За апошнія 5 гадоў колькасць выяўленых фактаў педафіліі павялічылася ў 15 разоў.
Падрабязнасці распавёў Дзмітрый Цаюн, намеснік начальніка галоўнага ўпраўлення па наркакантролі і супрацьдзеянні гандлю людзьмі МУС.
У мінулым годзе дзеці падвяргаліся гвалту 581 раз, што на 84,4% вышэй за паказчыкі 2016 года. Пры гэтым 361 факт педафіліі адносіцца да катэгорыі цяжкіх і асабліва цяжкіх злачынстваў.
Дзмітрый Цаюн прывёў некалькі прыкладаў.
«Дарослы пад выглядам малалетняй дзяўчынкі знаёміўся з аднагодкамі ў сацыяльных сетках і ў час размовы ўгаворваў іх займацца сэксуальным самазадавальненнем. Усе запісвалася і транслявалася праз вэб-камеру, а ў наступным тыражавалася ў інтэрнэце. У выніку мужчыну асудзілі на некалькі гадоў за распаўсюд дзіцячай парнаграфіі, — распавёў Цаюн. — Іншы мужчына, дырэктар фірмы, выкарыстаў выдуманыя акаўнты ў сацсетках для знаёмства з малалетнімі дзяўчаткамі, якіх прымушаў або ўгаворваў займацца прастытуцыяй. А ў наступным і сам гвалтаваў іх за грошы. Агулам мы налічылі больш за 40 эпізодаў злачыннай дзейнасці, за якія педафіла адправілі ў турму на 11 гадоў».
Міліцыянт адзначыў, што цяпер праца ідзе не толькі пасля заяў ад бацькоў пацярпелых, плюс міліцыя актыўна выкарыстоўвае сучасныя тэхналогіі.
«Але віртуальная перапіска з непаўналетнім на тэму сэксу, абмен інтымнымі фатаграфіямі падчас анлайн-трансляцыі застаюцца па-за прававым полем. І пакараць вычварэнцаў нельга толькі па адной прычыне:
шэраг зацікаўленых дзяржорганаў не ўзгадняюць праект закона аб увядзенні крымінальнай адказнасці за ўсталяванне псіхалагічнага кантакту з падлеткамі з мэтай сэксуальных адносін (грумінг) і за захоўванне без мэты распаўсюджвання дзіцячай парнаграфіі»,
— падкрэсліў Цаюн.
Нярэдка педафілы пачынаюць сваю «кар’еру» з праглядаў дзіцячага порна, ствараюць своеасаблівыя калекцыі відэа. І толькі пасля пераходзяць да актыўных дзеянняў.
Асобная праблема — маўчанне як саміх ахвяр, так і іх сваякоў ці сваякоў злачынцаў, адзначыў Дзмітры Цаюн. Бываюць выпадкі, калі самі пацярпелыя не хочуць даваць паказанні, бо баяцца застацца з клеймом «ахвяры педафіла». Ці маці згвалтаванай дзяўчынкі не агучвае бяду — бо спадзяецца захаваць сям’ю і баіцца, што пра яе пачнуць гаварыць суседзі. А часам і самі дзеці, якія перажылі гвалт чужым чалавекам, баяцца расказваць штосьці бацькам, бо думаюць, што заміж падтрымкі іх укараюць. Таму нярэдка выкрыццё педафіла — справа выпадковая, і за мінулы час у злачынцы з’яўляюцца новыя ахвяры, якіх можна было б пазбегнуць.
Каментары