Грамадства

«У міліцыі кажуць, што ў іх не хапае рук». Маці зніклага мінчука з аўтызмам паўтара месяца шукае сына

— Першыя дні, як знік сын, я не магла нават у кватэры знаходзіцца. Зусім не ела нічога, схуднела на пятнаццаць кілаграмаў на стрэсе, — прызнаецца Наталля Каравульшчыкава.

Яна горка жартуе, што ўжо можа працаваць таксісткай: днямі раз'язджае па Мінску і шукае сына, расклейвае ўлёткі.

— Вось учора паставіла машыну, пайшла клеіць улёткі, а потым не магла знайсці машыну. Галава ўжо не працуе. Але мне трэба трымацца і знайсці свайго Кірушу, — кажа жанчына.

Яе сын Кірыл Кошкін знік 30 лістапада, ужо больш за паўтара месяца вестак пра яго няма. Хлопцу 24 гады, і ў яго аўтызм. Наталля дала інтэрв'ю Reform.by адразу пасля таго, як чарговы экстрасэнс распавядаў ёй, дзе шукаць Кірыла. Жанчына знаходзіцца ў поўнай невядомасці, таму стараецца выслухаць усе версіі — нават такія.

— Колькі людзей, столькі і версій. Адна экстрасэнс напісала, што ён жывы, іншая напісала, што ў возеры ўтапіўся, трэцяя сказала, што ў бальніцы. Ёсць і дзікія версіі, мне нават пішуць, што Кірыла катуюць і ламаюць яму ногі. Я стараюся не чытаць. Я веру, што сын жывы. Дома я зусім не сяджу, калі няма ніякіх навін пра сына, то проста езджу і расклейваю ўлёткі з арыенціроўкай. Я не хачу верыць, што ён нежывы, я не павінна апускаць рукі — паўтарае Наталля.

Наталля Каравульшчыкава. Фота з сацсетак

61-гадовая жанчына працуе вядучым інжынерам паліўна-заправачнага комплексу на «Белавія». Кірыл — яе адзіны сын. Для пошукаў яна ўзяла адпачынак за свой кошт. Кажа, ёй вельмі дапамагаюць такія ж бацькі, як яна.

— У Кірыла трэцяя група інваліднасці з дзяцінства. Але ў яго галава працуе добра, ён чытаў шмат энцыклапедый. У людзей з аўтызмам нейкае мазаічнае ж мысленне. Кірыл мог назваць усіх прэзідэнтаў ЗША, але спытаць: «Мама, а што такое вясёлка?».

Маленькі Кірыл Фота з сацсетак

Наталля прызнаецца, што гадаваць дзіця з аўтызмам вельмі цяжка. Паводле яе слоў, у Кірыла моцная замкнёнасць і нізкая сацыялізацыя, яму складана ісці на кантакт з людзьмі.

— Мне пішуць, маўляў, бачылі падобнага хлопца, як ён цыгарэты просіць. Я не веру ў гэта, бо мой сын вельмі замкнёны, ён не курыць, не п'е. Яму вельмі цяжка кантактаваць з людзьмі, тым больш прасіць нешта. Ён нават у мяне не прасіў нешта яму купіць. Каб Кірыл мог паразмаўляць з чалавекам, трэба спачатку заслужыць давер Кірыла. Яго ж ні пацалаваць, ні абняць — нічога. Была нават праблема памераць тэмпературу — ён не дазваляе дакранацца да сябе, прасіў гэта зрабіць, толькі калі зусім яму было дрэнна. Я яго самы блізкі чалавек, ён давяраў мне. Калі, яшчэ школьнікам, ён быў у псіхолага, на просьбу намаляваць блізкіх людзей, ён намаляваў сябе і мяне, як мы трымаемся за руку. Хоць яго тата тады быў яшчэ жывы — са слязьмі кажа Наталля (бацька Кірыла памёр тры гады таму).

Нягледзячы на аўтызм, хлопец змог паступіць ва Універсітэт культуры на бюджэт і атрымаць вышэйшую адукацыю, па спецыяльнасці ён бібліёграф.

