У такой сітуацыі Еўрасаюз павінен гаварыць адным голасам. Піша Барыс Тумар.
Кожны раз перад выбарамі раптам абвастраецца «польскае пытанне», як у Сербіі абвастралася албанскае.
Патрэбны вораг, а меншасць — заўжды зручны вораг.
А пытання то і не было, пакуль не пачалі адбіраць Польскія дамы і змагацца з Саюзам палякам тымі ж метадамі, якімі змагаліся з Саюзам пісьменнікаў і
Палякі, як і пісьменнікі, як і правабаронцы маюць права яднацца ў якія хочуць асацыяцыі. Не ўладам вызначаць, каму кіраваць Саюзам палякаў і хто мае права ўваходзіць у Саюз пісьменнікаў.
Гульні на нацыянальных пачуццях кепска сканчаюцца.
Сербія ў выніку шашняў Мілошавіча страціла тэрыторыю, і, здаецца, незваротна.
Ад Беларусі ніякія землі не адарвуцца. Хоць у Расіісёй-той вельмі моцна хацеў бы такога сцэнару, бо гэта легітымізавала б вялікі перадзел Усходняй Еўропы і Еўразіі, да якога рукі чэшуцца. Але не адарвуцца, бо палякі ні ў адным рэгіёне не складаюць большасці і бо беларускія палякі пераважна размаўляюцьпа-беларуску .
Беларусь страціць тое, што часам важнейшае за тэрыторыі — Беларусь страціць час.
Элегантныя перамогі дастаюцца цаной адчужэння ад Еўропы і чарговага замарожвання кантактаў з ЕС, да якога непазбежна прывядзе таўканіна вакол Дома Польскага ў Івянцы.
Што ж, у такой сітуацыі Еўрасаюз павінен гаварыць адным голасам і ў справе палякаў, і ў справе беларускай культуры, і ў справе палітвязня Аўтуховіча. Гэта найлепшае, што ён можа зрабіць і для палякаў, і для беларусаў.
Каментары