Дзяржбяспека Літвы апублікавала сваю ацэнку ліцвінізму і рызыкі, з ім звязанай
Дэпартамент дзяржаўнай бяспекі Літвы адрэагаваў на выказванні некаторых літоўскіх палітыкаў адносна небяспекі беларускага «ліцвінізму». Дэпартамент адмыслова апублікаваў свой аналіз на гэты конт.
«Ліцвінізм — гэта радыкальнае адгалінаванне беларускага нацыяналізму, адным з асноўных ідэалагічных палажэнняў якога з'яўляецца адмаўленне балцкага паходжання Вялікага Княства Літоўскага і княскіх дынастый, што ім кіравалі, а таксама аспрэчванне прыналежнасці вялікай часткі тэрыторыі Літоўскай Рэспубліцы, уключаючы сталіцу Вільню.
Прыхільнікі ліцвінізму выказваюць тэрытарыяльныя прэтэнзіі і да іншых дзяржаў, што мяжуюць з Беларуссю.
Ліцвіністы маюць адмоўнае стаўленне да маскоўскага і мінскага кіроўных рэжымаў і адпрэчваюць іх афіцыйны гістарычны наратыў, у якім сцвярджаецца, што рускія і беларусы — гэта «адзін народ». Праз такую пазіцыю найактыўнейшыя прыхільнікі гэтай ідэалогіі зазнаюць рэпрэсіі мінскага рэжыму і нярэдка бываюць змушаныя ўцякаць у дзяржавы Еўрапейскага саюза, сярод якіх і Літва, дзе яны ўтвараюць частку актыўнай апазіцыі.
Ідэалагічная канфрантацыя паміж літоўцамі і тымі, на каго паўплывала ідэалогія ліцвінізму, на беларускіх нішавых, прысвечаных гісторыі інтэрнэт-рэсурсах працягваецца ўжо больш як два дзесяцігоддзі.
Не заўважаецца, каб у апошнія месяцы распаўсюд ідэалагічных палажэнняў ліцвінізму павялічваўся значна, але некаторыя выкліканыя прыхільнікамі ідэалогіі інцыдэнты ці выказванні ў сацыяльных сетках выклікалі рэзананс у інфармацыйнай прасторы Літвы і заахвоцілі дыскусіі пра рызыку, звязаную з дзейнасцю такога характару.
Паводле ацэнкі Дэпартамента дзяржаўнай бяспекі, дзейнасць прыхільнікаў ідэалогіі ліцвінізму на гэты момант не ўяўляе рэальнай небяспекі суверэнітэту Літоўскай Рэспублікі, канстытуцыйнаму ладу і тэрытарыяльнаму адзінству, але ідэалагічныя палажэнні, якія яны пашыраюць, могуць павялічваць міжэтнічнае напружанне ў дзяржаве і актывізуюць адмоўнае стаўленне да [Літоўскай] дзяржавы і ў лаяльнай часткі супольнасці беларусаў у Літве.
Дэпартамент дзяржаўнай бяспекі збірае інфармацыю пра пагрозы і фактары рызыкі, звязаныя з новай дыяспарай беларускіх мігрантаў, і ва ўстаноўленым законамі парадку перадае яе заканадаўцам.
Таксама дэпартамент падае рэкамендацыі дзяржаўным інстытуцыям наконт нявыдачы або скасавання дазволаў на пражыванне ў Літоўскай Рэспубліцы асобам, што выклікаюць пагрозу бяспецы дзяржавы», — гаворыцца ў прэс-рэлізе Дэпартамента дзяржаўнай бяспекі.
Цяпер чытаюць
Пасля выступлення Луганскага тэатра ў Мінску адна з глядачак выгукнула «Слава Украіне!»5
Каментары
Я никогда не слышал из авторитетных сми что литовские князья были не литовцами. Только видел коментарии неизвестных под статьями на нашай ниве с обсурдными теориями. И вопрос кому выгодно распространения антинаучных теорий ? Тролям лукашистам.
Litwinizm (biał. Ліцвінства, літвінства / Lićvinstva, litvinstva), określany też jako idea wielkolitewska – ruch i idea, które pojawiły się na Białorusi na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku, choć można dopatrzeć się związków z „krajowcami” z początku XX stulecia.
Opis
Edytuj
Idea odwołuje się do dziedzictwa Wielkiego Księstwa Litewskiego, które było wielonarodowym państwem, tworzonym przez Litwinów, mówiących po polsku, rusku i litewsku. Członkom ruchu bliska jest tradycja wielonarodowej i tolerancyjnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów, zamieszkiwanej przez Polaków, Rusinów oraz bałtyjskich Litwinów i Żmudzinów. Z kolei odległa jest im rosyjska ideologia panslawistyczna, która w dominującej wersji oznacza wspólnotę polityczną i kulturową Słowian wschodnich (Białorusinów, Rosjan i Ukraińców).
Zwolennicy litwinizmu dążą do odrodzenia tradycji szlachty litewskiej, odwołując się do takich postaci, jak Adam Mickiewicz, Tadeusz Kościuszko, Michał Kleofas Ogiński i Józef Piłsudski. Starają się używać dawnego (sprzed reformy ortograficznej 1933 roku) języka białoruskiego (ruskiego), określanego przez nich jako język litewski. Wydają czasopismo „Litwa”, publikowane głównie w tym języku, ale pisane białoruską łacinką.
Nie angażują się politycznie, poświęcając uwagę szerzeniu wiedzy historycznej, kultury i tożsamości litewskiej. Ruch skupia głównie wykształconych młodych ludzi z Białorusi.