«Ты як раб: проста ідзеш і робіш гэта». Беларусы, якія лічаць сябе сэксаголікамі і цвёрда вырашылі «завязаць», расказалі пра свой досвед
У чым розніца паміж здаровым жаданнем сэксу і залежнасцю ад яго. Што значыць «дайсці да дна» ў сэксагалізме? І як можна выконваць «сэксуальную цвярозасць», калі гэта наша натуральная патрэба? «Анлайнер» пагаварыў пра гэта з беларускімі мужчынамі, якія называюць сябе сэксаголікамі і вырашылі больш «не ўжываць пажаднасць» (так яны кажуць).
Андрэй, 8,5 гадоў устрымання: «Чысты сэкс — ён усё ж такі адухоўлены»
Андрэй — самы дарослы і дасведчаны сэксаголік з тых, хто пагадзіўся пагутарыць з журналістамі. Мужчыну 54 гады, апошнія 8 з іх ён ходзіць на ананімныя групы і трымае пад кантролем свае сэксуальныя жаданні. Удзельнікі супольнасці называюць гэта «цвярозасцю» — тут бачыцца поўная аналогія з групамі ананімных алкаголікаў і наркаманаў.
Мужчына перакананы, што сэксагалізм — такая ж хімічная залежнасць, як і астатнія, толькі замест псіхаактыўных рэчываў залежныя «ўжываюць пажаднасць».
Андрэй тлумачыць: уся рэч у хіміі мозгу. Чалавек падсаджваецца на выпрацоўку эндарфінаў і дофаміну, якія даюць яму сэкс, порна і мастурбацыя. З часам залежнасць прагрэсуе, апетыты растуць, і пастаяннае жаданне сэксу пачынае перашкаджаць.
Калі з алкагалізмам 12-крокавая праграма працуе, значыць, яна падыходзіць і для сэксаголікаў — так разважаюць удзельнікі супольнасці.
— Сэксаголікі атрымалі ад супольнасці ананімных алкаголікаў (АА) дазвол выкарыстоўваць іх традыцыі і метады для выздараўлення яшчэ ў 1979 годзе. З тых часоў гэтай праграмай карыстаюцца ва ўсім свеце, гэта сусветная супольнасць. У Беларусі працуюць дзве групы: у Мінску і ў Гродне, — расказвае Андрэй.
На сходы ў Мінску рэгулярна прыходзяць чалавек з дзесяць. Усе сустрэчы, натуральна, ананімныя. Можна назваць сваё імя, а можна — псеўданім. Адкрыццяў са старту ніхто не патрабуе: калі не хочацца нічога расказваць — тваё права. Але звычайна людзі імкнуцца падзяліцца сваім вопытам, калі пачынаюць здаравець.
Андрэй менавіта так сябе і пазіцыянуе — «сэксаголік, які папраўляецца». Калісьці з дапамогай падобнай праграмы мужчына завязаў з алкаголем — і ўжо амаль 20 гадоў не п'е. А потым зразумеў, што трэба тэрмінова нешта рабіць з дакучлівым жаданнем сэксу.
Ён ужо прайшоў з настаўнікам увесь шлях па 12 кроках і цяпер дапамагае пачаткоўцам. А яшчэ нясе так званае служэнне: выконвае ў групе функцыі сакратара. Хтосьці ў супольнасці адказвае за грошы, хтосьці-за літаратуру, хтосьці — за гарбату з пячэнькамі. Усё на добраахвотных пачатках.
— У які момант чалавек становіцца сэксаголікам? — са старту спрабуюць намацаць мяжу паміж нормай і залежнасцю.
— Калі пажаднасць становіцца некантраляванай. Вось глядзіце: чалавек мае сям'ю, нейкія маральныя прынцыпы, але ў яго раніцай сэкс з адной жанчынай, вечарам — з другой, потым — з жонкай, а перад сном ён яшчэ ідзе на кухню з ноўтбукам і мастурбуе на парнаграфію. Гэта я пра сябе, калі што, расказваю, — удакладняе Андрэй. — Ці вось сядзіш ты на нарадзе, абмяркоўваеш важныя пытанні. Сустрэча доўжыцца ўсяго паўгадзіны, але ты ўвесь час думаеш толькі пра тое, каб зайсці ў свой кабінет і заняцца мастурбацыяй.
— Але як гэта перашкаджае жыць? Маструрбуюць многія, і сучасныя лекары не бачаць у гэтым нічога дрэннага.
