«Nie piensija, ale spakojnaja i niapylnaja praca». Što kaža rasijski palitołah pra novaha pasła Rasii ŭ Biełarusi

«Pryčyna źmieny pasła zusim nie ŭ Łukjanavie. Sprava nie ŭ tym, što jon čymści nie dahadziŭ, prosta siońnia ŭ viarchach rasijskaj kirujučaj elity nazapasiłasia vielmi šmat pravieranych ludziej, jakija dakazali svaju łajalnaść. I ciapier niezrazumieła, što ź imi rabić dalej: jany zapasiacca, a kolkaść pasad abmiežavanaja. Da taho ž luboje pryznačeńnie na važny post adrazu ž pačynaje razhladacca jak źmianieńnie va ŭnutranych raskładach.

Adpaviedna, dla starych pravieranych paplečnikaŭ treba šukać hodnaje miesca, kudy, z adnaho boku, čałavieka nie soramna pryznačyć, i, z druhoha boku, heta nie budzie vyhladać jak niejkaja rezkaja źmiena situacyi ŭnutry Kramla abo etap tak zvanaj «baraćby pamiž viežami».

Tamu dla Barysa Viačasłavaviča, jaki adpracavaŭ na pucinski režym šmat-šmat hadoŭ, i znajšli takuju pasadu — pasła ŭ Biełarusi. Pasada hanarovaja i nie patrabuje asablivych vysiłkaŭ. U hetym i zaklučajecca hałoŭnaja pryčyna zamieny Łukjanava, prosta zaraz hetaja pasada patrebna była Hryzłovu.

Hryzłoŭ — stary i nadziejny paplečnik Pucina, ale kali my ŭspomnim jaho karjeru, to bačna, što heta nie toj čałaviek, jakomu daručajuć vialikija praryŭnyja prajekty, — tłumačyć Samarukaŭ. — Jon byŭ śpikieram Dziarždumy niejki čas, kiravaŭ «Adzinaj Rasiejaj» — i da hetaha času zajmaje ŭ partyi važny post — ale heta ŭsio pasady, nie źviazanyja z surjoznaj adkaznaściu i nie tyja, što patrabujuć prajaŭlać inicyjatyvu. Pasada pasła ŭ Biełarusi — z toj ža sieryi.

Što tyčycca stasunkaŭ Rasii i Biełarusi: ja nie dumaju, što niešta źmienicca z prychodam Hryzłova na pasadu pasła. Kreml pracuje ź biełaruskim kiraŭnictvam užo nijak nie praz pasolstva, a vialikija prajekty vyrašajucca asabista pamiž Pucinym i Łukašenkam. Tak što pasada pasła — nie piensija, ale spakojnaja i niapylnaja praca.

Što tyčycca viersii, što Łukašenka sprabuje niejak vykrucicca i paźbiehnuć tranzitu ŭłady. Na moj pohlad, usie jaho siońniašnija namahańni chutčej sproba paźbiehnuć statusu «kulhavaj kački», kab ludzi vakoł jaho nie pačali raźbiahacca raniej za čas.

Łukašenka ŭvieś čas pakazvaje, što jon jašče va ŭładzie, nikudy nie syšoŭ — ale jon sydzie. Ja pierakanany, što inšych varyjantaŭ niama, tamu što ŭ hetaj kropcy sychodziacca žadańni ŭsich bakoŭ. U tym liku Kramla: tamu što Łukašenka staŭ ciapier užo bolš prablemaj, čym harantam stabilnaści. I značna bolš nadziejna dla siońniašniaha biełaruskaha režymu, kab na nastupnyja prezidenckija vybary išoŭ chto zaŭhodna, ale tolki nie Łukašenka.

Heta razumieje i biełaruskaja kirujučaja elita i, padobna, navat sam Łukašenka. Tamu ja nie dumaju, što tut mahčymyja varyjanty».

Čytajcie taksama: «Možaš pieradać uładu nadziejnamu čałavieku, i heta nie vyklučaje, što ciabie niechta padsiedzić». Jak padziei ŭ Kazachstanie paŭpłyvajuć na Łukašenku

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0