Asnoŭnaje, što raskazaŭ Babaryka na pieršaj pres-kanfierencyi

Kamu pazvaniŭ paśla vyzvaleńnia

«Ja voś hetyja try hady vučyŭsia žyć nie viedańniem, a vieraj.

Ale zrabiŭšy try zvanki — siastry, dačce i čałavieku z kamandy, ź jakoj my pracavali ŭ 2020 hodzie, — ja loh spać ź dziŭnaj dumkaj: akazvajecca, papoŭnić voś hetaje voś niaviedańnie za hetyja try zvanki [mahčyma] całkam paśpiachova. I ja zrazumieŭ, što ŭsio žyvie, usio pracuje i čas užo dumać».

Jak daviedaŭsia, što jaho pryvieźli va Ukrainu

«Pra toje, što my znachodzimsia va Ukrainie, ja daviedvaŭsia tolki pa ruchu… Navat nie pa ruchu, tamu što jechali my biez mahčymaści hladzieć pa bakach, a pa vymušanych stajankach i z punktu hledžańnia aryjentacyi pa soncy. Ja razumieŭ, što my ruchajemsia ŭ bok poŭdnia.

Ja ŭsio nijak nie moh źvieści hieahrafiju — Navapołack, čas znachodžańnia ŭ darozie i kirunak. Samy krajni punkt, ja ŭsio ž taki mierkavaŭ, što heta budzie rajon Bresta. I tamu kali my vyjšli i apynulisia va Ukrainie, ja, ułasna, daviedaŭsia tolki pra heta mienavita voś u taki momant». (…)

Ab pryjomie ŭkraincami

«Heta — čałaviečnaść. Čałaviečnaść, kali ty, napeŭna, pieražyŭ adčuvańnie nieabchodnaści atrymańnia dabra, i heta dabro ty dzieliš ź inšym. Heta samaje vialikaje i pravilnaje dabro. Mienavita heta dabro ŭkraincy i dajuć.

I, napeŭna, naŭrad ci tam, ja dumaju, Jeŭropa na mianie pakryŭdzicca, ale lepš, čym toje, što my atrymali tut, ja dumaju, nidzie b my nie atrymali. Dziakuj Ukrainie».

Ci bałatavaŭsia b znoŭ u prezidenty, viedajučy, što budzie

«Ja dla siabie jašče ŭ 2020 hodzie na hetaje pytańnie adkazaŭ, heta značyć, zrabiŭ by ja toje, što zrabiŭ 12 maja 2020 hoda, viedajučy, što adbudziecca.

U hałavie naradziłasia dumka: ščaślivy niaŭdačnik. Heta značyć, ja ŭsio žyćcio rabiŭ toje, što ja ličyŭ pravilnym i patrebnym. I tamu ŭ 2020 hodzie ja zrabiŭ, my zrabili toje, što my mahli zrabić. Ty škaduješ tolki, kali ty čahości nie darabiŭ.

Tamu rašeńnie było pravilnym na momant jaho pryniaćcia. I jano było takoje. Tamu nie, ja nie škaduju pra toje, što ja zrabiŭ. (…) My vyjhrali. My nie atrymali pryza. Ale my apynulisia macniejšymi».

«Nie viedaju, ci pieradavali Mašy ci nie, ale ciapier ja chaču publična skazać… Navat dzień nie pamiataju, ale momant, kali ja zrazumieŭ, što ŭsio było zroblena pravilna.

Heta kali Maša parvała pašpart. Ja viedaju, što mienavita ŭ toj momant ja zrazumieŭ pravilnaść rašeńnia, tamu što heta było zroblena nie prosta razumna, heta było zroblena całkam emacyjna. A raz heta tak, značyć, daviarajcie žanočamu čućciu».

Što viedaje pra syna

«U mianie na praciahu troch hadoŭ nie było mahčymaści ni atrymlivać listy, ni telefanavać… Poŭny nul. I viedańnie pra toje, što z maim synam, jano było tolki ŭ ramkach niejkich mahčymaściaŭ, jakija tam vykarystoŭvajucca pieradačaj ludźmi [infarmacyi] adzin adnamu».

«Ale ŭčora ja atrymaŭ dakładnuju infarmacyju pra toje, što jon znachodzicca na siońniašni dzień u kałonii strohaha režymu ŭ Oršy, što jamu dadali dva hady pa artykule 411 tak zvanym.

Niahledziačy na toje, što, biezumoŭna, pieražyvaju, ja vielmi hanarusia i za toje, što jon hodna vytrymlivaje tyja vyprabavańni, jakija jość, i za frazu, jakuju jon skazaŭ jašče ŭ 2020 hodzie na pytańnie, jaki ŭ jaho artykuł. Jon skazaŭ vielmi prosta: «Moj artykuł — majo proźvišča».

Ale ja chaču skazać (…): jon ža nie adzin tam. Tam zastalisia tysiačy ludziej. (…)

Nielha zabyvać pra tych, proźviščaŭ jakich my nikoli nie čuli. (…) Heta budzie vialikim zdradnictvam, kali my zabudziem, što na siońniašni dzień tam znachodziacca jašče tysiačy ludziej.

I spać spakojna my zmožam tolki tady, i ja zmahu spać spakojna nie tamu, što moj syn budzie znachodzicca na voli, a tady, kali tam nie budzie nikoha».