— Не ўсе лекары. Асабіста я злоўжываю пажаднасцю з 8 гадоў. І мне заўсёды было цяжка з гэтым жыць. У школьныя гады мне ўвесь час хацелася мастурбаваць, але я гэтага саромеўся, лічыў сябе нейкім нікчэмнасцю. Ажаніўся рана, у 21 год. Пачаліся пастаянныя здрады, плюс яшчэ мастурбацыя. Мне складана было сканцэнтравацца на нечым іншым. Ты не можаш напісаць верш, не можаш напісаць аналітычную справаздачу, таму што ў цябе проста мазгі не вараць. Пастаянна рассеяная ўвага.
Самае галоўнае — энергіі няма. Вы ўявіце: чалавек жыве тыдзень, і ў яго шэсць палавых актаў кожны дзень. Потым пару дзён перапынак — і зноў такі ж цыкл. У цябе няма сіл, знясіленне, пастаяннае пачуццё сораму.
Я адчуваў сябе вельмі дрэнна, моташна было жыць. Лічу, што дайшоў да дна, калі да мяне сталі прыходзіць суіцыдальныя думкі.
Андрэй пастаянна даваў сабе абяцанні, што з заўтрашняга дня скончыць з мастурбацыяй, але нічога не атрымлівалася. А вось група дапамагла. З тых часоў мужчына перакананы, што адзіны спосаб справіцца з залежнасцю — гэта мець зносіны з такімі ж, як і ты.
— Што такое цвярозасць для сэксаголіка?
— Ёсць два віды цвярозасці. Для халасцякоў гэта поўны цэлібат, для чалавека ў шлюбе (менавіта ў афіцыйным шлюбе, грамадзянскі ня лічыцца) — толькі сэкс з мужам або жонкай. Гэта значыць сэксуальныя адносіны з партнёрам лічацца цвярозымі. Хоць усё гэта вельмі ўмоўна, — падкрэслівае Андрэй. — Можна і са сваёй жонкай ужыць пажаднасць, знаходзячыся ў нейкай фантазіі. Альбо проста быць падвергнутым нейкай экзальтаванай жарсці. Чысты сэкс — ён усё ж такі адухоўлены. У чыстым сэксе можна, як гэта раблю я, думаць пра Усявышняга і апяваць святыя імёны Госпада. Гэта дапамагае заставацца чалавекам падчас коітусу.
Андрэй не лічыць, што ягоныя сэксуальныя адносіны з жонкай сталі лепшымі ці горшымі пасля таго, як ён абраў для сябе цвярозасць. Цяпер гэта проста сэкс, якім мужчына імкнецца займацца не часцей чым раз на тыдзень («калі хочаш мець спакойны розум, часцей не трэба»).
— Спачатку цвярозасць была для вас пакутай?
— Для чалавека, які дайшоў да дна, такая пакута — гэта памяркоўна, паверце. Яшчэ ўключаецца такі механізм, што ты пачынаеш радавацца, што цвярозы ўжо месяц, другі, паўгода… Але, вядома, жаданне было і застаецца. Мне па вуліцы хадзіць цяжка, калі я бачу жанчын. Дванаццацікрокавая праграма і не дапаможа перастаць хацець, цяга нікуды не знікне. Але цяпер я не іду за ёй.
— Як вы гэта робіце?
— Ёсць розныя праграмныя інструменты. Напрыклад, падзяка. Як толькі я адчуваю цягу, кажу сабе: «Дзякую табе, мой стваральнік, за спакусу і за перамогу над гэтай спакусай». Перамогі яшчэ ніякай няма, але я ўжо загадзя ўдзячны. Толькі на гэтым інструменце я пратрымаўся паўтара года. Прыходзіць пажаднасць-і я дзякую. Пажаднасць сыходзіць — і я атрымліваю свабоду прыкладна на 20 хвілін.
Іншы інструмент — гэта званок такому ж залежнаму з праграмы. Ты кажаш: «Вася, я здаю табе пажаднасць». Вася адказвае: «Добра, прымаю». Адбываецца такі абмен, і многім гэта дапамагае. Яшчэ адзін распаўсюджаны спосаб — маліцца за аб'екты сваёй пажаднасці.
Пасля паўтара гадоў цвярозасці перманентная пажаднасць ад мяне адстала. Цяпер бывае эпізадычна — разоў з 5-10 у дзень. Але ўжо няма такой інтэнсіўнасці, няма такой частаты. Група асабліва і не патрэбна больш, таму што я пачаў практыкаваць сапраўдную медытацыю, якая дае мне ў дзесяць разоў больш. Але мне шкада кідаць групу, таму што я памятаю, як шукаў яе ў свой час.
