Žar-žar, West Records, 2008. Piša Siarhiej Budkin.
Žar-žar, West Records, 2008. Piša Siarhiej Budkin.
Takoj «Trojcy» daŭno chaciełasia, kab z hitarnym drajvam dy z elektronikaju, ale i z zachavańniem firmovaj kamiernaści. Byli zaściarohi, što «Žar-žar» paŭtoryć «Darožku» — hienijalny ekśpierymient «Pałacu», ale jon prosta staŭ ź im uporavień. Ivan Kirčuk z muzykami nie staviŭ za metu źbić z noh słuchača, inakš dysk jaŭna pačynaŭsia b z «Viedźmy» ci «Kazy». Na pačatku «Žar-žaru» naadvarot hučyć trojka łahodnych pavolnych fołk-baład, i tolki na piesieńcy «Na Hranoj niadzieli» niečakana vybuchaje elektrahitara. Sakavitym ciažkim hukam poŭnicca druhaja častka albomu, za vyniatkam chiba zahałoŭnaha treku — fołk-kisłotnaj kazki, jakuju skłali sami muzyki (peŭna, pieršy aŭtarski tvor u historyi «Trojcy»). Apošni ćvik — «Trypcich» — lišni raz zaśviedčyŭ pra luboŭ etna-tryo da vialikich formaŭ. Kali «Trojca» nadalej zahłybicca ŭ manumientalna-kanceptualnuju płyń — budzie nam usim fołk-rok-opiera. Ale ž padajecca, što ŭ kirunku «Žar-žaru» hurt naŭrad ci pojdzie. Usio heta nie bolš čym ekśpierymient, jak ź niavydadzienymi «Runami». Ad Kirčuka možna čakać čaho chočacie. Tak što kali Ivan Ivanavič raptam začytaje rep ci zaśpiavaje pad saksafon i fartepijana — nie dziviciesia.
Polski sudździa-pierabiežčyk: «Idyjoty ź Biełarusi nikoli hetaha nie zrazumiejuć. Ciapier ja raźvitvajusia»7
Kamientary