— Калі ён заканчваў школу, са сваім дыягназам ён не мог здаваць уступныя экзамены. Мне тады на МРЭК сказалі, што ён можа працаваць прыбіральшчыкам памяшканняў, катальшчыкам калясак і вязальшчыкам жгутоў — з абурэннем успамінае Наталля. — Але Кірыл вучыўся добра, вельмі любіў гісторыю і шмат ведаў. Я пайшла на прыём у пракуратуру, каб даведацца, як можна зрабіць так, каб сыну дазволілі паступіць ва ўніверсітэт. Там мне падказалі, што можна правесці незалежную экспертызу. Нас доўга правяралі, але ў выніку далі дазвол на паступленне за два тыдні да ЦТ. Кірыл сам рыхтаваўся да здачы экзаменаў і паступіў на бюджэт. Па размеркаванні сын працаваў у Нацыянальнай бібліятэцы два гады. Потым кантракт скончыўся, новы яму не прапанавалі падпісаць. Ён днямі сядзеў дома ў камп'ютары ў навушніках, слухаў шансон…

Каб сын сацыялізаваўся і мог зарабіць на жыццё, Наталля знайшла яму працу ў таварыстве інвалідаў — спецыялістам па кліентах. Кожны дзень з 13 да 16 гадзін хлопец убіваў даныя людзей у камп'ютар. На працу, на вуліцу Кальварыйскую, Кірыл са сваёй вуліцы Асаналіева заўсёды хадзіў пешшу, выходзячы за паўтары гадзіны.

30 лістапада ён, як і належыць, адпрацаваў да 16:00, а затым павінен быў вярнуцца дадому, але ў кватэры так і не з'явіўся. Гэты дзень Наталля успамінае са слязамі.

— Перад знікненнем сына я цяжка хварэла на кавід, два тыдні была ў рэанімацыі, у мяне лейкоз, і дактары змагаліся за маё жыццё. Кіруша жыў адзін і спраўляўся добра: гатаваў сабе, хадзіў на працу. 19 лістапада я выпісалася з бальніцы, а 30 лістапада ён знік. Я ўжо неяк падумала, што, можа быць, ён сышоў таму, што яму спадабалася жыць аднаму…

У нас была невялікая сварка за дзень да знікнення: сын на працу надзеў тонкую кашулю на голае цела. Я зрабіла заўвагу, ён бразнуў дзвярыма і сышоў. На наступны дзень надзеў пад кашулю шэры гольф. У гэты раз ён не ўзяў з сабой партфель, які заўсёды насіў. Я яму крыкнула ў пад'ездзе «вазьмі партфель», але ён пабег уніз па лесвіцы. У яго з сабой нават грошай не было, — кажа Наталля.

Спярша, калі сын не вярнуўся з працы своечасова, яна не надала гэтаму значэння: Кірыл вельмі любіў гуляць па горадзе.

— Ён мог па каву пайсці ў Лошыцу з Курасоўшчыны. Адзін раз ён заблукаў, гэта было года паўтара таму, прыйшоў дадому раніцай і кажа: заблудзіўся. І ён вельмі хутка хадзіў. У кастрычніку, памятаю, еду з працы а сёмай гадзіне вечара, заязджаю ў горад на Партызанскі праспект, а з левага боку ідзе Кірыл. Пакуль я спрабавала спыніцца, ён ужо кудысьці знік. Пазней вярнуўся дадому, я спытала, што ён там рабіў, а ён мне адказаў: «Я гуляў». Гэта значыць, ён туды (дзе потым знікне) не раз хадзіў — распавядае жанчына.

Біць трывогу 30 лістапада Наталля пачала ўжо позна ўвечары. Спачатку патэлефанавала начальніку сына і даведалася, што Кірыл вызваліўся ў 16:00. У гадзіну ночы яна патэлефанавала ў міліцыю, заяўку прынялі і паабяцалі перадаць патрульным. Раніцай у Наталлі прынялі заяву аб знікненні сына і склалі яго апісанне.

