Грамадства

Яўген Васількоў, блогер-трактарыст з Хойнікаў, жыве ў Латвіі: «У мяне было пашкоджана 70% лёгкіх, дактары не ведалі, ці выжыву»

«Народная Воля» пацікавілася, як жыве механізатар з Хойніцкага раёна, які ў снежні мінулага года разам з сям'ёй з'ехаў у Латвію і папрасіў там палітычнага прытулку.

— Яўген, мяркуючы па ўсім, вы ўжо павінны былі атрымаць афіцыйны статус палітуцекача. Калі мы апошні раз з вамі размаўлялі, вы сказалі, што пытанне павінна вырашыцца ў канцы мая…

— Так, статус бежанца далі ў канцы мая, адкрылі рахунак у банку. Я ўладкаваўся на працу — трактарыстам, працую на фермера. Знялі кватэру ўжо.

— Ці задаволеныя тым, як усё складваецца?

— Пакуль усё добра. Праўда, заробку яшчэ не было — уладкаваўся на працу зусім нядаўна. Але дапамогу па беспрацоўі плацяць — 98 еўра на чалавека. На сям'ю выходзіць каля 300 еўра ў месяц.

— Працу доўга шукалі?

— Так, з працаўладкаваннем было няпроста. Я амаль адразу, як мы сюды прыехалі, стаў праглядаць усе аб'явы. Мовамі я не валодаю, а тут шмат дзе неабходна латышская — каб інструкцыі ўсякія чытаць па бяспецы, калі працуеш з тэхнікай. Але знайшоў працу, вельмі рады! Амаль усё звыкла, як у Беларусі: такая ж ферма, такія ж каровы і такі ж трактар. Хоць не — тэхніка тут імпартная.

— А ў жонкі як з працай?

— Пакуль нічога. Яна сядзіць дома з дачкой. Ну і ёсць шмат іншых пытанняў, якія яшчэ не вырашаны. Цяпер трэба падаваць дакументы на рэгістрацыю, на медабслугоўванне — за намі павінны замацаваць доктара. Дачку ў садок пакуль не бяруць — тут складанейшая сістэма, сад трэба знайсці. Але з гэтым пытаннем трэба яшчэ разабрацца. Мы толькі тры дні як знялі кватэру і ў горад пераехалі!

— Кватэру ў Рызе знялі?

— Не. Я і не хацеў жыць у сталіцы. Выбіраў жыллё бліжэй да працы.

— Дорага абышлася кватэра?

— Дорага. 320 еўра ў месяц за трохпакаёвую кватэру. І гэта толькі голая арэнда, без камунальных плацяжоў! Плюс камуналка яшчэ мінімум 200 еўра пацягне.

Тут усё дорага — гэта факт. Быццам бы і заробкі значна большыя, чым у Беларусі, але і бытавыя пытанні зусім не бясплатныя.

— Вашага заробку хопіць, каб за ўсё плаціць?

— Безумоўна. Я атрымліваю 30 еўра ў дзень, але гэта толькі пачатак, я ж яшчэ на выпрабавальным тэрміне, а потым павысяць заробак, даход будзе большы.

— Не шкадуеце, што так усё закруцілася?

— Ну як сказаць… Жыў бы сабе дома спакойна, чакаў старасці. А цяпер трэба напружвацца, думаць, бегаць. Ды і па доме сумуем, вядома! Сорак гадоў я ў Беларусі пражыў, а цяпер на чужыне… але тут цікава. Тут усё больш прасунута, аўтаматызавана, усё для людзей зроблена.

— Вы атрымалі статус, які неабходна будзе пацвярджаць кожны год, ці ён пажыццёвы?

— Пажыццёвы. Цяпер мне можна ехаць у любую краіну свету, акрамя Беларусі, інакш страчу статус. Праз пяць гадоў трэба толькі падоўжыць латышскі пашпарт. Ці здаць іспыт па латышскай мове і тады ўжо атрымаць грамадзянства. Але я спадзяюся, што ў Беларусі гэты дурдом скончыцца і мы вернемся ў свой дом.

— Застацца ў Еўропе не хочаце?