— З якімі яшчэ праблемамі, акрамя дакучлівай мастурбацыі, прыходзяць людзі?
— З рознымі, уключаючы гвалтоўныя злачынствы. Ёсць прынамсі адзін чалавек, які адседзеў за гэта тэрмін. Педафіла не было ніводнага, хоць, вядома, ім трэба да нас ісці. Магчыма, з лета іх будуць накіроўваць да нас, калі такі дыягназ будзе пастаўлены. Што яшчэ? Бязладныя сувязі, любоўная залежнасць. Жанчыны таксама з'язджаюць з глузду ад нястрымнага сэксуальнага жадання, руйнуючы свае жыцці і сям'і. Іх не так шмат у нас у групе ў Мінску, хтосьці папраўляецца ў супольнасці сэксаголікаў анлайн.
Дзмітрый, 4,5 года ўстрымання: «Не было ўжо нічога, што магло мяне ўзбудзіць»
Дзмітрыю 28, апошнія некалькі гадоў ён вядзе амаль манаскі лад жыцця: цалкам выключыў сэкс і мастурбацыю. Лічыць, што іншага варыянту ў яго не было. Думкі пра суіцыд сталі занадта дакучлівымі — калі б не група, ён мог бы не выжыць.
— Мне тады было 23 гады, і я быў пры смерці. Лекары не ведалі, што са мной рабіць. У мяне была вельмі моцная хранічная дэпрэсія, якая не праходзіла наогул ніяк. Антыдэпрэсанты асабліва не дапамагалі.
Сэксагалізм у гэтай гісторыі адыграў вельмі важную ролю, тлумачыць Дзмітрый. Так атрымалася, што мастурбацыя ў пэўны момант стала сэнсам існавання.
— Усё пачалося ў вельмі раннім узросце. Мне было гадоў 6. Я яшчэ толкам не разумеў, што адбываецца, але мне спадабалася глядзець порна. Пачаў мастурбаваць, вельмі хутка гэта стала штодзённай звычкай. Я закрыўся ад людзей, у таварыстве аднакласнікаў мяне не прымалі. Маімі мыліцамі, з якімі я хадзіў па жыцці ў школьныя гады, сталі відэа і мастурбацыя.
Але пасля мне стала мала звычайных сцэн. Я пачаў глядзець нешта больш цяжкае: БДСМ, фетышы, гвалт і яшчэ некаторыя рэчы (не буду называць). Гадоў у 15 мяне ўжо не ўзбуджаў класічны сэкс.
Пасля школы хлопец вырашыў уцячы ад змрочных думак у Маскву — за новай працай і новымі знаёмствамі. Там сапраўды даведаўся шмат новага: напрыклад, што такое сэкс за грошы.
— Я выдаткоўваў на прастытутак усе грошы, якія зарабляў. Не было грошай — проста глядзеў відэа дома. Пасля 20 гадоў знайшоў адзін раздзел парнаграфіі, ад якога ў мяне ў прамым сэнсе знесла вежу. Я кожны раз кляўся, што не буду гэта глядзець, бо гэта дзіка. Але нішто іншае ўжо папросту не ўстаўляла.
Да 21 года справа прыняла такі абарот, што ў мяне ўвесь час былі навушнікі ў вушах. Гэта быў такі стыль жыцця: прачнуцца і глядзець ролікі, пакуль не вырубішся, або заняцца сэксам, калі раптам атрымлівалася кагосьці знайсці.
Хлопец тлумачыць: як і любая залежнасць, сэксагалізм прагрэсуе, талерантнасць расце. У нейкі момант ён зразумеў, што больш не здольны ўзбуджацца ад порна.
— Нават самыя дзікія раздзелы былі «выпыласошаныя». Далей падаць было няма куды. За паўгода да прыходу ў групу я ўжо стаў фактычна імпатэнтам. Не было нічога, што магло мяне ўзбудзіць, я зразумеў, што «прыехаў».
Будаваць адносіны з дзяўчатамі таксама не атрымлівалася. У мяне было такое ўяўленне, што сэкс = каханне, і чым ён больш жорсткі, тым лепш. Я ж бачыў гэта ў фільмах і думаў, што так і павінна быць. А калі пачынаеш мець зносіны з людзьмі, разумееш, што іх сэкс не асабліва цікавіць, тым больш у такіх колькасцях. У мяне гэта ў галаве не ўкладалася.