— У міліцыі праз некалькі дзён сказалі, што камеры назірання зафіксавалі сына ў 18:35 у пераходзе на станцыі метро «Магілёўская» (дарэчы, міліцыя потым сказала, што Кірыл і раней бываў у гэтым пераходзе). А ў 18:49 яго зафіксавалі камеры каля моста на выхадзе з горада. Ад відэа з камеры такое адчуванне, што ён ведае, куды ідзе. Але ў ноўтбуку і ў тэлефоне ў яго не знайшлі ні перапісак, нічога.

Наталля тлумачыць, што тэлефон з сабой у той дзень сын не ўзяў, як і наогул ніякіх рэчаў.

- Тэлефонам ён ненавідзеў карыстацца, ён мог тэлефанаваць толькі ў экстрэмальных выпадках для яго — папрасіць, каб я аплаціла хатні інтэрнэт. Бывае, тэлефануеш яму, калі ён гуляе, а ён не падымае. Потым пытаюся ў яго, чаму не браў слухаўку, а ён такі: «Матуля, я не чуў». Быў бы тэлефон, яго па білінгу знайшлі б…

Наталля пачала шукаць сына сама.

— Там недалёка ёсць запраўка, я, яшчэ слабая ад кавіду, паехала туды і папрасіла іх зірнуць па камерах, ці заходзіў да іх мой сын. Яны паказалі, што ў 18:59 ён прайшоў міма іх запраўкі. У Шабанах усе камеры прагледзелі, прамзону мы з хлопцамі ўсю агледзелі і аб'ездзілі. У міліцыі кажуць, што там таксама ўсё глядзелі. Мне патэлефанаваў работнік запраўкі, якая стаіць па трасе М4, і сказаў, што бачыў падобнага хлопца. Міліцыя праверыла камеры назірання ў гэтым раёне толькі на дзясяты дзень знікнення. Яны сказалі: «Мы працуем па пратаколе». Прагледзелі тыя камеры, якія я ж ім і паказала. Я залезла ў чат жыхароў мікрараёна Сосны, але там сказалі, што Кірыла не бачылі. Разам са следчым мы ездзілі на сметнік у Трасцянец, гутарылі там з бяздомнымі…

Таксама жанчыне патэлефанавалі і сказалі, што бачылі падобнага хлопца ў Барысаве. У гэтым горадзе жыве 84-гадовы дзядуля Кірыла. Але інфармацыя так і не пацвердзілася — хлопца там не знайшлі.

— Я цяпер зусім не езджу да бацькі, а мама ў верасні памерла. Вось Новы год быў, а я дома засталася: раптам Кіруша прыйдзе? Дзядуля таксама ўнука чакае, — плача Наталля.

Цяпер неабыякавыя людзі разам з атрадам «Анёл» абзвоньваюць усе моргі і бальніцы Беларусі, рассылаюць па электронных адрасах фатаграфіі Кірыла. Наталля ў размове пастаянна дзякуе звычайным людзям, якія ёй дапамагаюць шукаць сына. Але, кажа, даводзіцца сутыкацца з розным.

— Калі сам не будзеш шукаць і змагацца, ніхто не будзе гэтага рабіць. Я пастаянна сутыкаюся з чалавечым фактарам. Хтосьці адмаўляе, а хтосьці ідзе насустрач. Я звярталася на тэлебачанне — пра Кірыла паказалі ў праграме «Времечко». Тэлефанавала ў «Мінсктранс» і прасіла размясціць у транспарце ўлёткі з арыенціроўкай на сына — мне адмовілі. А «Мінаблаўтатранс» размясціў без праблем. Была ў сталовай для бяздомных на вуліцы Рыбалкі. Улёткі вешаю на прыпынках — іх зрываюць. Напісала ў Смаленскі СК, напісала ў расійскі пошук людзей. Я сутыкнулася з экстрасэнсамі, якія прасілі грошай.

У царкве таксама рознае стаўленне. У адной мне абяцалі павесіць аб'яву аб пошуку Кірыла, а ў іншай бацюшка сказаў: «Сёння павешу аб'яву, што ваш сын знік, а заўтра прыйдуць і скажуць, што карова знікла», трэці бацюшка абяцаў памаліцца, а чацвёрты нават не спытаў імя сына і сышоў.