— Плануем вярнуцца дадому, вядома. Але пажывём — пабачым! Дома можна пачаць сваю справу, я ўжо і сам фермерствам заняўся б, узяў бы зямлю ў арэнду, рабіў бы нешта паволі. Колькі ўжо можна на дзядзьку працаваць?

— Можа, і ў Латвіі нешта сваё прыдумаеце?

— Тут, дарэчы, даволі проста адкрыць бізнэс. Але трэба ведаць, як усё рабіць. Але крэдыт на развіццё сваёй справы мне наўрад ці дадуць — яшчэ не было руху па рахунках, трэба хоць бы паўгода, каб быў нейкі рух сродкаў па банкаўскім рахунку. Тады ўжо можна глядзець, што да чаго. А так — я ж у адных лапцях, лічы, сюды прыехаў, які бізнэс?

Але мы думаем, вядома, як жыць, Што рабіць, як развівацца.

— Жонка можа бэбі-клуб, напэўна, адкрыць — ва ўсякім выпадку гэта сфера паслуг, якая ў любой краіне заўсёды запатрабаваная.

— Яна падчас каранціну якраз прайшла курсы ў гэтай сферы, ёй нават выдалі сертыфікат, і ёй падабаецца гэта справа. Таццяна таксама актыўна думае, чым заняцца ў будучыні.

— Кантактуеце з кім-небудзь з беларусаў у Латвіі?

— Тут шмат бежанцаў з нашай краіны, мы падтрымліваем з імі адносіны. І пастаянна новыя людзі прыязджаюць — паток мігрантаў не сканчаецца, едуць увесь час. Бягуць па гэты дзень з Беларусі! Мы пастаянна сочым за беларускімі навінамі — кожная раніца з іх пачынаецца.

— А свой блог на Ютубе чаму закінулі?

— Я здымаю свае відэа пастаянна, але пакуль, шчыра кажучы, не было часу іх выкласці. Вось уладкуемся трохі — займуся!

Яшчэ і ноўтбук зламаўся, машыну трэба рамантаваць — пакуль трэба такія жыццёвыя праблемы вырашыць. Машыну, напрыклад, трэба памяняць. Тут толькі год можна ездзіць на беларускіх нумарах. І гэта, дарэчы, вельмі нявыгадна — толькі страхоўка на тры месяцы абыходзіцца ў 120 еўра. Плюс паліва дарагое — адзін еўра 33 цэнты каштуе літр бензіну, дызель крыху танней. Многія ездзяць на газе. Але факт застаецца фактам: машыну давядзецца мяняць — у снежні ўжо будзе год, як я сюды прыехаў. Таму трэба зарабляць грошы, каб купіць аўто. Увогуле, пакуль трохі не да блога.

— Вы кажаце, што толькі тры дні таму знялі кватэру, а статус атрымалі ў маі. Увесь гэты час жылі ў цэнтры для бежанцаў?

— Так, нас не выганялі. Але паколькі цяпер шмат бежанцаў з Беларусі, то сказалі: хто мае статус — высялялі на працягу двух тыдняў.

Тут, дарэчы, усім беларусам даюць статус бежанцаў. Некаторым падавалі альтэрнатыўны статус, які трэба кожны год падаўжаць, людзі звярталіся ў суд, і ім праз суд давалі пажыццёвы статус бежанца. Пяць гадоў на радзіму пры гэтым статусе вяртацца нельга.

Сёння я маю такія ж правы, як і звычайны латыш: на працу, на адукацыю, на медыцынскае абслугоўванне. Толькі галасаваць не магу.

— Чула, што вы вельмі цяжка перахварэлі на каранавірус…

— Так, ляжаў у рэанімацыі тыдзень без прытомнасці, быў на апараце штучнай вентыляцыі лёгкіх. У мяне было пашкоджана 70 працэнтаў лёгкіх, дактары не ведалі, ці выжыву…

— Затое цяпер можна, мабыць, параўнаць медыцынскую дапамогу ў нас і ў Еўропе…

— Я ўдзячны тутэйшым дактарам. Думаў, што не выжыву. Мяне адвезлі ў спецыяльны інфекцыйны шпіталь, там абсталяванне добрае, кармілі добра.

