«За восем дзён аддалі 1220 даляраў на дваіх». Як беларускі па гарачай пуцёўцы адпачылі ў Эміратах
У лютым жыхарка Магілёва Аксана разам з дачкой правяла адпачынак у Дубаі. Пра ўражанні і выдаткі яна расказала выданню Magilev.by.
«Мабільная сувязь дарагая — 50 даляраў хопіць на пару дзён»
«Начытаўшыся водгукаў, я зразумела, што жыць трэба бліжэй да аўтобуснага прыпынку або да станцыі метро, — расказвае Аксана. — Узімку ў Эміратах, вядома, не так горача, як летам, але ўсё адно мала задавальнення ісці пад сонцам дваццаць хвілін да прыпынку. Таму пры пошуку гатэля ў мяне было такое патрабаванне. Тураператарка знайшла прыдатны варыянт, станцыя метро знаходзілася проста праз дарогу».
З Мінска да Дубая ляцелі каля шасці гадзін авіякампаніяй Flydubai. На пашпартным кантролі сядзелі мужчыны-арабы ў белым адзенні з беласнежнымі ўсмешкамі. Вельмі ветлівыя і сімпатычныя.
Пасля пашпартнага кантролю ўсім выдалі сім-карты, яны сапраўдныя на працягу сутак. Каб чалавек мог выклікаць таксі, напрыклад. Пасля яе трэба папаўняць. Але мабільная сувязь дарагая, 50 даляраў хопіць на пару дзён. Таму мы гэтай сім-картай не карысталіся, усюды быў wi-fi і патрэбы ў ёй не было.
Далей нас сустракаў трансфер, выкрыквалі маё імя. Забралі наш багаж і павезлі ў гатэль на шыкоўнай машыне са скураным салонам, не ведаю маркі. Гасцініца знаходзілася ў раёне Аль Барша, забудова якога пачалася адносна нядаўна. Там вельмі шмат буцікоў, гандлёвы цэнтр Mall of the Emirates з гарналыжным комплексам, які працуе круглы год.
Прыехалі рана, засялення яшчэ не было, мы пакінулі рэчы і пайшлі паесці. Побач знайшлі кавярню. За пасту, салату і кавалачак мяса аддалі на нашы грошы каля 60 рублёў.
Да заліва ад гатэля было няблізка, на пляж турыстаў вазіў аўтобус. Нумар у гатэлі быў прасторны, з двума вялікімі ложкамі, добрым інтэрнэтам і тэлевізарам, які мы не глядзелі. Усё, як мае быць.
Быў уключаны толькі сняданак. Сняданкі заўсёды прапаноўвалі аднолькавыя: сасіскі, смажаная і вараная бульба, амлет, яечня з гароднінай, сыры, выпечка, з садавіны толькі яблыкі і кавун. Такога выбару, як у Турцыі ці Егіпце, калі all inclusive, вядома, не было, але паесці хапала.
Акрамя гэтага, мы заўсёды рабілі бутэрброды ўзяць з сабой. Не ведаю, можна было іх выносіць ці не, але ні разу нам ніхто заўвагі не зрабіў.
У прынцыпе нам усё спадабалася, адзначу толькі адзін не вельмі прыемны момант. У дачкі быў дзень нараджэння, я загадзя папярэдзіла пра гэта на рэцэпшане. І ўдакладніла, ці будзе камплімент ад гатэля. Запэўнілі, што абавязкова. У выніку дачцэ паднеслі маленькі торцік, але на наступны дзень. А яечка, як той казаў, дарагое жа Вялікадня.
«Самым вясёлым быў спуск з пясчанай гары на сноўбордзе»
Экскурсій можна выбраць шмат, былі б грошы. Дазволілі сабе з'ездзіць у круіз, як у іх гэта называецца, аддалі па 45 даляраў. Расчараваліся. Планавалася экскурсія на насыпны востраў, які выкананы ў выглядзе фінікавай пальмы, але мы да яго не даплылі. Нібыта перашкодзіў вецер, але я ніякага асаблівага ветру не заўважыла.
У круіз уваходзілі вельмі простая вячэру і музычнае шоу. Па-мойму, сваіх грошай гэтая экскурсія не каштавала. Але хоць патанцавалі і пазнаёміліся з людзьмі.
Спадабалася экскурсія на сафары, у розных месцах яны каштуюць ад 25 да 80 даляраў. Але праграма адна і тая ж, не ведаю, чаму так цэны адрозніваюцца. Мы, вядома, купілі па 25. За намі на світанку прыехаў гід на джыпе, былі яшчэ дзве мамы з дзецьмі.