Ci płanuje praciahvać palityčnuju karjeru

«Ja mahu skazać svajo mierkavańnie: ja ŭsio žyćcio staraŭsia być z tymi, kamu ja byŭ patrebny. Kali ja budu patrebny ŭ Biełarusi, ja pastarajusia zrabić niešta ŭ Biełarusi. Kali ja budu patrebny tolki svajoj siamji — nu što, u mianie na nastupny hod hodnaja piensija (imavierna, majecca na ŭvazie, što nastupić piensijny ŭzrost. — NN)».

«Tamu ja nie viedaju. Ja realna nie viedaju, tamu što za hetyja sutki ja tolki daviedaŭsia pra toje, što nasamreč ničoha nie spyniłasia. Usio, što pačałosia, jano žyvie. I heta samaje vialikaje dla mianie ščaście. Raz jano žyvie, ja dumaju, što i my budziem žyć».

Što viedaje pra apošnija padziei vakoł vajny Rasii z Ukrainaj i jak stavicca

«My ničoha nie viedajem dakładna. Čamu? Tamu što ŭ tych umovach, u jakich my znachodzilisia, dostup da infarmacyi byŭ vielmi i vielmi abmiežavany. Ja nie kažu, praŭdzivaj ci niepraŭdzivaj. Ale tolki adnabakovy. To-bok z boku biełaruskich ŚMI. Tamu kamientavać niešta i davać acenku, kali ty viedaješ pazicyju tolki adnaho boku — reč biessensoŭnaja. Tamu ŭsio, što tyčycca taho, što adbyvajecca ŭ źniešnim śviecie, asabliva dzie pytańni tyčacca sprečnych momantaŭ, u jakich prysutničaje bolš čym adzin bok, ja dumaju, ad nas vy mała čaho atrymajecie».

«Z samaha rańniaha dziacinstva mnie viadoma pra vajnu toje, što vajna heta zaŭsiody drenna. To-bok razumieńnie spraviadlivaj ci niespraviadlivaj vajny — heta ŭsio, viadoma, umoŭna, — ale vajna — heta drenna. Što tyčycca kankretna tut, jak ja ŭžo skazaŭ, vajna — heta pryčyna pakut dla najpierš tych krain, jakija ŭciahnutyja i dla ludziej, ale samaje strašnaje, što vajna — heta źjaŭlajecca napraŭdu punktam, jaki raźjadnoŭvaje.

Tamu kamientavać niejkija rečy, kali ty, jak ja ŭžo skazaŭ, praktyčna ničoha nie viedaješ i viedaješ tolki adnabakovaje… nu, ja ŭvohule ničoha nie mahu skazać. My viedajem, što viaducca niejkija dziejańni, toje, što my možam kazać — tolki toje, što pakazvajuć pa biełaruskich srodkach masavaj infarmacyi. (…) Možna skazać tolki toje, što my viedajem, što pakazvajuć pa biełaruskim telebačańni. A heta, nu, a heta praktyčna ničoha».

Pra acenku dziejańniaŭ rasijskich sałdat

«Pytańnie nie tyčycca nacyjanalnaści. Pytańnie nie tyčycca, maješ ty racyju, ci nie, ci ŭsiaho astatniaha. Usio, što čynicca suprać čałaviečnaści, jano biesčałaviečnaje. Jaho nielha padtrymlivać.

Ale jašče raz padkreślu, takija dziejańni, jany nie mohuć padtrymlivacca, jany nie zaležać ad taho, dzie čałaviek naradziŭsia. Jany zaležać ad maralnych pryncypaŭ samoha čałavieka. I ich nielha padtrymlivać ni ŭ jakim razie. Nielha apraŭdać, što heta možna rabić, tamu što ja za spraviadlivaść.

Nie. Hetaha nielha rabić. To-bok jość tłumačeńnie, čamu ty robiš, ale acenka samoha maralnaha ŭčynku ad hetaha nie moža mianiacca.

I tamu adkaz na vaša pytańnie ŭtrymlivajecca mienavita ŭ samim pytańni. Takich ludziej nielha padtrymlivać. Ale heta nie značyć, što heta čyniać vyklučna… jak rasijanie kažuć, što heta ŭkraincy čyniać, ukraincy kažuć, što heta rasijanie.

Dakładna hetaksama, jak i ŭ kožnaj vajnie, jakaja b ni adbyvałasia, čyniacca złačynnyja dziejańni, jakija nielha padtrymlivać. Ni ŭ jakaj miery.

Tamu takich ludziej padtrymlivać nielha. Ale jašče raz padkreślivaju, heta nie zaležyć ad nacyjanalnaści».

Pra infarmacyju, jakuju atrymlivaŭ za kratami 

«Try hady praktyčna ja pravioŭ u PKT, a tam, na žal, navat u adroźnieńnie ad Mašy [Kaleśnikavaj], tam knižka na tydzień była, tamu ja, na žal, tak pahłynać litaraturu nie moh.

Biezumoŭna, jak ja ŭžo skazaŭ, adnabakovaja padača infarmacyi — heta prosta adnabakovaja padača infarmacyi. I tamu toje, što my bačyli pa biełaruskim telebačańni, bačyli i vy. I ŭłasna, jak ja mahu kamientavać pa-inšamu, kali biełarusy kažuć pra toje, što voś pačałasia vajna, voś tak voś, što ja mahu z hetaj vysnovy zrabić štości inšaje? Dy nie, viadoma ž, takoje ž».

«Ale jašče raz ja kažu, što nijakaj inšaj vysnovy, akramia taho, što havaryłasia, nielha zrabić. A vysnovu rabić na padstavie tolki adnoj pazicyi ja nikoli nie braŭsia. Tamu što, ja nie viedaju».

• 2
• 3
• 1
• 5
• 0
• 2
• 0
• 0