Беларус працаваў у Афрыцы і купіў сабе бабуіна

Але адзін з найбольш агрэсіўных прадстаўнікоў малпаў, які ў складзе зграі здольны даць адпор нават леапарду, можа быць шчыра прывязаным да чалавека. Як гэта адбылося, Onliner.by даведаўся ў Сяргея.

Знаёмства з бабуінам

— Раней у мяне быў чыста гастранамічны інтарэс да жывёл: гусеніцы шаўкапрада, палітыя лімонным сокам, плюс бутэлечка піва — гэта для мясцовых афрыканцаў найвышэйшы кулінарны здабытак. Простая курыца ўжо за шчасце. Таму гісторыя маёй сяброўства з бабуінам для мяне стала сапраўднай нечаканасцю.

Гэты прымат, калі яго выхоўваюць у чалавечай сям’і, падобны на дзіцяці ва ўзросце 2-3 гадоў і абараняе сваіх «родных» да апошняга ўздыху. У яго ёсць аблічча, свядомасць, асацыятыўны шэраг — як, напрыклад, у сабакі.

Мне давялося працаваць у Афрыцы: нас было 12 белых, астатнія — мясцовыя. Яны трымалі ў грузавіках зусім маленькіх малпачак — скажу проста: для ежы. Таму лёс жывёл першапачаткова быў незайздросны.

Аднойчы мясцовыя прывезлі маленькага бабуіна — памерам з сабачку. Мы яго падкормлівалі, прывыклі і так прывязаліся, што вырашылі забраць сабе, зрабіць «сына палка». Прыйшлі да афрыканцаў таргавацца. Бабуін ляжыць на даху грузавіка і, здаецца, разумее, што яму ў гэтым жыцці нічога не свеціць. Увесь яго лёс залежыў ад гэтых перамоў.

Павялічыць

Старгаваліся на два пакі вады, гэта значыць 16 паўтаралітровых бутэлек, і €5. Для той краіны гэта сума! Спачатку прасілі ў 10 разоў больш. У выніку купілі бабуіна. Ён радаваўся як дзіця.

Празвалі мы яго Карла. Адначасова ўладкавалі ўсё як трэба: зрабілі навес для практыкаванняў, накрылі яго бамбукам, укруцілі ланцуг (таўшчынёй большы, чым для калодзежа), які наш гадаванец пастаянна рваў: сіла неверагодная.

Паступова наш працоўны калектыў ператварыўся ў яго зграю, а тэрыторыю ён пазначыў як сваю.

Карла і сам адчуваў сябе неад’емнай часткай зграі і нават вызначыў сярод людзей «альфа-самца».

Dolce vita для Карла

— Звычайную бочку з вадой наш новы сябар выкарыстоўваў як свайго роду джакузі. Сорак градусаў у цені, а Карла ляжыць у бочцы, як гаспадар жыцця.

Бывала, з раніцы, калі п’еш каву, чуеш віск і крыкі — гэта бабуін гоніць сабак, іншых малпаў, коз і ўсякую іншую жывёлу. Пазней мы збудавалі яму шост даўжынёй метраў пяць.

Бабуін залазіў на яго, як на аглядную вышку, сядзеў і назіраў, што адбываецца, кантраляваў перыметр.

Калі пачыналася навальніца — а ў Афрыцы гэта сапраўды страшнае відовішча, — Карла злазіў з шаста і хаваўся ў самым аддаленым кутку доміка, які мы яму пабудавалі.

Аднойчы наш бабуін скіраваўся на рынак, дзе гандлявалі мясцовыя. Яго ведалі як «бабуіна белых» — есці яго нельга, але паганяць можна.

Бабуіны вельмі спрытныя, як у фільме «Маска», так што злавіць іх няпроста. Ён там наладзіў сапраўдны беспарадак. Гандляры прыходзяць і кажуць: «Забярыце сваю жывёлу». А мы такія: «Мы і радыя б, але ён не ідзе».

У выніку пасля «перамоваў» бабуін усё ж такі вярнуўся. Яго нават пакаральна прывязалі на ланцуг, каб усе мясцовыя бачылі: звяруга пад наглядам.

На волю

— На жаль, хутка мы з’ехалі з гэтай мясцовасці, і для Карла пераезд стаў псіхалагічнай траўмай. Незнаёмае месца, незнаёмыя людзі, не ўсе з іх былі добрыя да нашага гадаванца. Бабуін уцякаў, вяртаўся, пастаянна шукаў каго-небудзь з тых 12 чалавек сваёй «зграі». Жудасна нерваваўся.

Але праца ёсць праца, і неўзабаве «зграю» раскідала па розных кутках краіны. Стала зразумела: прыйшоў час выпусціць Карла на волю.

Павялічыць

Яго адвезлі кіламетраў на 50 ад базы, але пазней афрыканцы сказалі, што ён вярнуўся да таго месца, дзе яго прыручылі, а гэта было кіламетраў 700 адтуль.

Там ён і знайшоў новую сям'ю, новую «зграю». Адным словам, прывязанасць бабуіна да чалавека бязмежная.

Ён не падарунак у дзікай прыродзе і ў зграі, але калі яго прыручыць, праявіць цярпенне і ласку, больш адданага стварэння не знойдзеш.

• 16
• 1
• 2
• 1
• 0
• 4
• 0
• 1