Калі Дзмітрый прыйшоў на групу, высветліў, што цяпер яму давядзецца жыць у поўнай цвярозасці. Спачатку гэта палохала.
— Я ж з 6 гадоў быў «дойнай каровай»… Я існаваў толькі дзеля таго, каб выпрацоўваць сперматазоіды, і не разумеў, як без гэтага жыць. Ужо ў супольнасці мне сказалі, што арганізм — мудрая штука. У ім усё прадугледжана: лішняе выводзіцца праз кроў, і ніякіх праблем не будзе, максімум — палюцыі ў сне. Спачатку, вядома, дыскамфорт прысутнічаў, бо звычка выпрацоўвалася не адзін год і нават не дзесяць гадоў. Але пасля «абстыненцыі» ўсё нармалізавалася.
Хлопец прызнаецца: праз 40 дзён устрымання ён сарваўся. Мелася быць няпростая аперацыя, і лекары трохі згусцілі фарбы з нагоды яго прагнозаў.
— Я тады знайшоў падставу, каб сарвацца, і сышоў у запой. Думаў, дарэчы, што пасля ўстрымання змагу глядзець лайтовыя стандартныя ролікі, і ўсё будзе класна. Але ведаеце, колькі прайшло часу да таго, як я апынуўся на тых жа рэсурсах, з якіх прыпоўз? Усяго толькі тры хвіліны…
Некалькі месяцаў я не мог спыніцца. Набіраў некалькі дзён цвярозасці і зрываўся. У мяне зноў сталі з'яўляцца суіцыдальныя думкі… Але потым у адзін момант я змог сказаць сабе «стоп» і пачаў выкарасквацца з гэтай ямы. Пры дапамозе іншых людзей, пры дапамозе груп.
— Вам не хочацца хутчэй ажаніцца, каб займацца цвярозым сэксам?
— У нас ёсць строгае патрабаванне: год устрымання пасля прыходу на групу. Пасля года можна ісці ў «цвярозыя спатканні». Настаўнік цябе вядзе, тлумачыць, што трэба рабіць, як сябе паводзіць.
Я ж, як сэксаголік, не ўмею выбудоўваць здаровыя адносіны. Такога, каб мы размаўлялі з дзяўчынай, абдымаліся, за ручку хадзілі, — не, у мяне такога не было. Сёння мы пазнаёміліся — і сёння займаемся сэксам. На гэты момант у мяне было два «цвярозыя спатканні». Я пакуль на шляху да нармальных стасункаў.
— Як змянілася ваша жыццё за чатыры гады?
— Першае і самае галоўнае — я жывы, а мог ужо памерці. Другое — у мяне з'явіліся захапленні, якіх раней не было. Я іду на працу, вяртаюся з яе, гуляю, гляджу, што адбываецца вакол, што людзі абмяркоўваюць. Раней мяне гэта наогул не цікавіла.
— А ўзбуджэнне ўсё ж такі перыядычна прыходзіць?
— Так, я ж жывы чалавек.
Павел, 5 месяцаў устрымання: «У цябе наймацнейшы апетыт, які ты не можаш задаволіць»
Да сваіх 37 гадоў Павел сабраў цэлую калекцыю з залежнасцяў: ён адначасова алкаголік, наркаман і сэксаголік. Дадамо важныя словы — «які папраўляецца».
— Першае, ад чаго мне ўдалося адмовіцца, — гэта хімічныя рэчывы. Дзесяць гадоў таму я трапіў у рэабілітацыйны цэнтр, прайшоў праграму выздараўлення і менавіта там пазнаёміўся з людзьмі, якія жывуць духоўным жыццём. Мяне гэта прыцягнула, я пачаў таксама старацца. І ў той момант зразумеў, што, акрамя псіхаактыўных рэчываў, у мяне ёсць іншая праблема — пастаянная мастурбацыя. Раней я думаў, што гэта норма, што ўсе так жывуць. Але калі ў маё жыццё пачалі ўваходзіць новыя правілы і духоўныя прынцыпы, мне стала брыдка ад гэтага.
Як і папярэднія героі, Павел пачаў мастурбаваць вельмі рана — гадоў у 7-8. Усё сваё юнацтва ён правёў з карцінкамі ў галаве і фантазіямі на гэтую тэму.