Да пустэльні ехалі каля гадзіны. На месцы я была зачараваная: вакол ніякай цывілізацыі, толькі мяккі пясок, яркае сонца і блакітнае неба.
Па пясчаных горках мы рассякалі на джыпе, гэта нешта неверагоднае, амерыканскія горкі адпачываюць. Потым яшчэ пакаталіся на вярблюдах, можна было пракаціцца і на квадрацыклах. Самым вясёлым быў спуск з пясчанай гары на сноўбордзе. Асабліва хутка ляцелі ўніз тыя, хто мала важыць, проста як на сапраўднай снежнай горцы.
Скончылася ўсё вячэрай у бедуінаў, было вельмі смачна і незвычайна. Спадабалася цікавая канцэртная праграма. За 25 даляраў сапраўды варта было акунуцца ў такую цудоўную атмасферу.
«На праезд за тыдзень патрацілі 170 беларускіх рублёў»
Праезд на метро ў адзін бок каштуе пяць дырхамаў, гэта нашых 4,4 рубля. Уваходзіш бясплатна, а калі выходзіш, прыкладаеш картку і з яе спісваюцца грошы. Гэта значыць, зайсці ўдвох па адной картцы не атрымаецца. Агулам на праезд на дваіх за тыдзень мы выдаткавалі 170 беларускіх рублёў.
Трэба было пастаянна папаўняць карту, праз касу мінімальны плацеж 20 дырхамаў. Праз аўтамат можна было класці 5 і 10, але гэта было складаней, трэба ведаць арабскую ці англійскую.
Некалькі разоў мы гулялі па дарагім і папулярным раёне Дубай Марына, аднойчы сціпла павячэралі там у рэстаране. Гэта быў шашлык з курыцы з гароднінай і бульбай фры. Усё падавалі прыгожа, элегантна налівалі гарбату ў чарачкі. Было смачна, але дорага — 100 рублёў на нашы грошы.
Цэны ў крамах залежаць ад раёна. У тых месцах, дзе жывуць рабочыя з Індыі і Пакістана, усё танней, там можна купіць нядорага тыя ж мабільныя тэлефоны, добрыя, ліцэнзаваныя. Там звычайна і закупляюцца турысты ды мясцовыя жыхары, якія не вельмі багатыя.
Амаль у два-тры разы даражэй усё будзе каштаваць у гандлёвых цэнтрах накшталт Дубай Молі. Паколькі цэны высокія, на сувеніры не траціліся. Сабе ў падарунак купіла два варыянты ўсходняй парфумы, якая ў нас не прадаецца.
Агулам на дваіх мы патрацілі 400 даляраў — на ежу, праезд і экскурсіі.
«Уразілі бясплатныя грамадскія прыбіральні — з карцінамі і белымі ручнікамі»
Мясцовыя жыхары вельмі прыгожыя, жанчын без абаі бачылі толькі ў туалетах, калі яны здымалі хусткі, расчэсваліся і падфарбоўваліся. Абаі, дарэчы, ёсць шыкоўныя, з дарагога шоўку і карункаў, іх шыюць нават знакамітыя дызайнеры, такія як Dolce&Gabbana.
Што мяне яшчэ ўразіла ў самым Дубаі, дык гэта бясплатныя грамадскія прыбіральні. Яны шыкоўныя. Там вісяць карціны, стаяць канапкі і пуфік, усё ў пазалоце. Ёсць месца, дзе зручна сябе прывесці ў парадак і зрабіць макіяж. Замест папяровых сурвэтак для рук — белыя ручнікі. Усё ідэальна чыста і пахне добрай парфумай.
У горадзе адчуваецца раскоша, літаральна ўсюды. Знакамітыя гадзіннікі Rolex сустракаюцца паўсюль, нават у крамах і аэрапорце. Але цікава, што ты на гэтым фоне не адчуваеш сябе неяк недасканала. Наадварот, таксама адчуваеш сябе часткай гэтай раскошы.
Вельмі хацелася пагуляць па Музеі будучыні, але ён быў закрыты. Не патрапілі мы і ў Сад цудаў — адзін з самых вялікіх у свеце кветкавых садоў. Так што, калі будзе магчымасць, яшчэ раз у Дубай абавязкова злётаю.
Усё здарылася на Новы год. Смерць самай публічнай супрацоўніцы мінскага АМАПа дагэтуль пакідае пытанні10
Каментары