Што ж тычыцца міліцыі, па словах Наталлі, справа стала патроху рухацца толькі пасля яе паходаў да высокага начальства.

— У міліцыі мне прама гавораць, што ў іх не хапае рук. Я хадзіла ў РУУС на размову да начальніка вышуку і намесніка яго. Начальнік пачаў мне наракаць на цяжкае жыццё, маўляў, вы ведаеце, колькі губляецца, і ў міліцыі вельмі шмат спраў, і наогул субота і нядзеля ў іх выхадныя. Я яму адказала: Вы ведаеце, вось вы прыедзеце ў аэрапорт у выхадны дзень ляцець, а я скажу вам, што самалёт не гатовы, пасядзіце да панядзелка. Які можа быць субота і нядзеля выхадны, калі чалавек знік?

Першыя дні я не магла ні есці, ні спаць. Я думала, дзіця ў кустах замярзае, а яго ніхто не шукае.

Каго з міліцыі на вуліцы ні спытаю пра сына — ніхто не ведае, ніхто не ў курсе. У Міханавічах спытала ў патрульнага, ці ў курсе ён пра майго сына, ці бачыў ён пра яго абвестку. Ён сказаў, што ў яго ў запісной кніжцы запісаны Кірыл, але які ў гэтым толк, калі ў яго нават няма з сабой фатаграфіі Кірыла — ён нават не ведае, як выглядае мой сын.

Я схадзіла на прыём да галоўнага начальніка па крымінальным вышуку па Беларусі. Да мяне паставіліся з вялікім разуменнем і абяцалі ўзяць сітуацыю пад кантроль. Толькі пасля гэтай размовы пачалося нейкае варушэнне. 11 студзеня першы раз вайскоўцы прачасалі лес (за Шабанамі і Трасцянцом, пошук вёўся з «Анёлам»). Да гэтага я прасіла пра гэта чатыры разы, мне казалі, што ваенныя занятыя.

Я яшчэ вельмі прашу міліцыю, каб мне дазволілі працаваць з участковым. На вуліцы Байкальскай вялікі прыватны сектар. Мне казалі двое мясцовых, што бачылі падобнага хлопца там. Я ж не магу сама зайсці ў дамы, а ўчастковы ведае, якія ў яго дамы праблемныя, ведае, куды лепш зайсці. І ўчастковаму хутчэй адчыняць дзверы, чым мне. Кірыл паўтара месяца не прымаў лекі, у яго магла адбыцца дезарыентацыя. Ён можа не памятаць, што ў яго прозвішча Кошкін, што ён згубіўся і яму трэба дадому. Але раптам яго наогул гвалтоўна ўтрымліваюць, — перажывае Наталля.

І хоць ёй па-ранейшаму не кажуць нічога канкрэтнага ні ў міліцыі, ні ў пошукавым атрадзе «Анёл», яна ўсё ж вельмі спадзяецца, што там сапраўды шукаюць яе сына.

«Робіцца велізарная праца па яго вышуку»

Пошукава-ратавальны атрад «Анёл», як можна пераканацца ў яго сацсетках, займаецца выпадкам Кірыла Кошкіна, вось толькі магчымасці ў пошукавікаў моцна абмежаваныя. Адной з праблем заўсёды былі фінансы, «Анёл» збіраў сродкі праз платформу «Імёны», але цяпер яна ліквідаваная, і ахвяраванні збіраюцца толькі наўпрост на рахунак юрыдычнай асобы. Ёсць складанасці і з арганізацыяй пошукаў, ды і многія валанцёры з'ехалі.

Расказаць пра тое, як ідзе праца па пошуку Кірыла Кошкіна, Reform.by папрасіў кіраўніка пошукава-ратавальнага атрада «Анёл» Сяргея Коўгана.

