Дарагія сябры!
У №11 паважанага мной часопісу «Дзеяслоў» надрукаваны пераклад часткі маіх успамінаў, узятых з кнігі «Негаснущие зарева», — «Што было, тое — было». Прачытаўшы яго, я знайшоў сур’ёзную нагоду для суму.
Хутчэй за ўсё, гэта неахайнасьць перакладчыка. У мяне ў кнізе на с.271 надрукавана: Адамовіч «искренне полагал, что Эйдельман некоторым образом «спровоцировал» его (Астафьева) на резкие и не всегда продуманные ответы. Запомнилось: «Инерция русского крестьянского мышления… атавизм… Нет, не злобное убеждение, как у оголтелого Белова . Другое…».
У публікацыі ж на с.170 чытаю: «Запомнілася: «Інэрцыя расейскага сялянскага мысьленьня… атавізм… Не, ня злоснае перакананьне, як у апантанага Бярозкіна. Іншае…».
Бог мой, адкуль гэта? Прыкрая памылка, якая ператварае Рыгора Саламонавіча ў… антысэміта, якая прыпісвае Алесю Адамовічу ацэнкі, неймаверныя ў яго вуснах, якая выстаўляе ў непрывабным сьвятле мяне, што нібыта прыгадвае іх! Уважлівыя чытачы, несумненна, заўважаць гэта і будуць нямала зьдзіўленыя. Тым больш што ўсе іншыя мае ўспаміны пра Р. Бярозкіна, надрукаваныя ніжэй, носяць зусім іншы — сяброўскі і паважлівы — характар.
Спадзяюся, што гэты ліст ня толькі выправіць недаравальную памылку, але і паставіць усё на свае месцы.
Аляксандар Дракахруст