Мая сям'я хварэла значна лягчэй — яны фактычна бессімптомна перанеслі кавід. А я і яшчэ адзін чалавек з цэнтра для бежанцаў трапілі ў бальніцу. У мяне была самая складаная сітуацыя… але я адносна хутка аднавіўся: тыдзень у рэанімацыі, тыдзень на аднаўленне. Прыйшоў у прытомнасць у рэанімацыі, і праз два дні мяне перавялі ў звычайную палату, а потым і сам хадзіць ужо стаў. Я дактарам казаў: калі Чарнобыль нас не ўзяў, значыць, і ніякі вірус не загубіць!

— Дактары рускую мову разумеюць? У Латвіі быццам бы не вельмі любяць рускіх…

— За ўвесь час у Латвіі я толькі двух чалавек сустрэў, якія не разумелі па-руску. У бальніцы персанал у мяне распытваў, якая сітуацыя ў Беларусі. Пра мяне тут і ў газетах пісалі, і па тэлевізары ў навінах паказвалі — нават прэзідэнт краіны быў у курсе, што я цяжка захварэў. Цэнтр на ізаляцыю з-за мяне зачынілі ў той час.

Калі ў краме да мяне звяртаюцца на латышскай, я кажу, што бежанец з Беларусі і не разумею. Адразу стаўленне мяняецца, беларусам вельмі спачуваюць у Еўропе. Кажуць: мы памятаем, як нам цяжка далася незалежнасць, як цяжка было. Але прыйдуць часы, калі і ў Беларусі будзе добра.

Праўда, сустракаў я пару чалавек, якія падтрымліваюць Расію і кажуць, што ў Латвіі сітуацыя не самая лепшая для жыцця. Маўляў, пры Саюзе было значна лепш.

— Якія плюс і мінусы для жыцця вы бачыце для сябе ў Латвіі?

— З мінусаў — усё вельмі дорага. Але з іх заробкамі жыць можна. Па ўзроўні жыцця мы адсталі. Тут усё аблічбавана, нікуды не трэба хадзіць — ні ў выканкамы, ні да чыноўнікаў. Усё робіцца праз тэлефон. Нават у рэанімацыі, як толькі ў прытомнасць прыйшоў, мне адразу прынеслі тэлефон — я нават здзівіўся! Прадукты, рэчы — тут выбар значна багацейшы.

Самі латышы не вельмі задаволеныя сваім узроўнем жыцця, кажуць, што Латвія бедная еўрапейская краіна, што з Беларусі трэба было ехаць не сюды, а ў Нямеччыну — там лепш ва ўсіх сэнсах. Але я бачу, што Беларусі па некаторых напрамках нават у параўнанні з Латвіяй яшчэ ёсць куды імкнуцца.

Нам вельмі моцна дапамагае Чырвоны Крыж і беларуская дыяспара. Давалі і вопратку, і ежу прывозілі, і камп'ютар. Дачцэ ровар, цацкі перадавалі. За намі замацаваны ментары, якія дапамагаюць вырашаць практычна ўсе пытанні — напрыклад, з той жа рэгістрацыяй. Мы ж не ведаем мясцовых правілаў, а яны падказваюць, накіроўваюць. Я ў нас у Беларусі такой дапамогі ніколі не бачыў, калі шчыра. Тут чыноўнікі робяць усё для таго, каб чалавек не напружваўся. Вось апошні прыклад: вадзіцельскую камісію я тут прайшоў за 45 хвілін. Вы можаце сабе такое ўявіць у Беларусі?

— У нас два дні мінімум прыйдзецца на гэта выдаткаваць. Дзень — каб сабраць паперкі, выпіскі ў паліклініцы, і яшчэ дзень — каб прайсці камісію.

— А тут усё на месцы — чатыры кабінеты, і нават фатаграфію з сабой не трэба прывозіць, 25 еўра заплаціў і паехаў. І даведку тут ніхто не выдае. Кажуць: у нас цэнтралізаваная сістэма, усё ў камп'ютарнай базе, праз 15 хвілін пасля медагляду ўся інфармацыя будзе ў сістэме, і любы паліцэйскі, які захоча цябе праверыць, зможа ўбачыць са свайго планшэта ўсе твае даныя. Ніякіх паперак не трэба!

