličyć Prakopjeŭ, — heta spałučeńnie niekatorych faktaraŭ. «Łukašenka schilny vieryć, što žančyna jamu nie zdradzić, kali jon pojdzie na jełbasy». 

«Mnie zdajecca, što jon razhledzieŭ u joj takuju kamsamolska-savieckuju zorku. Zrazumieła, što jana nie hipnatyzior uzroŭniu Łukašenki, ale ŭsio ž taki jana dastatkova ŭpeŭniena siabie pačuvaje ŭ nieznajomaj aŭdytoryi siarod čynoŭnikaŭ.

Treciaje i, jak mnie padajecca, samaje važnaje: jana, što vidać navat pa nievierbalnych pavodzinach, demanstruje maksimalnuju stupień łajalnaści. Śviadoma jana tak robić ci nie, my nie razumiejem. Ale heta spracavała. Da taho ž, chutčej za ŭsio, jana zavodzić aktyŭnyja kaalicyi. Možna paśpiekulavać ab tym, chto ŭ kaalicyi. Ale vidavočna, što druhaja Natalla — Ejsmant — taksama ŭ kaalicyi», — vykazvaje svaje dumki Prakopjeŭ i adznačaje, što kaalicyi całkam prałukašenkaŭskija.

Zakulisnyja hulni elity Łukašenki

Prakopjeŭ ličyć, što adzinstva palityčnaj elity niama. Toje, što my bačym — sprečki Bondaravaj, Azaronka, Varanicy, — heta tolki viaršynia ajśbierha.

Prakopjeŭ śćviardžaje, što ŭ siońniašniaj biełaruskaj namienkłatury, u palityčnym kłasie jość dźvie bujnyja partyi. Pieršuju jon nazyvaje «čyrvonyja łukašysty». Jany «ŭ vypadku scenara «śmierć Stalina» navypieradki buduć biehčy da telefona i zvanić u Maskvu».

Druhaja partyja — «biełyja łukašysty». «Heta taksama małapryjemnyja ludzi, ale ŭ ich jość punkcik, jaki nazyvajecca suvierenitet. Ich kaštoŭnasny rad nie supadaje z našym. Ale tym nie mienš dla ich niezaležnaść krainy jość, jak i dla nas, kaštoŭnaściu. A heta ŭžo niejkaje sudakranańnie hetych akružnaściaŭ».

Pavialičyć

Prakopjeŭ raspaviadaje, što ŭ siońniašnich umovach nizkaja imaviernaść usplosku narodnaha supracivu. Heta jon tłumačyć asablivaściami biełaruskaha nacyjanalnaha charaktaru i nieadpaviednaj situacyj. Značna bolšaja mahčymaść elitnaha pieravarotu.

«Elitny pieravarot u vypadku, kali my nie budziem paziachać, u vypadku, kali my adramantujem lidarstva, moža pryvieści da kruhłaha stała, jak heta było ŭ Polščy. Z Łukašenkam heta niemahčyma. Jon nie Jaruzielski, jaki, niahledziačy na toje, što byŭ kamunistyčnym ludažercam, usio ž taki spaviadaŭ abaronu polskich nacyjanalnych intaresaŭ. Tamu kruhły stoł, zychodziačy tolki z majho analizu, mahčymy tolki paśla Łukašenki.

Kali havaryć prostaju movaju, usia biełaruskaja drama skončycca «strełkaj». U ich stvały i ŭ nas stvały. Uzbrojenaje sutyknieńnie nie adbyvajecca, bo ŭžo da hetaha stralali abodva baki. Vielmi napružanyja pieramovy skončacca abviaščeńniem tranzitnaha pieryjadu», —

prahnazuje Prakopjeŭ i dadaje, što klučavy faktar — Maskva.

«Kab udzielničać u takim kruhłym stale, nie treba siadzieć i spadziavacca, što jon adbudziecca, što viecier historyi nas da jaho pryniasie. Nieabchodna rychtavać revalucyju. Pakul ty jaje rychtuješ, imaviernaść kruhłaha stała pavyšajecca», — ličyć Prakopjeŭ.

Praroctva Prakopjeva

Padčas miaciažu Pryhožyna Prakopjeŭ źviarnuŭsia da biełarusaŭ z zajavaju ab tym, što niechta z atačeńnia Łukašenki moža vystupić i biełarusam treba jaho padtrymać. I heta moža być pierałomnym momantam. 

«Nazyvajcie heta praroctvam. Ad Pryhožyna šmat što zaležała. Chacia spraviadlivaści dziela treba skazać, što ŭ Pryhožyna nie atrymałasia jašče i tamu, što revalucyjnaj situacyi ŭ Rasii nie było. Možna kazać ab tym, što jon nie chacieŭ, nie skazaŭ pravilnych łozunhaŭ, kab jaho «marš spraviadlivaści» abros jak śniežny kamiak prychilnikami.

Tamu, jak i ŭ vypadku ź viartańniem Navalnaha, tak i ŭ vypadku ź niedamiaciažom Pryhožyna, treba zamierać «tempieraturu pa balnicy». Revalucyjnaj situacyi tam niama. Ź iskry pakul u Rasii nie ŭzharycca połymia».

Hladzicie całkam:

• 15
• 0
• 4
• 9
• 4
• 3
• 10
• 0