Vyklataja paetka Taćciana Zinienka: karotkaje žyćcio, horkaja liryka
Narešcie atrymaŭ knižku «vyklataj» paetki Taćciany Zinienka (1960—2011) «Harčejšaje pitvo», piša ŭ svaim fejsbuku Leanid Hałubovič. «Jak na majo ŭsprymańnie, adna z najlepšych knih našaj žanočaj paezii», — miarkuje jon.
* * *
Miortvyja miortvych viaduć —
i nie bačać.
Sumnyja pieśni piajuć —
i nie płačuć.
Boža, tvaja luboŭ
nam nie pamoža.
Ty — nie našaja kroŭ,
Boža…
Uzydzie žadany čas
nad nami
i raźjadnaje nas
z maskalami.
I my na svajoj ziamli,
na voli
budziem sabie pamirać
pavoli,
kab naradziŭsia śviet
novy
z našaj kryvi
i movy.
Miortvyja miortvych viaduć —
i nie bačać.
Sumnyja pieśni piajuć —
i nie płačuć…
HARČEJŠAJE PITVO
Anatolu Sysu
Tolki tabie pazajzdrošču,
tolki tabie nie zmaniu…
Nas pakarajuć na płoščy,
nam paškadujuć ahniu.
My, što nikoli z taboju,
nie abnialisia ŭ žyćci,
budziem ściablinaj adnoju
razam da sonca raści,
Pokul zialonaja krona
liście na doł nie strasie.
Nas pakarajuć biaskroŭna:
vietliva i pakrysie.
My nie narodžany doŭha
žyć i žyćcio razumieć.
nam abiaruć, jak niaboham,
samuju lohkuju śmierć.
I, parynajučy ŭ Letu,
my nie zhadajem ziamlu,
dzie pamirajuć Paety,
pierš čym pačujuć: «Lublu…»
1998
Kamientary