Некалькі разоў ужо ездзілі ў Юрмалу на мора. Мая жонка Таццяна ні разу ў жыцці да гэтага мора не бачыла, уяўляеце, колькі ў яе эмоцый і адкрыццяў!

— Жонка адаптавалася, дадому не хоча вярнуцца?

— Вядома, сумуе па Беларусі. Вось нядаўна якраз тэлефанавала, кажа: дома ўборку зрабіла і не ведаю, чым заняцца. Дома ж у нас былі і свінні, і куры, гаспадарка, а тут нічога гэтага няма. Яна засумавала па працы. Ды і я сумаваў! Калі першы дзень дарваўся — да адзінаццатай вечара працаваў!

Але тут наогул зусім іншы рытм жыцця, больш расслаблены.

Дадому, вядома, хочацца, але разумеем, што цяпер вяртацца нельга, будуць праблемы.

— Неўзабаве дачка пойдзе ў школу…

— Не, я спадзяюся, што гэты дурдом у Беларусі скончыцца хутчэй і мы ўсё ж вернемся. Пакуль, вядома, абжываемся тут па меры магчымасцяў. Хочаш жыць — шукай працу. Не — жыві на дапамогу ў 100 еўра.

— Латышская як вам даецца?

— Ох, і складаная мова, я вам скажу! Паўгода, пакуль на каранціне сядзелі, спрабавалі вывучыць на курсах. Не ідзе ў мяне пакуль ніяк, неверагодна цяжка… але ў мяне, паўтараю, і няма вялікай неабходнасці ў латышскай —усе пытанні можна вырашыць і на рускай. Вядома, у іх барацьба ідзе супраць русіфікацыі, і школы рускамоўныя закрываюць. Але абслугоўваючы персанал на запраўках, прадаўцы — усе разумеюць рускую. Кантактаваць можна. Ды і ў тэлефоне сёння перакладчык адкрый — ён табе і напіша, як трэба, і голасам агучыць.

Народ тут добразычлівы, першы час нават не верылася, што так можа быць, здавалася, дзесьці павінен быць падвох. Людзі не ўзлаваныя. Напэўна, таму, што ў іх няма такой панурай абстаноўкі ў краіне, як у нас. Тут больш свабоды і ў цэлым менш праблем.

Часам шкадую, вядома, што столькі гадоў жыцця ў Беларусі загубіў на саўгасы, нічога фактычна не зарабіўшы. У мяне ж нават дома свайго не было — арандаванае жыллё. Хоць я ўсё жыццё араў! Калі б я жыў у Латвіі, пры гэтых магчымасцях, то, напэўна, ужо даўно на «Мэрсэдэсе» катаўся б.

Думаю, з часам аднаўлю свой відэаблог, буду рабіць кароткія агляды, як мы тут жывём. Пакуль ўладкоўваемся, абжываемся. А як там далей складзецца — пабачым!

Каментары

Цяпер чытаюць

Здаецца, вызначылася самая модная пара беларускай апазіцыі. Як вам іх пачуцце стылю?10

Здаецца, вызначылася самая модная пара беларускай апазіцыі. Як вам іх пачуцце стылю?

Усе навіны →
Усе навіны

Пяць фактаў пра новага прэм'ера Турчына — любіць баскетбол, працуе з 14 гадоў8

У Беларусі прачнуліся гадзюкі4

Сына кампаньёна Віктара Бабарыкі па Белгазпрамбанку развялі ў Маскве на 100 тысяч даляраў11

Пад Бабруйскам 12-гадовыя школьніцы падпалілі чарот, а потым тушылі яго кока-колай

Лукашэнка — Турчыну: У вас ёсць прэзідэнцкія схільнасці3

Школьнік загінуў пад коламі электрычкі ў Смаргоні2

Рубіа: Мы афіцыйна адмяняем 83% праграм USAID19

Кампанія А1 стане дыспетчарам таксі3

Лукашэнка прызначыў новага памочніка па Гомельскай вобласці3

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Здаецца, вызначылася самая модная пара беларускай апазіцыі. Як вам іх пачуцце стылю?10

Здаецца, вызначылася самая модная пара беларускай апазіцыі. Як вам іх пачуцце стылю?

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць