«Называлі палітычнай прастытуткай». Сталіністка Мірсалімава расказала пра два дні за кратамі
«Тэкст «не для толькі ўсіх». Як гаворыцца, са святам, дарагія дзяўчаты!» — апісала віцебская прарасійская актывістка свае прыгоды ў фэйсбуку.
«Роўна месяц таму мяне запрасілі «на гутарку». Супрацоўнікі ў цывільным, якія абступілі мяне, здаваліся мілымі і ўсмешлівымі. У адзежы для выгулу сабакі адправілася ў дрэнна пахнучы свет вельмі абмежаваных тэм для дыскусій. Не выканала дрэс-код: кароценькія шкарпэткі, красоўкі, тонкая кофта і трэнікі, якія трымаліся выключна на матузку. Яго потым прыйшлося дастаць і здаць. У апорцы «гутарка» не задалася. Завялі справу.
Адказнаму супрацоўніку хтосьці ўвесь час тэлефанаваў, падчас аднаго са званкоў ён сказаў: «Дык яна ж наадварот з гэтым змагалася».
А пасля апошняга званка ён збянтэжана апавясціў, што ўсё ж буду затрыманая. Нягледзячы на «змякчальныя абставіны»: трое непаўналетніх дзяцей і сярод іх дзіця-інвалід.
Супрацоўнік дазволіў патэлефанаваць родным, каб усё ж мне прывезлі неабходныя рэчы. З таго, што мне прывезлі, дазволілі ўзяць толькі камізэльку, пракладкі і зубную пасту са шчоткай (усім гэтым потым дзялілася з сукамерніцамі, ім не так пашанцавала мець гэтыя рэчы ў ізалятары: для перадачак «палітычным» дазволеныя толькі лекі).
Супрацоўнік, перачытаўшы мае допісы ў канфіскаваным тэлефоне, і перадаўшы яго крыміналісту, стаў да мяне звяртацца, як здалося, больш паважліва. І, да яго гонару, усяляк адцягваў мой выезд у РАУС.
Крыміналіст, вывучыўшы змесціва майго старэнькага тэлефона ў іншым кабінеце, здзіўлена пытаўся супрацоўніка, маўляў, а яе за што? Яна ж «нашых каштоўнасцяў».
Затым былі РАУС і кайданкі. І камера. Маё прозвішча падкрэслілі вызначэннем «палітычная». Адзін з тамтэйшых гумарыстаў дадаў «прастытутка». Дзясятак яго незанятых калегаў прадэманстравалі ўсе варыянты нястрымнага іржання. І для паўнаты інтэрмедыі, завесілі краты ручнікамі, каб я не глядзела праз акно.
У ізалятары «прымалі» шасцярых. Таму мне высакародна дазволілі пасядзець у кайданках за спіной у цеснай міліцэйскай машыне да трэцяй гадзіны ночы. Да гэтага часу не аднавілася адчувальнасць скуры на адной руцэ.
У двухмесную камеру мяне ўпіхнулі трэцяй. Усе аказаліся «палітычнымі». За падпіскі на каналы, па іх словах. Мне дасталася верхняя «шконка», металічныя нары без матраца і падушкі: адна з жанчын з-за боляў у спіне магла спаць толькі седзячы на падлозе.
Аказалася, «палітычным» ствараліся максімальна «ўтульныя ўмовы». Прынцыповы момант «народнага адзінства».
Пад'ём наступіў хутка. За ноч двойчы падымалі. Усе праверкі ў «палітычных», у адрозненне ад іншых затрыманых — выключна ў кайданках. Зноўку знаёміліся, называлі прозвішчы. Хлопчыкі-канваіры ж таксама «сядзяць», толькі з другога боку кратаў, ім таксама трэба неяк забаўляцца.
Днём праверак больш — чатыры разы на дзень. Але, для «палітычных», таксама з кайданкамі. Мяркуючы па аплачаным рахунку за харчаванне ў ізалятары, нам давалі выключна фандзю з ягня, амараў, стэйк з мармуровай ялавічыны, з напояў — «Курвуаз'е» і «Мадам Кліко»…
Потым перавялі ў больш прасторную камеру. Але ёсць нюанс. Там бамжыха ў абассаным футры і з гнілымі нагамі (супрацоўнікі перад праверкай нашай камеры жартавалі: «а цяпер закрываем насы»). Не палітычная. Звычайная забулдыга. Але таксама без матраца, які ёй дакладна належыць мець.
Прасіла ў дзяжурнага асадку і аркуш, каб напісаць падзяку на імя начальніка ІЧУ. Не далі. Сказалі, няма магчымасці. Далі хлоркі, як варыянт асвяжальніка.
Такім чынам, чатыры жанчыны 25, 42, 62 і 65 гадоў -‐ спалі ў смуродзе, холадзе (мы самі адкрывалі фортку), на металічных шконках без матраца, накрыўшыся курткамі. У «камфорце» прыніжэння і пагарды.
Мая малодшая дачка, убачыўшы мяне ў судзе ў кайданках, прахварэла тыдзень.
Мяне судзілі за фатаграфіі — ілюстрацыі да маіх антынацысцкіх і антызмагарскіх пастоў і артыкулаў, у тым ліку і за перапост Уладлена Татарскага, за незамазаную фатаграфію, дзе той стаяў на зрынутым сцягу са свастыкай, знойдзеным у бандэраўскіх бліндажах, як доказ нацысцкай сутнасці ўкраінскіх нацбатаў.
«Але пра гэта, пра падрабязнасці маёй «справы», напішу пазней», — напісала Эльвіра Мірсалімава.
Раней яна пісала, што калі сілавікі чаплялі ёй наручнікі, яна іх папракала ў тым, што іхнія калегі «ахоўвалі дазволенае мінскімі ўладамі мерапрыемства, прысвечанае 100-годдзю БНР». Таксама яна прыгадвае, як у той час, калі яна з імпэтам змагалася супраць усяго беларускага, віцэ-прэм'ер Ігар Петрышэнка ездзіў у Вільню на перапахаванне Кастуся Каліноўскага, а ўлады давалі дазвол на ўсталяванне помніка Тадэвушу Касцюшку.
Мірсалімаву сёлета ў лютым ужо судзілі за парушэнне парадку правядзення масавых мерапрыемстваў, за распаўсюд так званай «экстрэмісцкай» інфармацыйнай прадукцыі і за «прапаганду або публічнае дэманстраванне, выраб, распаўсюд нацысцкай сімволікі або атрыбутыкі».
Былы афіцэр, выжыў у страшным баі. Хто той каліновец Верамейчык, якога В’етнам аддаў беларускаму КДБ?32
Каментары