- Пошукі працягваюцца, у цяперашні момант Кірыл не знойдзены. Заведзеная крымінальная справа па факце знікнення гэтага хлопца. «Анёл» і міліцыя супрацоўнічаюць у пошуках. Задзейнічаная вялікая колькасць людзей: супрацоўнікі крымінальнага вышуку, СК, ваенныя. Паступае ў «Анёл» вялікая колькасць званкоў, што людзі бачылі падобнага па прыкметах чалавека. Мы ўсё збіраем і правяраем, перадаём інфармацыю ў міліцыю. Было прынятае рашэнне распаўсюдзіць інфармацыю не толькі ў Мінску, але і па ўсёй рэспубліцы, усе пошукавыя атрады задзейнічаныя таксама. Адно з апошніх мерапрыемстваў, якое правялі — 11 студзеня сумесна з супрацоўнікамі міліцыі Кастрычніцкага РУУС вайскоўцы з нашымі пошукавікамі правяралі ўсе магчымыя маршруты, правяралі тэрыторыю (гаворка пра той жа лес за Шабанамі).

Яшчэ адно пошукавае мерапрыемства плануем на пачатку наступнага тыдня. Праводзіцца шэраг і іншых мерапрыемстваў, пра якія мы не паведамляем. Мы паведамляем толькі тое, што можа быць галоснае. Мы працуем над пошукам Кірыла, аказваем дапамогу, як можам, і можам запэўніць, што не сядзім, склаўшы рукі. У нас робіцца ўсё па пэўным алгарытме: да нас паступіў зварот аб знікненні чалавека, была падрыхтаваная арыенціроўка, размешчаная ў нас у сацсетках, распаўсюджаная праз СМІ, пастаянна ажыццяўляем прозвоны бальніц, моргаў, ўсталёўваюцца неапазнаныя трупы, правяраюцца без вестак зніклыя, — распавядае Сяргей.

Так што, падкрэслівае ён, сітуацыя з Кірылам на пастаянным кантролі.

— Сумленна робіцца велізарная праца па яго вышуку. Але пакуль ніякай інфармацыі няма. На жаль, такое бывае.

Асенне-зімовы перыяд наогул вельмі цяжкі для людзей з псіхічнымі дыягназамі: людзі сыходзяць з дому, страчваюць памяць, губляюцца ў лесе. Вядома, чым больш па чалавеку няма інфармацыі, тым шанцаў знайсці становіцца менш. Але часта бываюць выпадкі, што людзі адсутнічаюць доўгі час, але знаходзяцца цэлымі і здаровымі. У мінулым студзені ў Разані знік хлопец з псіхічнай інваліднасцю, а ў студзені гэтага года яго знайшлі на тэрыторыі Беларусі. Калі зірнуць фатаграфіі, як ён выглядаў раней і як цяпер, цяпер, многія людзі ў каментарыях пісалі, што ніколі б не пазналі ў ім таго хлопца — дадаў Коўган.

Каментары

 
Націсканне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні.

Польшча прызнала Аляксандра Машэнскага непажаданай асобай27

Польшча прызнала Аляксандра Машэнскага непажаданай асобай

Усе навіны →
Усе навіны

Маштабны збой у трох беларускіх банках: з рахункаў знікаюць грошы9

Пад Мінскам машына збіла лася — загінулі два чалавекі, пацярпеў вядомы комік2

У Расіі хлопец на «Лексусе» эфектна вылятаў на набярэжную дзеля прыгожага відэа. Загінуў сам і дзве сяброўкі15

«Вітаем на радзіме». Беларус распавёў пра затрыманне на мяжы за лайк і сапсаваны адпачынак10

У Італіі знайшлі цела 18-гадовай украінскай студэнткі. У дзень смерці ёй адмовілі ў працягу стажыроўкі

Начальнік сувязі 8-й арміі загінуў у выніку ўдару ўкраінскімі ракетамі

Толькі адзін выпускнік здаваў цэнтралізаваны экзамен па гэтым прадмеце3

Наталля Пяткевіч працягвае выгульваць амерыканскі гардэроб16

Кінолаг расказала пра просты тэст на выхаванасць сабакі1

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Польшча прызнала Аляксандра Машэнскага непажаданай асобай27

Польшча прызнала Аляксандра Машэнскага непажаданай асобай

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць