Jakim atrymaŭsia novy film z adnoj z samych niezvyčajnych sieryj pra apakalipsis.
Sieryja filmaŭ, jakaja raspaviadaje pra vyžyvańnie ludziej va ŭmovach uvarvańnia na Ziamlu hukaadčuvalnych pačvar, źjaviłasia jak vynik siamiejnaha padradu akciora Džona Krasinski, jaki vystupiŭ dla pieršaha filma režysioram, scenarystam i vykanaŭcam adnoj z hałoŭnych rolaŭ, i Emili Błant, jakaja ŭ filmie vykonvała tuju ž rolu, što ŭ žyćci — jahonaj žonki.
U novym filmie «Cichaje miesca: Dzień pieršy» (A Quiet Place: Day One), jaki adnačasova i prykvieł, i śpin-of da asnoŭnaj sieryi, Krasinski vystupaje tolki ŭ jakaści pradziusara. Rola režysiora i scenarysta filma dastałasia Majkłu Sarnoski, u jakoha za plačyma da hetaha była ŭsiaho adna bujnaja karcina — film «Śvińnia» (Pig) ź Nikałasam Kiejdžam, jaki vyjšaŭ jašče ŭ 2021 hodzie.
Pieršy film «Cichaje miesca», jaki vyjšaŭ u 2018 hodzie, byŭ pryjazna sustrety hledačami i krytykami praź niezvyčajnaść zadumy. Hierojam davodzicca vyžyvać va ŭmovach poŭnaj cišyni, a kožny huk śmiarotna niebiaśpiečny. Kali ŭ zvyčajnych filmach žachaŭ usio zamiraje i zacichaje pierad skrymieram, niečakanym bu-efiektam, to kožny film ź sieryi «Cichaje miesca» — heta sucelnaje pradčuvańnie niebiaśpieki na praciahu paŭtary hadziny.
U novym filmie dziejańnie pieranosicca z prastoraŭ niekali idyličnaj amierykanskaj pravincyi ŭ Ńju-Jork, adzin z samych šumnych haradoŭ śvietu.
Maładaja dziaŭčyna Sem (Łupita Nijonha, jakaja atrymała «Oskar» za film «12 hadoŭ rabstva») dažyvaje svoj čas u chośpisie na Manchetenie siarod starych. U jaje žyćci jość tolki bol, kocik pa mianušcy Froda, ź jakim jana nierazłučnaja, i niaspoŭnienyja mary.
Supracoŭnik chośpisa Rojbien (Aleks Vułf, jaki taksama ihraŭ u filmie «Śvińnia») uvieś čas sprabuje padtrymać dziaŭčynu, ale taja adkazvaje sarkazmam. Narešcie jamu ŭdajecca vyciahnuć jaje razam ź inšymi nasielnikami chośpisa ŭ lalečny teatr, paabiacaŭšy joj sapraŭdnuju picu. Pastanoŭka mietafaryčna pierakazvaje sutnaść žyćcia Sem — vialikija mary, jakija łopajucca, jak bałonik. U horadzie niešta adbyvajecca, i ŭsich pacyjentaŭ na aŭtobusie sprabujuć vyvieźci nazad.
Ale prylot balida ŭ susiedni dom pahružaje vulicu ŭ chaos. U pyłu i popiele milhaciać vialikija fihury pazaziemnych monstraŭ, jakija napadajuć na ŭsio žyvoje. Panika, jakaja raznosicca pa vulicy, u ličanyja chviliny ścichaje.
Sem, jakaja hublaje prytomnaść, ačuńvaje ŭ zale teatra, dzie začynilisia vyžyłyja. Siarod inšych tut chavajecca i siamja Hienry (Džymon Chansu), jaki hatovy pajści na ŭsio, kab abaranić svaich dziaciej. Historyja Hienry źviazvaje prykvieł z druhoj častkaj sieryi, dzie jon achviaruje svaim žyćciom, kab vyratavać vyžyłych.
Za šumnym viertalotam, ź jakoha zaklikajuć zachoŭvać cišyniu i čakać paviedamleńnia pra evakuacyju, pa damach niasucca dziasiatki monstraŭ z usioj akruhi. Praviły hulni dla ŭsich na Manchetenie stanoviacca chutka zrazumiełymi.
Masty, jak i ŭ mnostvie filmach-katastastrofach, dzie dziejańnie razvaročvajecca ŭ Ńju-Jorku, padryvajuć, a tuneli mietro zataplajuć. Dla inšaziemnych pačvaraŭ vada akazvajecca niepieraadolnaj pieraškodaj.
Ranicaj prychodzić paviedamleńnie, što ŭsich buduć evakujavać praz račny port niedaloka ad razburanaha Bruklinskaha mosta. Sa svaich schovanak vychodziać dziasiatki, sotni, tysiačy pierapudžanych ludziej, jakija maŭklivym maršam iduć u bok porta.
Usie akramia Sem — jaje žyćcio ŭžo daŭno skončana, adzinaj pryčynaj žyć zastajecca niavykananaje žadańnie zdabyć picu ŭ čas kanca śvietu. Nu i kocik. Jak by biasšumna ni išli ludzi, ale šorhat tysiač noh, skryp invalidnaha vazka, cichi płač i inšyja huki natoŭpu nieadkładna pryciahvajuć pačvar. Sem i kocik druhi raz pieražyvajuć bojniu na vulicach Manchetena.
Froda źbiahaje, ale tolki kab pryvieści frustravanaha Eryka (Džozef Kuin, najbolš viadomy pa roli ŭ sieryjale «Vielmi dziŭnyja spravy»), studenta-jurysta z Anhlii. Eryk, jaki nie viedaje što ciapier rabić i kudy iści, uviazvajecca za Sem, jakaja, nie bajučysia śmierci, vyhladaje vielmi ŭpeŭnienaj na fonie ŭsieahulnaj katastrofy.
Navalnica nad Manchetenam pierakryvaje ŭsie huki ŭ horadzie, dajučy šaniec Eryku i Sem paznajomicca bližej. U Sem vyśpiavaje płan, jak vyzvalicca ad apošniaj svajoj abuzy, z-za jakoj jana ŭsio jašče trymajecca za svajo niezajzdrosnaje žyćcio.
Pra vyžyvańnie ludziej va ŭmovach apakalipsisu, dzie kožnaja pamyłka pryvodzić da trahiedyi, užo źniata vielmi i vielmi šmat. Ale «Cichaje miesca: Dzień pieršy» dadaje ŭ hetuju karcinu niezvyčajny elemient — kocika. Uvieś film napružana čakaješ, što puchnaty pryhažun miaŭknie ŭ niepatrebny momant i z usich kancoŭ vostrava źbiahucca inšaziemnyja pačvary. Ale Froda akazvajecca ledź nie aniołam-achoŭnikam dla svajoj haspadyni Sem i niebaraki Eryka. Jaho svavolny charaktar zvodzić ich razam, jaho cikaŭnaść pryvodzić Eryka ŭ łohava pačvaraŭ, dzie nam pryadkryvajuć tajamnicu, navošta jany palujuć na ŭsio žyvoje i što zdarajecca dalej ź ichnimi achviarami.
Kocik Froda — taja čyrvonaja nitka, jakoj źviazanaje hetaje apaviadańnie. Froda zastajecca abyjakavym da ludskoha apakalipsisu, žyvučy na razburanych vulicach svaim zvyčnaj kacinym žyćciom. Z poŭnaj spakoju ŭpeŭnienaściu jon badziajecca pa horadzie, zabirajecca kudy choča. Nie film, a litaralna ekranizacyja kotabradziłki Stray, dzie, praŭda, pa siužecie ludzi ŭžo vymierli. Jaho mimimišnaść, zdajecca, ciahnie na sabie ŭvieś film.
A da filma jość pretenzii. Pa-pieršaje, stvaralniki pajšli pa samym prostym šlachu vycisnuć z hledača ślazu, zrabiŭšy hałoŭnaj hierainiaj śmiarotna chvoruju dziaŭčynu. Tak i chočacca spytać — vam nie soramna?
Pa-druhoje, niahledziačy na aryhinalnaść zadumy, kali kapnuć hłybiej, to jana nie vytrymlivaje krytyki. Toje, što monstry reahujuć na huki — heta ichniaja słabaść. U pieršym filmie nam pakazali, jak praz hod paśla napadu siamja fiermiera daviedałasia, što pačvary nie vytrymlivajuć ultrahuku. Ciažka ŭjavić, što da hetaha za ličanyja dni nie dadumalisia navukoŭcy ŭ rehijonach, jakija nie paciarpieli, ci prosta va ŭradavych bunkierach.
Praŭda, u hetym filmie nam pakazali tolki dva dni ŭ samym pačatku, nie pakazaŭšy, jak ludzi supraćstajać, paśpiachova ci nie, uvarvańniu pačvar. Ale ź pieršych filmaŭ my viedajem, što harady vielmi chutka zamaŭčali i baćka siamiejstva Ebataŭ, jak ni sprabavaŭ, nijak nie moh złavić choć jakuju radyjochvalu sa źniešniaha śvietu.
U filmie «Vajna śvietaŭ Z» padobnuju prablemu hukaadčuvalnych zombi vyrašyli mocnaj kałonkaj na stadyjonie i mahutnym vybucham, jaki masava źniščaŭ ahresiŭnych istot. Ale ŭ novym «Cichim miescy» hetaj słabaściu amal nie karystajucca. Šumny viertalot na Manchetenam, vidavočna, pryciahvaje hetych šyškahałovych istot na nahach-chadulach i moh by adciahnuć ich uvahu na čas abvieščanaj evakuacyi, ale hetaha nie zdarajecca. Pačvary reahujuć na luby čych ci nieaściarožny huk, ale pry hetym całkam ihnarujuć toj šum, jaki sami ž i stvarajuć.
Papularnaść pieršaha filma, jaki byŭ ledź nie aŭtarskim indy-ekśpierymientam Krasinski i Błant, niepaźbiežna pieratvaryła historyju ŭ vialiki halivudski błokbastar, dla pośpiechu jakoha treba jak minimum źniščyć Ńju-Jork. I choć napružańnie ŭ filmie nie pakidaje ni na chvilinu, łahičnaści nie stała bolš, a dramu zmahańnia za žyćcio blizkich nie mohuć padmianić ni miły kocik, ni vypadkovy spadarožnik.
«Dzień pieršy» — heta śpin-of, jaki nieviadoma, ci atrymaje praciah, a voś treci film pra vyžyvańnie siamji Ebataŭ abiacaje vyjści na vialikich ekranach užo ŭ nastupnym 2025 hodzie.
«Naša Niva» — bastyjon biełaruščyny
PADTRYMAĆ
Kamientary
Hulać možna ŭ futboł, a hałoŭnuju hierainiu treba hrać.