«Dla palakaŭ piražki z bulbaj abo sočniki — heta navina». Biełarusy ŭ Varšavie adkryli kaviarniu «Kakao»
Niekalki miesiacaŭ tamu ŭ Varšavie adkryłasia biełaruskaja kaviarnia z chatniaj vypiečkaj pa siamiejnych i rehijanalnych receptach. Na polski rynak našy suajčyńniki vyjšli pryblizna try miesiacy tamu i pakul što pracujuć u testavym režymie. «Radyjo Unet» pakaštavała tam chatnich słodyčaŭ i pad kubak duchmianaj kavy parazmaŭlała z uładalnikam «Kakao» Jaŭhienam Skrabutanam.
Zasnavalniki kaviarni pakul što šukajuć aptymalny hrafik, znajomiacca z klijentami, vyvučajuć popyt i ekśpierymientujuć ź mieniu. Prapanujuć to vatruški, to śmiatańniki, to sinabony. Jak haračyja piražki (a ŭ prodažy jość i jany) raźlatajucca areški sa zhuščonkaj. Dobra ŭ biełarusaŭ pradavaŭsia i chatni chleb. Ad jaho vyrabu, praŭda, vyrašyli časova admovicca. Zatoje stali piačy sočniki z tvarahom i navat rabić cukierki.
Pakul što i sam Jaŭhien Skrabutan zajmajecca nie tolki arhanizacyjnymi spravami, a i staić za pryłaŭkam hetaha nievialičkaha pamiaškańnia na vulicy Hrachoŭskaj u rajonie «Paŭdniovaja Praha». Kaviarnia «Kakao» znachodzicca nasuprać tramvajnaha prypynku Kickiego. Pobač — studenckija internaty. Miesca davoli žyvoje i «prachadnoje», raspaviadaje Jaŭhien.
— Da taho, jak arandavać pamiaškańnie, ja navat siadzieŭ na łavačcy nasuprać i prykidvaŭ, kolki tut chodzić ludziej, jakija heta ludzi. Niekatorych rečaŭ uličyć tak i nie atrymałasia. Naprykład, tut niama šmatpaviarchovikaŭ. Ludziej šmat, ale pałova ź ich — ludzi stałaha vieku. Chacia, jak potym akazałasia, polskija piensijaniery vielmi lubiać zachodzić da nas na kavu. Jość klijenty, jakija spačatku pjuć espresa, a potym pihułku ad cisku: nie mohuć sabie admović u zadavalnieńni.
— Dzień dobry, — u kaviarniu zachodzić akurat adna sa stałych naviedvalnic «Kakao». Ci časta jana siudy prychodzić, ci ŭsio padabajecca?
— Ja prychodžu i vielmi zadavolenaja. Tut śviežaja vypiečka, takoj ciapier u Polščy mała. Ja jašče i amatarka kavy, dobraj kavy. Voś ciapier vypju espresa i pajdu. Dobraje miesca. I ŭpryhožyła, razbaviła tut našu prastoru. Pobač jość jašče adna kaviarnia, ale tam ja nie da kanca pierakananaja. Voś tolki miesca tut małavata, ale zroblena ŭsio dobra.
Kaviarnia i sapraŭdy zusim nievialičkaja — chutčej, farmatu take away. Utulnaja, śvietłaja. Ścieny ŭpryhožvaje rośpis biełaruskaj mastački Tašy Kacuby. Usia vypiečka «Kakao» pakul što robicca doma. «Što ŭ niejkim sensie stvaraje prablemu», — raskryvaje ŭnutranuju kuchniu biznesu Jaŭhien Skrabutan.
— Z hetaj pryčyny admovilisia, naprykład, ad sinabonaŭ, bo pavodle tradycyi, jany pavinny padavacca ciopłymi. Chacia ludzi fanacieli i jeli ich i tak. Ale heta było troški niapravilna. Kali my zrobim tut kuchniu, kupim duchoŭku, to vierniemsia da hetaj pazicyi i budziem prapanoŭvać ludziam śviežyja haračyja sinabončyki.
A kaliści — chacia davoli ciažka heta ŭjavić, bo tak zachoplena raspaviadaje Jaŭhien pra svaju kaviarniu — jon maryŭ pra ŭłasny bar, dzie buduć źbiracca siabry i znajomyja, jakich u Polščy vielmi šmat.
— Ale z-za taho, što ŭ majoj siamji zaŭsiody była tradycyja vypiakać, my vyrašyli pasprabavać. Akazałasia, što ludzi fanaciejuć pa aŭsianym piečyvie, a z palakami ŭvohule cikava. Dla ich, skažam, piražki z bulbaj abo sočniki — heta navina.
— Jaŭhien, jak źmianiŭsia śviet, kali vy stali na jaho hladzieć adsiul, z-za pryłaŭka?
— Pra ludziej ničoha novaha nie daviedaŭsia. Zatoje bolš pačaŭ raźbiracca ŭ chlebabułačnych vyrabach. Ja nie viedaŭ i nie źviartaŭ uvahi na toje, što absalutnaja bolšaść bułačak u Polščy — zamarožanyja. Piakarni ich tolki razahravajuć, i heta ŭ niekalki razoŭ dazvalaje źnizić sabiekošt. Adzin i toj ža kruasan budzie pradavacca ŭ «Biadroncy» za 2 złotych, a ŭ «Hžybkach» — za 6. Pytańnie tolki, chto jak padsmažyć. Mnie ciapier śmiešna hladzieć na ludziej, jakija stajać u čerhach u «Lubašcy», bo časta taki samy chleb možna kupić u «Lidle» ci «Biadroncy».
— A nie strašna było ŭsio heta pačynać?
— Vielmi strašna. Ale kali my ŭsio padličyli, to zrazumieli, što kali raptam nie atrymajecca, to hrošy, jakija my stracim, nie takija ŭžo i vialikija. Uvohule, mnie vielmi padabajecca sustrakacca z klijentami, jany adrazu zadajuć miljard pytańniaŭ. Akazvajecca, što ŭ mnohich palakaŭ jość svajaki, biełaruskija karani. I my možam hadzinami pra heta razmaŭlać. Znoŭ ža, chočacca nahadvać ludziam, što my nie ahresary, što my pavinny siabravać. I heta vielmi dobra atrymlivajecca.
Całkam intervju možna prasłuchać na sajcie radyjo Unet.
Kamientary