Вы можаце запярэчыць: гэта норма для падлетка, з ног да галавы прасякнутага тэстастэронам. Але Павел запэўнівае: у яго выпадку ўсё зайшло занадта далёка.
— Мне ўвесь час было мала. Проста мастурбацыі не хапала, пачаўся сэкс з самім сабой з выкарыстаннем розных прадметаў і іншай дзікасці. У цябе наймацнейшы апетыт, які ты ніяк не можаш задаволіць.
З жанчынамі мне таксама кожны раз хацелася чагосьці новага. Але, натуральна, партнёркі не заўсёды былі згодныя на эксперыменты. Я сустракаў адмову, гэта злавала, я стараўся маніпуляваць, любымі спосабамі атрымаць тое, што я хачу. Спробы спыніцца ні да чаго не прывялі.
З часам усё гэта вылілася ў запойны сэксагалізм, расказвае Павел.
— Ведаеце, ёсць два віды алкаголікаў: запойныя і штодзённыя. Дык вось, я запойны сэксаголік. Я прымаў рашэнне не ўжываць пажаднасць, але праз нейкі час абавязкова зрываўся. Глядзеў порна, мастурбаваў — і не мог спыніцца, на працягу некалькіх дзён, па сутнасці, займаўся толькі гэтым.
Гэта эмацыйна знясільвае. Я раблюся як драўляны: лянівы такі, апатычны. Магу не выконваць свае штодзённыя абавязкі, агрэсіўны і раздражняльны ў зносінах з людзьмі. Як гародніна проста, усе думкі і жаданні пра адно. Я атручаны пачуццём віны, гэта не перадаць словамі.
Ты разумееш, што ўсё гэта дзікасць, і нічога не можаш з сабой зрабіць. Як раб, ідзеш і робіш гэта. Потым ты дасягаеш нейкага эмацыйнага дна і выкараскваешся. А праз час зноў зрываешся.
У групу сэксаголікаў Павел трапіў пяць гадоў таму — і ў даволі адкрытай форме пачуў тое, пра што заўсёды стараўся маўчаць.
— У нас ёсць такое паняцце, як ідэнтыфікацыя. Рыбак рыбака бачыць здалёк. Гэта, вядома, выклікае давер: ты знаходзішся ў супольнасці людзей з такой жа праблемай. Зачапіўся я даволі хутка і цягам двух гадоў заставаўся цалкам цвярозым, чыстым. Але потым сарваўся — і паўтара года не мог выбрацца. Але, дзякуй богу, быццам бы мне зноў атрымліваецца заставацца цвярозым — ужо каля пяці месяцаў.
— Ці лёгка вам даецца ўстрыманне?
— Ёсць пэўныя рэчы, якія я павінен рабіць па праграме. І калі я нешта перастаю рабіць, мяне пачынаюць наведваць розныя думкі. На кагосьці паглядзеў, затрымаў позірк на вуліцы — можна сказаць, ужо атруціўся пажаднасцю, нешта пранікла ў маё мысленне. І далей ужо справа тэхнікі, да зрыву недалёка. Мне трэба пастаянна быць напагатове. Калі да мяне раптам пачынаюць прыходзіць не вельмі добрыя думкі, трэба нешта з гэтым рабіць.
— Вам не шкада сябе? Што вы жывяце без такога простага задавальнення?
— У мяне былі такія думкі, калі я першы раз прыйшоў у супольнасць. Былі памкненні, што мне абавязкова трэба завесці сям'ю, ажаніцца і легальна займацца сэксам. Але ні да чаго добрага гэта не прывяло. Адносіны ў мяне адбыліся, але я не мог у іх знаходзіцца (гэта ўжо іншая гісторыя). Было шкадаванне да сябе: бедны, няшчасны, у мяне столькі залежнасцяў. Але цяпер такога няма. Разумею, што раблю ўсё правільна.
«Гэта гарантыя для ўсёй маёй палігамнай сям'і». Беларусы расказалі, чаму просяць даведкі ад лекараў у сваіх сэкс-партнёраў
Спачатку знайшла карты, а потым касеты з порна, якія бацькі хавалі ў чорнай скрыні. Беларускі расказалі пра тое, як і адкуль упершыню даведаліся пра сэкс
«Вай, ты мяне скарыла!» Журналістка «Нашай Нівы» пратэсціравала расійскі аналаг Tinder
Пяць фактаў пра Наталлю Пяткевіч — самую ўплывовую чыноўніцу Беларусі да з'яўлення Качанавай і Эйсмант16
Каментары